Κυριακή Α’ Λουκά - π. Βασίλειος Θερμός

Κυριακή Α’ Λουκά

π. Βασίλειος Θερμός

Ψυχίατρος παιδιών καί εφήβων.

Δρ. Θεολογικής Σχολής του Παν/μιου Αθηνών.

Καθηγητής στην Ανωτάτη Εκκλησιαστική Ακαδημία Αθηνών

Αδελφοί, το γεγονός που ακούσαμε σήμερα στην ευαγγελική περικοπή είναι γνωστό ως ‘η θαυμαστή αλιεία’. Αν και, όπως αποδείχθηκε, δεν ήταν μέρα κατάλληλη για ψάρεμα, οι μαθητές ακολούθησαν την οδηγία του Ιησού να ρίξουν τα δίχτυα σε συγκεκριμένο σημείο και κατόπιν δεν μπορούσαν να τα σηκώσουν από τον πλήθος των ψαριών.

Έχουμε εξηγήσει και άλλες φορές ότι τα θαύματα του Χριστού δεν γίνονται μόνο για να λάβει χώρα ένα ευεργετικό γεγονός. Φυσικά, η θεραπεία ασθενούς, η ανάσταση νεκρού και τόσα άλλα αποτελούν δωρεές συνταρακτικές. Τα θαύματα, όμως, αποτελούν σημεία, δηλαδή σημάδια, της Βασιλείας του Θεού η οποία έρχεται. Ενός καινούργιου κόσμου όπου ισχύουν άλλοι ‘νόμοι’.

Ας δούμε τι λαμβάνει χώρα εδώ. Ο Χριστός δίνει μια εντολή μάλλον παράλογη. Οποιοσδήποτε άλλος να συνιστούσε κάτι τέτοιο οι μαθητές δεν θα είχαν υπακούσει. Ήταν έμπειροι ψαράδες, οπότε σύμφωνα με την λογική δεν είχε νόημα να δοκιμάσουν σε άλλο σημείο της λίμνης αφού είχαν αποτύχει προηγουμένως.

Όμως το δέχονται. Ο Πέτρος, εξ ονόματος όλων, απαντά: «Αν και δεν πιάσαμε τίποτε, επειδή το λες εσύ θα το κάνω». Ας προσέξουμε: το ποιος μιλάει κάνει τη διαφορά. Όταν ο Χριστός προτείνει κάτι παραμερίζουμε τη δική μας λογική και εμπειρία. Και έρχεται το θαυμαστό αποτέλεσμα!

Μόλις ο Πέτρος τελειώνει με το ασήκωτο δίχτυ - με την βοήθεια και άλλων μαθητών βέβαια, τους οποίους κάλεσε - στρέφεται προς τον Χριστό και Του λέει: «Κύριε, είμαι αμαρτωλός άνθρωπος, γι’ αυτό Σε παρακαλώ βγες από το πλοίο μου»! Με άλλα λόγια, μόλις συνειδητοποιήσει την δωρεά αισθάνεται να τον συντρίβει το βάρος της ταπείνωσης: ‘Δεν είμαι άξιος γι’ αυτή τη δωρεά’!

Και τότε ακούει από τον Δάσκαλό του την ενθάρρυνση, μαζί με την ανάθεση αποστολής: «Μη φοβάσαι, από εδώ και πέρα θα ψαρεύεις ανθρώπους»! Και την συνέχεια την γνωρίζουμε…

Παρατηρώντας προσεκτικά το σημερινό ανάγνωσμα, αδελφοί μου, διαπιστώνουμε μια αλυσίδα αμοιβαίων ενεργειών Θεού και ανθρώπου. Με την σειρά, όπως ακούσατε και εσείς, έχουμε: εμπιστοσύνη (ο άνθρωπος), δωρεά (ο Θεός), ταπείνωση (ο άνθρωπος), αποστολή (ο Θεός)! Πιο συγκεκριμένα: Εμείς τηρούμε τις εντολές του Θεού επειδή Τον εμπιστευόμαστε. Κατόπιν η υπακοή αυτή μετατρέπεται σε Χάρη διότι συναντούμε Εκείνον τον Ίδιο μέσα στις εντολές. Συγκλονισμένοι από την δωρεά Του εμείς καλλιεργούμε την ταπείνωση πιο πολύ. Και, τέλος, βλέποντας αυτό ο Χριστός μας αναθέτει αποστολή, στην πραγματικότητα την δική Του αποστολή.

Παράξενη και ευλογημένη ‘σκυταλοδρομία’ μοιάζει όλο αυτό. Σαν ένας διάλογος Θεού και ανθρώπου μέσω πράξεων. Η εναλλαγή αυτή κλιμακώνεται μέχρι το σημείο να γίνουμε συνεργάτες του Ιησού στο έργο Του να φανερώσει την Βασιλεία. Αλλά ποτέ δεν τελειώνει αυτή η εναλλαγή, διότι η ζωή μάς φανερώνει συνεχώς συγκυρίες και καταστάσεις για να αρχίζει από την αρχή κάθε φορά αυτός ο σπουδαίος διάλογος.

Σε αυτόν τον διάλογο δύο κινήσεις είναι δικές μας και δύο του Θεού. Αλλά πάνε εναλλάξ. Και από την εμπειρία μας γνωρίζουμε ότι δεν τα καταφέρνουμε πάντοτε να ανταποκριθούμε.

Μερικές φορές είμαστε απρόθυμοι να κάνουμε την αρχή, δηλαδή να Τον εμπιστευθούμε. Βάζουμε τη δική μας λογική πάνω από την λογική του Θεού. Έτσι ακυρώνουμε το νόημα της πίστης, αφού ‘πιστεύω’ σημαίνει ‘εμπιστεύομαι’. Με αποτέλεσμα να εγκλωβιζόμαστε σε όσα μάς είναι ήδη γνωστά και οικεία, χάνοντας εκείνα στα οποία μάς καλεί ο Χριστός.

Άλλοτε, αφού λάβουμε τη δωρεά, την σπαταλούμε, υπό την έννοια ότι πιστώνουμε τα καλά στον εαυτό μας ή θεωρούμε ότι δικαίως μάς αντάμειψε ο Θεός. Χάνουμε δηλαδή την ευκαιρία της ταπείνωσης ώστε να εδραιωθούμε περισσότερο μέσα στην Χάρη. Και έτσι δεν γινόμαστε κατάλληλοι για αποστολή.

Αδελφοί, ας πάρουμε θάρρος. Όπως όλοι γνωρίζουμε, οι μαθητές του Χριστού δεν υπήρξαν αλάνθαστοι, ούτε ακλόνητοι. Πέρασαν από πολλές καταστάσεις αδυναμίας, ολιγοπιστίας, αμφιβολίας. Άνθρωποι σαν κι εμάς ήταν, με άλλα λόγια. Τι τους ανέδειξε Αποστόλους και τους έκανε ικανούς να θαυματουργούν στις καρδιές των ανθρώπων; Το ότι παρέμειναν πιστοί σε αυτόν τον διάλογο στάσεων τον οποίο μόλις ανέφερα. Αλλά και το ότι, όταν ξέφευγαν, μετανοούσαν!

Στη ζωή μας δοκιμαζόμαστε με πολλούς τρόπους, εξωτερικά αλλά και μέσα στην καρδιά μας. Εκεί λοιπόν κρίνεται η προθυμία μας να δείξουμε εμπιστοσύνη στα λόγια του Χριστού, ακόμη και αν μας φαίνονται παράλογα ή ανέφικτα. Αλλά και τις στιγμές εκείνες που γευόμαστε μια ευλογία, είτε υλική είτε πνευματική, κρίνεται η διάθεσή μας να την υψώσουμε με ευγνωμοσύνη στον Θεό λέγοντας «τα σα εκ των σων». Με άλλα λόγια, αναγνωρίζοντας ότι το όνομά Του είναι έλεος και ότι όλα όσα κάνει για εμάς αποτελούν οικονομία, όχι ακρίβεια.

Ενεργώντας έτσι καθιστούμε την καρδιά μας εύφορο έδαφος για την Χάρη. Και τότε γινόμαστε όργανα εξάπλωσης της Βασιλείας Του.

Πηγή: περιοδικό ‘Εφημέριος’.