Του Γιώργου Κρανιδιώτη, Ιατρού.
Η εισήγηση του Νικολάου Μεσογαίας στη Σύνοδο είναι άκρως προβληματική σε αρκετά σημεία της. Ας σταθούμε σ' ένα μόνο: Προκειμένου να υποστηρίξει τη θέση ότι ο «γάμος εἶναι ὑποχρεωτικὰ ἑτεροφυλικός», υποβιβάζει την ερωτική επιθυμία σε εργαλείο της αναπαραγωγής.
Λέει: «Ὅπως ὁ σκοπὸς δὲν εἶναι ἡ γεύση ἀλλὰ ἡ πέψη, ἔτσι καὶ ἡ σεξουαλικὴ ἕλξη δὲν μπορεῖ νὰ αὐτονομηθεῖ ἀπὸ τὴν ἀναπαραγωγικὴ προοπτικὴ τοῦ ὀργανισμοῦ. Ἡ σεξουαλικὴ ἡδονὴ δὲν μπορεῖ νὰ ἀποτελεῖ αὐτοσκοπό, δὲν εἶναι αὐτόνομη, συνυπάρχει μὲ τὴν εὐθύνη τῆς νέας ζωῆς...».
Και παρακάτω: «Τέλος, ἡ κατὰ φύσιν συνάφεια, ὀνομάζεται "χρῆσις", ποὺ σημαίνει ὅτι ἡ συνεύρεση σκοπὸ ἔχει τὴν ἀξιοποίηση τῆς φυσικῆς λειτουργίας καὶ ὄχι τὴν ἱκανοποίηση τῆς ἡδονίζουσας ἐπιθυμίας. Ἡ ἡδονὴ ὑπηρετεῖ τὴν "χρῆσιν"...».
Όμως, κατά τον ιερό Χρυσόστομο, η ερωτική επιθυμία και ηδονή υπηρετεί όχι την αναπαραγωγή, αλλά τη συμφιλίωση και επανασύνδεση του άνδρα και της γυναίκας μετά την Πτώση. Ο έρωτας είναι η ενωτική και συγκρατική δύναμη για την ανασύνδεση της διασπασμένης ανθρώπινης φύσης. Έτσι, η σαρκική επιθυμία, όχι μόνο δεν είναι εφάμαρτη, αλλά γίνεται κίνητρο ενότητας και αγάπης, ούτως ώστε να καταπολεμηθεί η μνησικακία που προκάλεσε η αμαρτία.
Σύμφωνα πάλι με τον Χρυσόστομο, ο οποίος εν προκειμένω ακολουθεί τον Παύλο, σκοπός του γάμου ΔΕΝ είναι η τεκνογονία, αλλά ακριβώς η διοχέτευση και ικανοποίηση της ερωτικής επιθυμίας και η ηδονή, προκειμένου να διατηρηθεί η «σωφροσύνη». Εξ ου και είναι επιτρεπτές οι σεξουαλικές επαφές των συζύγων μέχρι γήρατος!
[- Για τις σχετικές διδασκαλίες του Χρυσοστόμου, βλ. Αθανασίου Κολτσικίδη, «Συζυγία και τεκνογονία στον ιερό Χρυσόστομο», Μεταπτυχιακή εργασία που υποβλήθηκε στο Τμήμα Θεολογίας της Θεολογικής Σχολής του ΑΠΘ, Θεσσαλονίκη, 2013. Σε ηλεκτρονική μορφή εδώ: https://ikee.lib.auth.gr/record/134161?ln=el
3 σχόλια:
Εάν κάτι ξερουμε σίγουρα είναι πως η Εκκλησία αναμετριέται με τα αιτήματα των εποχών και θεολογεί αντλώντας κάθε φορά το κατάλληλο πρόταγμα.
Kάθε λοιπόν λόγος νοείται στο πλαίσιο στο οποίο διατυπώνεται.
Ο Μεσόγαιας απαντάει απολογητικά στον ισχυρισμό πως η ερωτική επιθυμία (νομιμοποιείται να) υπάρχει ανεξάρτητα εάν αυτή κινείται προς το ίδιο ή το έτερο φύλο, και η εκκλησία οφείλει να αποδεχθεί κάτι τέτοιο.
ΑN στον άνω ισχυρισμό αντιπαραθέσουμε ως κύρια και απόλυτη σκοπιμότητα του γάμου και της σαρκικής ένωσης την ικανοποίηση της ηδονής δηλ. σωφρονισμένη εκτόνωση ενός φυσικού πάθους ή μία κάποια μεταπτωτική «καταλαγη» των φύλων (επιμέρους σωστά αμφότερα), προφανώς και στην παρούσα συγκυρία απέχουμε ελάχιστα από το να αποσυνδέσουμε τον γάμο από την ετερόφυλη υπόσταση του και να δώσουμε με αυτή την ερμηνεία απλώς ένα έτοιμο επιχείρημα… στην άλλη πλευρά!
Ξαναδιαβαστε την ολη με πιο μεγαλη προσοχη. Αθαν. Κοττ.
Ορφέα, αν κάθε λόγος νοείται στο πλαίσιο στο οποίο διατυπώνεται, εύλογα μπορεί να εννοήσουμε την προς Ρωμαίους στη βάση του τότε πολιτισμικού παραδείγματος (η αρσενοκοιτία ως ψυχική πόρωση). Νομίζω σήμερα η θεολογία καλείται να διατυπώσει λόγο για την ομοφυλοφιλία ως, καταρχήν, ροπή και ακολούθως ως πρακτική. Πχ γιατί με τόση ευκολία και μόνο η ροπή χαρακτηρίζεται πάθος?
Δημοσίευση σχολίου