Εργοστάσιον αναμονής
Μερικοί θα κοιμηθούν απόψε εδώ, Κύριε
σε τούτο το παλιό εργοστάσιο ξυλείας.
Ούτε θυμούνται πόσον καιρό παραμένουν εκεί
διότι «οὐκ ἐστιν τόπος αὐτοῖς ἐν τῷ καταλύματι».
Ελλείψει βοδιού και άλλων ζώων
τα χουχουλιάζουν μόνοι τους
τα χέρια τους το βράδυ.
Κι η λάμπα υδραργύρου
ψηλά στην παραλιακή οδό
θα 'ναι το μόνο φωτεινό σημείο
ακίνητη, μη δείχνοντας το δρόμο.
Το δρόμο για το αύριο
τον κλείνει μία θάλασσα.
Και τα ολόφωτα καράβια
που από το λιμάνι ξεκινάνε
θέσεις για αυτούς δεν έχουν.
Κάποτε ξεγλιστράνε
κρυμμένοι μες στο κήτος
άλλοι Ιωνάδες.
Χωρίς να ξέρουν
αν το καράβι θα πάει στους Θαρσείς
ή μέσα στην κοιλιά του
από πνιγμό με καυσαέρια
για πάντα θα τους κλείσει.
Αλεξανδρεύς
3 σχόλια:
Ζωγραφίζεις μια πραγματικότητα που για μας είναι εικόνες αλλά για αυτούς μια δοκιμασία αβάσταχτη.
Ο πόνος διαχρονικός, πάντα επίκαιρος...
Ευχαριστούμε Αλεξανδρέα
Γροθιά στο στομάχι !
Δημοσίευση σχολίου