Μέσα στην ευφορία που δημιουργεί η εφορία της επιτυχίας, του πλούτου, της εξουσίας, της φήμης, της δόξας, θα είχαμε τον καιρό, τη δύναμη, να σκεφθούμε εκτός από τα «γενήματα και τα αγαθά μας» και τον εαυτό μας, την ψυχή μας, την πρόοδό μας την πνευματική, την ζωή της αρετής, της αγνότητας, της αγιότητας; Θα είχαμε την διάθεση να ανεβάσουμε την καρδιά μας πάνω από την ύλη, σε ανώτερους κόσμους, να την ελευθερώσουμε από τα δεσμά του χρήματος, να της δώσουμε τη χαρά να απολαύσει την ομορφιά της προσφοράς, της συμπάθειας προς τον πάσχοντα, της ευσπλαχνίας στον αναξιοπαθούντα αδελφό μας; Θα είχαμε τη δύναμη να σκεφθούμε, ότι «οὐκ ἔχομεν ὧδε μένουσαν πόλιν, ἀλλὰ τὴν μέλλουσαν ἐπιζητοῦμεν»; (Ἑβρ. ιγ´ 14).
Θα μπορούσαμε
να δεχθούμε, πως εδώ στη γη δεν έχουμε την κτήση, αλλά τη χρήση, είμαστε απλοί διαχειριστές
και όχι ιδιοκτήτες. Και επομένως ο διαχειριστής που μεταβάλλεται σε ιδιοκτήτη ξένων, γίνεται
καταχραστής.
3 σχόλια:
Με λίγα είπες πολλά. Έτσι πρέπει να είναι τα μηνύματα όχι απεραντολογίες χωρίς νόημα.
Υπέροχο.
Έτσι είναι αλλά κανένας δεν το κατανοεί για να το κάνει πράξη.
Δημοσίευση σχολίου