Ιω. ιδ’ 12
Αλαφιασμένος έτρεξα να Σε ξυπνήσω
μ’ ένα “πεφίμωσο” να πάψεις τον αγέρα
να μη μας καταπιεί
όχι η θάλασσα
μα η φλόγα που στριφογυρνάει
μέρες τώρα.
“Ανάστα Κύριε! Τι κάνεις πως καθεύδεις;”
Άκουσα τη φωνή Σου να ρωτάει:
"Ούτ' ένας από σας δεν το μπορεί
το έργο μου να κάνει;
Αλήθεια λέω, ένας που πιστεύει
τα έργα μου να κάνει ημπορεί
και πιο μεγάλα ακόμα".
μ’ ένα “πεφίμωσο” να πάψεις τον αγέρα
να μη μας καταπιεί
όχι η θάλασσα
μα η φλόγα που στριφογυρνάει
μέρες τώρα.
"Ούτ' ένας από σας δεν το μπορεί
το έργο μου να κάνει;
Αλήθεια λέω, ένας που πιστεύει
τα έργα μου να κάνει ημπορεί
και πιο μεγάλα ακόμα".
Αλεξανδρεύς
7 σχόλια:
Συγκλονιστικό!!!!!
Που η πίστη;
Που η δύναμη της θερμής προσευχής;
Ο Ιησούς Χριστός με την μακροθυμία του ας μας σπλαχνισθεί.
Ποίημα πίστεως βαθιάς, πόνου και αγωνίας.
Ποίημα μετάνοιας και ενδυνάμωσης.
ΥΓ. Η φωτογραφία το κάτι άλλο. Συγχαρητήρια.
Αριστούργημα!!!
Ο Αλεξανδρεύς ως σύγχρονος προφήτης μας προσκαλεί…
Κρίμα που τα λεγόμενα εκκλησιαστικά έντυπα δεν δημοσιεύουν τα ποιήματα αυτά.
Κρίμα για αυτά.-
“Ανάστα Κύριε! Τι κάνεις πως καθεύδεις;”
Ένα ερώτημα στο οποίο δεν μπορώ να απαντήσω…
Η προσφορά σας στον ποιητικό λόγο είναι σημαντική. Είστε από τους κορυφαίους ποιητές της Πάτρας στην εποχή μας.
Χ.Γ.
Συνέχισε αδελφέ το Ευαγγέλιο σε στίχους !
Το θαύμα να ζητάς απ’ το Χριστό,
όπως οι μαθητές τη νύχτα εκείνη,
που «ην γαρ εναντίος ο άνεμος,
το δε πλοίον μέσον θαλάσσης,
υπό των κυμάτων βασανιζόμενον».
Κι ο Δάσκαλος παράπονο στα χείλη.
«Λόγια πολλά, παχιά λόγια,
πίστη ούτε κόκκου σιναπιού» ! Αθανάσιος Κοτταδάκης
Δεν έχω λόγια …
Δημοσίευση σχολίου