Είστε ΑΛΑΤΙ και ΦΩΣ - π.Θεοδόσιος Μαρτζούχος

 Κυριακή των Πατέρων (Ιούλιος) 

 Είστε ΑΛΑΤΙ και ΦΩΣ 

 π.Θεοδόσιος Μαρτζούχος

Μόλις ο Χριστός τέλειωσε την διδασκαλία για το ποιος είναι Μακάριος (ευτυχισμένος) σ’ αυτόν τον κόσμο, μια διδασκαλία που ήταν μια σειρά διαπιστωτικές επισημάνσεις και σε ένα βαθμό εντολές (αφού σχεδόν αντιστοιχούσαν στον Δεκάλογο…), συνέχισε με την διπλή διάγνωση: Σεις είστε το αλάτι της γης… Σεις είστε το φως του κόσμου…!!
Δηλαδή, μας είπε ότι όποιος αποδέχεται, αγαπάει και πορεύεται κατά τις υποδείξεις των Μακαρισμών γίνεται αλάτι και φως για τους άλλους. Τουτέστιν, όποιος έχει εμπιστευθεί την σωτηρία του στον Χριστό, και αναγεννιέται μέσα σ’ αυτή τη σχέση, είναι αλάτι και φως.
Οι Εβραίοι ήξεραν από την Παλαιά Διαθήκη ότι: «Σε κάθε αναίμακτη προσφορά σας πρέπει να βάζετε αλάτι. Ποτέ δεν θα παραλείψετε το αλάτι της διαθήκης του Θεού σας από όλες τις αναίμακτες προσφορές σας. Πρέπει πάντοτε να το προσθέτετε». (Λευτ. 2, 13)
Ο Χριστός δεν είπε ότι μπορείς να είσαι… ή πρέπει να είσαι… Είπε ότι, είσαι αλάτι και φως. Δεν είναι προαιρετικά, δηλαδή, αυτά. Είναι αυτονόητα συνεπαγόμενα των Μακαρισμών. Ας τα δούμε ένα-ένα.
Και στον σημερινό, αλλά ειδικά στον αρχαίο κόσμο, η αξία το αλατιού ήταν τόση που πολλές φορές ήταν τρόπος αμοιβής εργασίας! (Ρωμαίοι στρατιώτες πληρωνόντουσαν με αλάτι!). Οι αρχαίοι Έλληνες το θεωρούσαν θεϊκή τροφή και, όπως είπαμε, ήταν προαπαιτούμενο για κάθε Μωσαϊκή θυσία. Άραγε, ποια χαρακτηριστικά του στοιχεία έκαναν τον Κύριο να το χρησιμοποιήσει ως παράδειγμα; Πολλοί πιστεύουν εξ αιτίας της λευκότητας. Άλλοι για τις αρωματικές του ιδιότητες, που υπονοούν ότι και οι χριστιανοί πρέπει να ευωδιάζουν και να προσθέτουν θεϊκή γεύση στον κόσμο. Άλλοι λένε για την οξύτητα στις ανοιχτές πληγές, ενώ κάποιοι ισχυρίζονται… γιατί οι χριστιανοί πρέπει να δημιουργούν δίψα.
Το πιθανότερο είναι ο Χριστός νάχε στο μυαλό Του ένα ζωτικό σκοπό… να σταματάει την φθορά! Η πνευματική δύναμη και υγιεία του χριστιανού είναι να μπορεί να καταπολεμήσει τη διαφθορά και την δύναμη της αμαρτίας, που καταστρέφουν ζωές. Γι’ αυτό και στη συνέχεια παρουσιάζει τον κίνδυνο της αλλοίωσης του αλατιού, πράγμα που το καθιστά παντελώς άχρηστο. Ούτε ως λίπασμα λειτουργεί, όπως πλείστα όσα άλλα υλικά. Μόνον καταφρόνηση του αξίζει, με απόρριψή του στον δρόμο και καταπάτησή του από τους διερχομένους.
Αν ξεχάσαμε τους Μακαρισμούς και το θέλημα του Θεού, αν ανυπακοή, απροσεξία και αδιαφορία κυβερνούν την ζωή μας, δεν είμαστε πλέον αλάτι, έχουμε χάσει την «αλμυρότητά» μας. Πρέπει να ομολογήσουμε την αμαρτία μας.
Στην συνέχεια του Ευαγγελικού κειμένου ο Χριστός μάς λέει ότι είμαστε εκτός από αλάτι και φως. Ως φως πρέπει να φωτίσουμε και να κάνουμε ορατά τα ουσιώδη της ζωής. Μάρτυρες της πραγματικότητας της παρουσίας του Χριστού στην ζωή μας. Όταν λατρεύουμε τον Χριστό σωστά και αγαπάμε τους άλλους σαν τον εαυτό μας, και κάνουμε το καλό «χωρίς να κουραζόμαστε» ούτε να κουράζουμε…, τότε το Φως του Χριστού λάμπει. Γινόμαστε αντανακλαστικά κάτοπτρα του φωτός του Χριστού.
Στους Φιλιππισίους ο Απ. Παύλος τους λέει ότι πρέπει να είναι «…φωστῆρες…» (Φιλ. 2, 15), δηλαδή φάροι μέσα στο σκοτάδι και τους κινδύνους της ζωής. Ο φάρος φωτίζει με το φως που εκπέμπει, προειδοποιώντας για κινδύνους και δείχνοντας τον δρόμο ασφαλούς πορείας που καταλήγει στο λιμάνι. Όλα αυτά τα δείχνουμε, δεν τα… φλυαρούμε! Και το φως και το αλάτι δεν γίνεται να είναι… λόγια. Το φως βεβαίως έχει διαβαθμίσεις φωτεινότητας…! «Ἀστὴρἀστέρος διαφέρει ἐν δόξῃ …» (Α΄ Κορ. 15, 41). «Κάθε αστέρι έχει δική του λαμπρότητα». Μπορεί να είμαστε ένα κερί, μπορεί να γίνουμε προβολείς! Ξεκινάμε «ανάβοντας» ένα κερί και φτάνουμε σε πολλών προβολέων φως, που όμως και πάλι τους μετράμε πόσων… κηρίων φως διαθέτουν.
Χωρίς το φυσικό φως, η φυσική ανθρώπινη ζωή τελειώνει. Και η ψυχική ζωή μας, και αυτή τελειώνει χωρίς το φως του Χριστού. Φῶς Χριστοῦ φαίνει πᾶσι, λέμε στην προηγιασμένη Λειτουργία. Τραγωδία για μας θα είναι νάμαστε σαν τα νυκτόβια πουλιά, που το φως τα ενοχλεί και το αποφεύγουν. 

Ἐκ τοῦ κατά Ματθαῖον
Κεφ. ε’, 14-19
 
Εἶπε ὁ Κύριος στούς μαθητές του:
  - Ἐσεῖς εἶστε τό φῶς τοῦ κόσμου· μιά πόλη χτισμένη ψηλά στό βουνό, δέν μπορεῖ νά κρυφτεῖ.
Οἱ ἄνθρωποι, ὅταν ἀνάψουν τό λυχνάρι, δέν τό βάζουν κάτω ἀπό τό δοχεῖο μέ τό ὁποῖο μετροῦν τό σιτάρι, ἀλλά τό τοποθετοῦν στόν λυχνοστάτη, γιά νά φωτίζει ὅλους τούς ἀνθρώπους τοῦ σπιτιοῦ. Ἔτσι νά λάμψει καί τό δικό σας φῶς μπροστά στούς ἀνθρώπους, γιά νά δοῦν τά καλά σας ἔργα καί νά δοξολογήσουν τόν οὐράνιο Πατέρα σας.
 Μή νομίσετε πώς ἦρθα γιά νά καταργήσω τόν νόμο ἤ τούς προφῆτες. Δέν ἦρθα γιά νά τά καταργήσω, ἀλλά γιά νά τά τηρήσω. Σᾶς βεβαιώνω πώς ὅσο ὑπάρχει ὁ κόσμος, μέχρι τή συντέλειά του, δέν θά πάψει νά ἰσχύει οὔτε ἕνα γιῶτα, ἤ μία ὀξεία ἀπό τόν νόμο.
 Ὅποιος, λοιπόν, καταπατήσει ἔστω καί μία ἀπό τίς πιό μικρές ἐντολές αὐτοῦ τοῦ νόμου καί διδάξει ἔτσι τούς ἄλλους, θά θεωρηθεῖ ἐλάχιστος στή βασιλεία τοῦ Θεοῦ, ἐνῶ ὅποιος τίς τηρήσει ὅλες καί διδάξει ἔτσι καί τούς ἄλλους, αὐτός θά θεωρηθεῖ μέγας στή βασιλεία τοῦ Θεοῦ.-