Ἔρχονται συχνὰ οἱ θλίψεις, ὁ
πόνος, τὰ ἀναπάντεχα χτυπήματα, οἱ ἀποτυχίες, νὰ ἐλέγξουν τὴν ἀναιμική μας πίστη,
τὴν ἀτροφικὴ πνευματική μας ζωή, τὸν ἐπιφανειακὸ
Χριστιανισμό μας. Ξεκινᾶμε καὶ νομίζουμε πὼς ἡ χριστιανική μας ἰδιότητα, αὐτὴ
καὶ μόνη, ἀποτελεῖ ἀσφάλεια ἀπὸ τοὺς κινδύνους καὶ τὶς δυσκολίες.
Φανταζόμαστε πὼς ἡ παρουσία τοῦ
Χριστοῦ στὸ πλοῖο τῆς ζωῆς μας θὰ μᾶς ἐξασφαλίσει
ἄνετο ταξίδι. Ἐδῶ εἶναι τὸ λάθος μας. Ἡ
περιπέτεια τῶν μαθητῶν μᾶς λέει κάτι πολὺ
διαφορετικό. Ἡ παρουσία τοῦ Χριστοῦ δὲν ἀπομακρύνει τὴν τρικυμία. Κάποτε καὶ τὴν
προκαλεῖ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου