ΧΡΙΣΤΟΣ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΚΗ - Αγ. Νικόλαος Βελιμίροβιτς

 

ΧΡΙΣΤΟΣ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΚΗ 

  Αγ. Νικόλαος Βελιμίροβιτς

Και όμως μπορούμε να πούμε με βεβαιότητα:
1.    Ο Χριστός ήταν επαναστάτης και κήρυκας της επανάστασης. Η επανάσταση, την οποία ο Χριστός έφερε στον κόσμο, είναι η μέγιστη και η πιο επιτυχημένη απ΄όλες τις επαναστάσεις. Ο  Χριστός ξεκίνησε την επανάστασή του ανάβοντας τη μικρή φλόγα μέσα στις ψυχές μερικών πιστών. Αυτές οι μικρές φλόγες βαθμιαία αναφλέγονταν και εξαπλώνονταν, ανάβοντας και άλλες κοντινές φλόγες, ώσπου τελικά άναψε φωτιά, στην οποία καίγονταν τα ισχυρά βασίλεια των απίστων και από την οποία σηκώνονταν καινούργιες δημιουργίες, πολιτικές, καλλιτεχνικές και κοινωνικές.

2.    Θα πει κάποιος ότι ο Χριστός ήταν ενάντια στην εξωτερική επανάσταση, ότι αυτός προσπαθούσε μόνο να εναντιώνει την ανθρώπινη ψυχή στην αδυναμία του εαυτού της και στην αμαρτία της, ώστε μ΄ αυτό τον τρόπο να προκαλέσει μόνο μία εσωτερική, ηθική επανάσταση, που φέρει αποκλειστικά ατομικό χαρακτήρα, χωρίς να αγγίζει την κοινωνική ζωή στην ολότητά της. Όμως, αυτό θα το πει εκείνος που δεν γνωρίζει την ψυχολογία των επαναστάσεων με θρησκευτική έμπνευση.

Σε κάθε τέτοια εξωτερική επανάσταση προηγείται μια εσωτερική, μέσα στις ψυχές των ανθρώπων.  Η εξωτερική επανάσταση που ο χριστιανισμός έφερε στον κόσμο είναι μόνο η φυσική συνέπεια της εσωτερικής επανάστασης, που έσπειρε ο θεμελιωτής του χριστιανισμού στα τρία χρόνια της δημόσιας δράσης του.

3.    Ο Χριστός δεν σήκωνε εξεγέρσεις ενάντια στην εξουσία του κράτους, με στόχο μία εφήμερη αλλαγή τοπικής σημασίας΄ ο Χριστός εργαζόταν για μία επανάσταση που είχε ως στόχο την καθολική παγκόσμια ανατροπή. Ο Χριστός δεν δημαγωγούσε ενάντια στις δυναστείες του Ηρώδη και του Αυγούστου- αυτή θα ήταν μια μικρή "αντάρτικη" δουλειά- αλλά θα έθετε  τα θεμέλια σε ένα πολύ μεγαλύτερο έργο. Πήγε πέρα και βαθύτερα από όλους τους επαναστάτες του. Στο δένδρο του κακού, δεν κλάδευε κλαριά και δεν καθάριζε  τα φύλλα, αλλά έβαζε το τσεκούρι στην ίδια τη ρίζα. Δεν βιαζόταν να δει γρήγορα την επιτυχία του έργου Του΄ του αρκούσε η πίστη Του  στην επιτυχία. Ήξερε ότι ο Θεός τον επέλεξε για μάστορα ενός μεγάλου κτίσματος, που δεν μπορούσε να κτιστεί σε έναν ανθρώπινο αιώνα. Το τελείωμα του οικοδομήματός Του ο Χριστός το προέβλεψε στο τέλος της ιστορίας του κόσμου. Για ένα τέτοιο οικοδόμημα μπορούσε στο λίγο χρόνο της ζωής Του να λαξεύσει  μόνο μερικές πέτρες. Οι άνθρωποι που ακολούθησαν τον Χριστό ήταν εκείνες οι ζωντανές πέτρες που λάξευε ο μεγάλος  Μάστορας για την Εκκλησία, το οικοδόμημά Του. Με επιμέλεια λάξευε και λείαινε ο Μάστορας αυτές τις ζωντανές πέτρες, οι οποίες έπρεπε πάλι να λαξεύουν και να λειαίνουν με τον εαυτό τους άλλες πέτρες.