Να το καλοσκεφθούμε λοιπόν όλοι μας -όχι αύριο αλλά τώρα- το σοβαρό
αυτό θέμα. Ας εξετάσουμε μετά πάσης προσοχής την ζωής μας, γιατί εδώ κρίνεται το αιώνιο μέλλον του καθενός μας.
Αυτός που αδιαφορεί στο σπαρακτικό «πεινώ»
του συνανθρώπου του θα τυραννιέται με ένα φοβερότατο «διψώ» στο καμίνι της αιώνια οδύνης.
Τα παραπάνω τα σημείωσα, έχοντας εδώ στην Πάτρα στο νου μου τον Γιώργο, τον άνθρωπο που αθόρυβα συντρέχει τους πονεμένους χρόνια τώρα. Τους φροντίζει, τους βρίσκει τροφή, τους ενισχύει οικονομικά, τρέχει κοντά τους στα νοσοκομεία. Η ζωή του είναι αφιερωμένη στους έχοντας ανάγκη.
Όλα αυτά και τόσα άλλα μόνος του για την αγάπη του Θεού …
Όλα αυτά τα πραγματοποιεί έχοντας στο νου του πολλά αλλά και αυτό του Αγίου Νεκταρίου. «Ο
ελεήμονας δέχεται τον θλιμμένο, δεν αποστρέφει τα μάτια του από αυτόν που είναι
σε δυστύχημα, ούτε το πρόσωπό του από τους φτωχούς, δεν είναι σε αντίθεση να
εκτείνει το χέρι του στον αδελφό που ζητάει. Στον πεινασμένο προσφέρει δικό του
ψωμί, δίδει στους διψώντες, σκεπάζει τους φτωχούς, ντύνει τους γυμνούς, βοηθά
τους πάσχοντες, επισκέπτεται τους φυλακισμένους και φιλοξενεί τους ξένους. Μοιράζεται
γενναιόδωρα, ελπίζοντας στον Κύριο και έτσι αποχτάει πλούτο στον ουρανό.
Ο Κύριος λέει στους ελεήμονες: «δεῦτε οἱ εὐλογημένοι τοῦ πατρός μου,
κληρονομήσατε τὴν ἡτοιμασμένην ὑμῖν βασιλείαν ἀπὸ καταβολῆς κόσμου, ἐπείνασα γάρ,
καὶ ἐδώκατέ μοι φαγεῖν, ἐδίψησα, καὶ ἐποτίσατέ με, ξένος ἤμην, καὶ συνηγάγετέ
με, γυμνός, καὶ περιεβάλετέ με, ἠσθένησα, καὶ ἐπεσκέψασθέ με, ἐν φυλακῇ ἤμην,
καὶ ἤλθετε πρός με» (Μτ. 25, 34-36).
Ας του μοιάσουμε του φίλου Γιώργου.
Ας παρακαλέσουμε θερμά τον Χριστό να βρούμε τον εαυτό μας, την παρακάτω επίκαιρη προσευχούλα την είχα στο αρχείο μου: «Κύριε σε παρακαλώ να μην ζήσω ούτε μια ημέρα καθώς ο σημερινός πλούσιος της Παραβολής. Αλλά αξίωσε με τελειώνοντας την ζωή μου με πίστη να βρεθώ και εγώ στους κόλπους του Αβραάμ».
Α. Κ. Κ.
4 σχόλια:
Πάει το μυαλό μου σε κάποιον καλό χριστιανό και άνθρωπο που φροντίζει οικογένειες χρόνια τώρα. Τον θαυμάζω αλλά δεν μπορώ να του μοιάσω αν και με συγκλονίζει το διψώ το παραβλέπω με σαθρές δικαιολογίες.
Τα παραδείγματα σε συγκεκριμένους ανθρώπους που ζουν το Ευαγγέλιο σήμερα είναι σημαντικότερα από θα γεμάτα θεωρία κηρύγματα από τον άμβωνα. Συμφωνώ με τον Ιστολόγο μας ότι υπάρχουν Γιώργηδες πολλοί που κάμουν εργασία σπουδαία μόνοι τους χωρίς την βοήθεια της εκκλησίας. Να μην πω για έπαινο γιατί αυτό δεν υπάρχει ούτε ως σκέψη. Γνωρίζω και εγώ εδώ στην Άρτα μια γυναίκα που προσφέρει πολλά.
Ψυχές με αγάπη που τα δίνουν όλα στον συνάνθρωπο. Μια τέτοια ήταν και η Σταυρούλα Αθανασίου αείμνηστη πλέον στο Αιτωλικό. Ήταν όσο ζούσε μια σύγχρονη Ταβιθά. Όλο ελεούσε. Στερούταν ή ίδια αλλά πρόσφερε σε άλλους πολλά. Σταυρούλα η ελεήμων.
Κείμενο που αφυπνίζει όσους έχουν συνείδηση.
Στην Άνω Ιερουσαλήμ θα υπάρξει πολύ δίψα από όσους λένε πολλά και κοιτάζουν τον εαυτό τους αντί τον συνάνθρωπό τους. Οι αρτοκλασίες, τα λάδια των ευχελαίων, και οι βαρύτιμες τελετές δεν θα μας σώσουν.
Το Ευαγγέλιο της Κρίσεως λέει για τους «δίκαιους» : Τότε ἀποκριθήσονται αὐτῷ οἱ δίκαιοι λέγοντες· κύριε, πότε σε εἴδομεν πεινῶντα καὶ ἐθρέψαμεν, ἢ διψῶντα καὶ ἐποτίσαμεν;
Δημοσίευση σχολίου