ΘΕΟΔΩΡΟΣ ΓΕΩΡΓΟΠΟΥΛΟΣ - Π. ΓΑΚΗΣ

 

ΘΕΟΔΩΡΟΣ ΓΕΩΡΓΟΠΟΥΛΟΣ

Είναι δύσκολο να σκιαγραφήσει κανείς την προσωπικότητα κάποιων ανθρώπων που ήρθαν στη γη για να αφήσουν το δικό τους στίγμα και να θυμίσουν ότι το ‘Άγιοι γίγνεσθε’ είναι εφικτό για όσους θέλουν να είναι κατ΄ εικόνα και καθ΄ ομοίωσιν. Ένας τέτοιος άνθρωπος ήταν ο Θεόδωρος Γεωργόπουλος, ο πνευματικός μου πατέρας. Πάντα καμάρωνα για αυτόν αλλά πλέον συνειδητοποιώ το μεγαλείο της ψυχής του.

Στα καταγάλανα μάτια του έβλεπα πάντα την καλοσύνη και την παιδική αθωότητα. Τα έκλεινε μόνο για να προσευχηθεί με όλη τη δύναμη της ψυχής του. Στην οσιακή μορφή του διέκρινα πάντα τη γλυκύτητα και  την πραότητα. Ποτέ δεν θύμωσε και είχε πάντα τον δικό του τρόπο να θέτει τα όριά του, με σοφία, ευφυία και μεγαλείο ψυχής. Το χαμόγελό του ιδιαίτερο, ξεχωριστό και ειλικρινές. Το στόμα του ήταν ποταμός σοφίας και ύμνων προς Εκείνον που τόσο αγάπησε. Τα χέρια του ήταν μόνο για να μοιράζουν αγάπη σε όσους το είχαν ανάγκη. Ποτέ δε σκεφτόταν πονηρά και είχε τη διάκριση να βλέπει μακριά.

Ήταν άνθρωπος μοναδικός. Του άρεσε η επαφή με τη φύση, τον γοήτευε το μεγαλείο του σύμπαντος, θαύμαζε τη σοφία των ανθρώπων, γοητευόταν από τις ικανότητες (αθλητικές, καλλιτεχνικές) κάποιων συνανθρώπων μας. Όλα όμως τα ερμήνευε ως χαρίσματα και δωρεές του Θεού και ήταν γι’ αυτόν τεκμήριο της παρουσίας και της αγάπης Του προς τον άνθρωπο. Μόνιμη φράση του: ‘Θεέ μου, πάντα εν σοφία εποίησας’.

Είχε κάτι μοναδικό πάνω του που δεν μπορούσα να το περιγράψω όταν ήμουν μικρός. Είχε κάτι που σε κέρδιζε και κατάφερνε να τον θεωρείς υπόδειγμα ανθρώπου. Σήμερα μπορώ να πω ότι αυτό το κάτι ήταν η αγιότητα της ζωής που πλημμύριζε την ύπαρξή του και ως ποταμός μοιραζόταν απλόχερα στους γύρω του.

Τον είχα επισκεφθεί πολλές φορές στο φτωχικό του, στο Βλαχιώτη Λακωνίας. Απορούσα πώς μπορούσε να ζει εκεί ένας άνθρωπος. Όταν έμπαινα στο σπιτάκι του θεωρούσα ότι έμπαινα σε ένα μοναστήρι. Ήταν αρχοντικός στη φιλοξενία του και κατάφερνε να μετατρέπει αυτή την καλύβα σε παλάτι, σε πολυτελές ξενοδοχείο. Και μια απλή σαλάτα να σου έδινε ξεπερνούσε σε νοστιμάδα όλες τις γκουρμέ γεύσεις και των πιο πολυτελών εστιατορίων. Έβαζε την αγάπη σε ό,τι έκανε και η υποδειγματική ζωή του τον στόλιζε με την ευλογία που μεταδιδόταν σε καθετί που έκανε. 

Θα πω εξομολογητικά ότι οι διακοπές των Χριστουγέννων, του Πάσχα των παιδικών μου χρόνων σήμαιναν το πιο μεγάλο δώρο για μένα, την έλευσή του στην Πάτρα. Η αγκαλιά του ήταν μοναδική, ο ασπασμός του είναι ακόμη στη μνήμη μου… και μετά καθόμασταν όλη η οικογένεια γύρω από το τραπέζι και τον ακούγαμε… τον απολαμβάναμε. Και αυτό κράτησε όλα τα χρόνια. Και τα παιδιά μου και η σύζυγός μου τον έλεγαν νουνό. Όπου και να πήγαινε κατάφερνε να κάνει φίλους, μα πάνω από όλα να θυμίζει ότι η αγιότητα δεν είναι στοιχείο κάποιας άλλης εποχής αλλά και της σημερινής. Έδινε ποιότητα η παρουσία του σε κάθε στιγμή. Αυτό ήταν που με στενοχωρούσε όταν έφευγε. Έχανα αυτές τις στιγμές που ήταν μοναδικές και ανεπανάληπτες.

Τα τελευταία χρόνια η επικοινωνία μας ήταν μόνο τηλεφωνική. Κατάφερνε όμως και τότε να νικήσει την απόσταση και να μας μεταδώσει την αγάπη του, μέρος της ευλογημένης ζωής του.

Θεωρώ ότι ο νουνός μου, ο Θεόδωρος Γεωργόπουλος ζούσε από πάντα στον παράδεισο. Και όσοι τον γνωρίσαμε και είχαμε την ευλογία να τον έχουμε στην αγκαλιά μας ζούσαμε και εμείς λίγο αυτές τις υπέροχες στιγμές που ζούσε. Είμαι σίγουρος ότι απολαμβάνει τις ωραίες μελωδίες των αγγέλων, ότι χαίρεται τα στεφάνια της ζωής του. Πλέον τον παρακαλώ να μη μας ξεχνά στην προσευχή του. Καλή αντάμωση, αγαπημένε μου νουνέ, ευλογημένε άνθρωπε, φωτισμένε κήρυκα του Ευαγγελίου. Έχει ήδη ακούσει το: Εὖ, δοῦλε ἀγαθὲ καὶ πιστέ! εἴσελθε εἰς τὴν χαρὰν τοῦ κυρίου σου.

Π. ΓΑΚΗΣ