Ν᾽ αγαπούμε τον θείο λόγο! - Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου

Β΄ Κυριακὴ Νηστειῶν (Μᾶρκ. 2,1-12)

Ν᾽ αγαπούμε τον θείο λόγο!

Toῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου

«Καὶ ἐλάλει αὐτοῖς τὸν λόγον» (Μάρκ. 2,2)

Σήμερα, ἀγαπητοί μου, εἶνε Κυριακή, Δευ­τέρα Κυριακὴ τῶν Νηστειῶν. Τὸ σημερινὸ εὐ­αγγέλιο (βλ. Μάρκ. 2,1-12) δείχνει πόσο πρέπει νὰ ἐκ­τιμοῦμε καὶ νὰ ζητοῦμε τὸ λόγο τοῦ Θεοῦ.

* * *

Ὁ Χριστὸς ἦταν στὴν Καπερναοὺμ σ᾽ ἕνα σπίτι. Ὅταν τό ᾽μαθαν οἱ ἄνθρωποι ἔ­τρεξαν ἐ­κεῖ καὶ τὸ σπίτι γέμισε μέχρι ἔξω· «πατεῖς με πατῶ σε», ῥόδι δὲν ἔ­πεφτε χάμω, τόσος ἦταν ὁ κόσμος. Καὶ κάνω τώρα τὴν ἑξῆς σκέψι.
Γιατί μαζεύτηκαν ὅλοι αὐτοί; θὰ μοίραζε λεφτὰ ὁ Χριστός; θὰ ἔδινε χρυσαφικά, ἀσημι­κά, πολύτιμα πετράδια; Ὄχι. Μιλοῦσε μόνο. Τὰ λόγια του ὅμως ἔχουν πολὺ πιὸ μεγάλη ἀ­ξία ἀπ᾽ ὅλα αὐτά. Ὁ Διδάσκαλος, ἅμα εἶδε ἐ­κεῖνο τὸ πλῆθος, «ἐλάλει αὐτοῖς τὸν λόγον» (ἔ.ἀ. 2,2). Κι αὐτοὶ ἄκουγαν μὲ μεγάλο πόθο τὰ ἄχραντα λόγια τοῦ Θεοῦ.
Ὤ τὰ θεῖα λόγια! Ἄλλος εἶνε ὁ λόγος τοῦ ἀνθρώπου καὶ ἄλλος ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ. Ὁ λόγος τοῦ ἀν­θρώπου εἶνε γήινος, μάταιος· ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ εἶνε οὐράνιος, αἰώνιος. Εἶνε λόγος παντοδύναμος, κάνει θαύματα. Τὰ λόγια ποὺ γράφτηκαν στὴν ἁγία Γραφή, αὐτὰ ποὺ ἀ­κοῦμε στὴν θεία λειτουργία, αὐτὰ ποὺ διαβά­ζουμε στὰ συναξάρια, αὐτὰ ποὺ ψάλλουν οἱ ψαλτάδες καὶ οἱ παπᾶδες, αὐτὰ ποὺ διδάσκουν οἱ κήρυκες, αὐτὰ δὲν εἶνε λόγια φιλοσόφων καὶ ἐπιστημόνων· εἶνε λόγια τοῦ Θεοῦ. Ἔχουμε καταλάβει τὴ διαφορά;

Τὰ λόγια τοῦ Χριστοῦ κάνουν θαύματα. Καὶ ἀπόδειξις τὸ σημερινὸ εὐαγγέλιο. Τί λέει; Ἦ­ταν ἕνας ἄρρωστος στὸ κρεβάτι, τὸ κορμί του ἦταν παράλυτο· χέρια εἶχε καὶ χέρια δὲν εἶχε, πόδια εἶχε καὶ πόδια δὲν εἶχε· τὸ κορμί του ἦταν μάρμαρο, οὔτε τὸ κουτάλι του δὲν μποροῦσε νὰ πιάσῃ· νεκρὸς ἄταφος. Τὸν πῆ­ραν τέσσερις ἄνθρωποι νὰ τὸν πᾶνε ὄχι στὸ νεκροταφεῖο, ἀλλὰ σ᾽ ἐκεῖνον ποὺ εἶνε ἡ ζωὴ τοῦ κόσμου, στὸ Χριστό. Καὶ πῶς ἔγινε καλὰ αὐτός; μὲ φάρμακα; μὲ ἀλοιφές; μὲ ἐντριβές; μὲ λουτρά; μὲ ῥαδιενέργεια; μὲ τί; Τίποτα ἀπ᾽ ὅλα αὐτά. Πρῶτα – πρῶτα ἔγινε καλὰ ἀμέσως, μέσα σ᾽ ἕνα λεπτό. Πῶς; Μὲ ἕνα λόγο τοῦ Χριστοῦ, μὲ λόγο δηλαδὴ τοῦ Θεοῦ. Τί τοῦ εἶ­πε ὁ Χριστός· Σήκω ἐπάνω (ἔ.ἀ. 2,11). Καὶ μὲ τὴν προσταγὴ αὐτὴ ὁ παράλυτος τινάχτηκε ὄρ­θι­ος. Αὐτὸ ἦταν τὸ ἕνα θαῦμα ποὺ ἔκανε ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ· ἀλλὰ ἔγινε καὶ ἄλλο θαῦμα, πιὸ μεγάλο. Τὸ πιὸ μεγάλο θαῦμα ἦ­ταν ὁ λόγος ποὺ τοῦ εἶπε ὁ Χριστὸς προτοῦ νὰ θεραπεύσῃ τὸ κορμί. Τί τοῦ εἶπε· «Τέκνον, ἀφέων­­ταί σοι αἱ ἁμαρτίαι σου» (ἔ.ἀ. 2,5). Δύο θαύματα λοιπόν· τὸ ἕνα, θεράπευσε τὸ κορμί – τὸ ἄλ­λο, θεράπευσε τὴν ψυχή. Καὶ τὰ δύο ἔ­γιναν μὲ λόγο Θεοῦ.

Ἔτσι εἶνε, ἀγαπητοί μου· τέτοια δύναμι ἔ­χει ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ. Ἀρκεῖ νὰ τὸν πιστέ­ψῃς· ἂν δὲν τὸν πιστεύῃς, τότε… Καὶ μέσα στὴν ἐκ­κλησία τὰ θαύματα αὐτὰ ἐπαναλαμβάνονται, θεραπεύονται ψυχὲς καὶ σώματα.

Μοῦ ἔλεγαν πρὸ καιροῦ, ὅτι κάποια ψυχὴ στὴ Φλώρινα πού ᾽ταν στενοχωρημένη, ἀπελπισμένη, ἕτοιμη ν᾽ αὐτοκτονήσῃ, μπῆκε μέσα στὴν ἐκκλησιὰ καὶ τὴν ὥρα ἐκείνη γινόταν κήρυγμα, ἄκουσε λόγο τοῦ Θεοῦ· καὶ βγῆκε μετὰ ἔξω παρηγορημένη, λέγοντας στὸν ἑ­αυ­τό της· Ἀξίζει λοιπὸν νὰ ζῇ κανείς!… Καὶ ὁ πιὸ ἀπελπισμένος, ὅταν δεχτῇ μὲ πίστι τὰ λόγια τοῦ Θεοῦ, ἀλλάζει. Καὶ ὑπάρχουν πολλὲς περιπτώσεις ἁμαρτωλῶν ἀνθρώπων, ποὺ μπῆ­καν στὴν ἐκκλησιὰ φορτωμένοι, μὲ ψυχὴ μαύ­ρη ἀπὸ τὰ κρίματα· μπῆ­καν κοράκια καὶ βγῆ­καν περιστέρια, μπῆκαν λύκοι καὶ βγήκανε ἀρνιά. Τέτοια δύναμι ἔχει ὁ λόγος Θεοῦ. Γι᾽ αὐ­τὸ βλέπεις σὲ κράτη ἄθεα, ποὺ διώκουν τὴν Ἐκκλησία, ἐκεῖ ἀπαγορεύουν ν᾽ ἀκούγεται λόγος τοῦ Θεοῦ· ἐ­πιτρέπουν τὴ λατρεία, ἀλλὰ δὲν ἐπιτρέπουν τὸ θεῖο κήρυγμα. Γιατί; Διότι αὐτὸ τονώνει τὴν πίστι. Ἅμα δὲν ἀκούγεται λόγος Θεοῦ, ἐξήγησις τοῦ εὐαγγελίου καὶ ἑρμηνεία τοῦ ἀποστ­όλου, δὲν ἐνισχύεται ἡ ψυχή· ὅταν ὅμως ἀκούγεται θεῖο κήρυγμα, ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ γίνεται φόβος τῶν δαιμόνων καὶ τρόμος τῶν ἀθέων. Ὅπου ἀ­κούγεται ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ, φεύγει ὁ διάβολος, τρέμει ὅπως ὁ λαγὸς ὅταν ἀκούσῃ βροντή.

Γι᾽ αὐτὸ ἐσεῖς ν᾽ ἀγαπᾶτε τὸν θεῖο λόγο ὅπως τὸν ἀγαποῦσαν ἐκεῖνοι στὴν Καπερναούμ· αὐτὸ διδάσκει σήμερα τὸ εὐαγγέλιο. Τὸ ἴ­διο μᾶς λέει καὶ ὁ ἅγιος ποὺ ἑορτάζουμε σήμερα Δευτέρα Κυριακὴ τῶν Νηστειῶν, ὁ ἀρχι­επίσκοπος Θεσσαλονίκης ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς, ποὺ τὸ ἅγιο λείψανό του βρίσκεται στὸ μητροπολιτικὸ ναὸ τῆς Θεσσαλονίκης. Ἦταν παιδὶ ἀπὸ πλούσια οἰκογένεια. Μποροῦ­σε νὰ ἀναδειχθῇ σὲ μεγάλα ἀξιώματα. Τ᾽ ἄφησε ὅλα αὐτὰ τὰ ἐγκόσμια, φόρεσε τὸ ῥάσο τοῦ καλογήρου καὶ ἔ­ζη­σε ἀσκητικὰ σὲ σπη­λιές. Μελέτησε τὴν ἁ­γία Γραφή, πλούτισε τὴν ψυχή του μὲ τὰ θεῖα νοήματα, καὶ αὐτὰ κήρυττε στὸν κόσμο. Ὁ λόγος του ἦταν καρπὸς μελέτης, ἀσκήσεως καὶ προσευ­χῆς, ἀπόστα­­γμα πείρας, βάθος σοφίας, σάλπιγ­γα Ὀρθοδο­ξίας, ἀστραπὴ καὶ βροντὴ κατὰ τῶν αἱρέσεων. Γι᾽ αὐτὸ φέρει τὴν σφραγῖδα τῆς Συνοδικῆς ἐγκρίσεως τῆς Ὀρθοδοξίας. Πέρασαν χίλια χρόνια ἀπὸ τότε, ἀλλὰ ὁ ἅγιος Γρηγόρι­ος ἐξακολουθεῖ νὰ διδάσκῃ ὅλους.

Ἀγαπᾶτε τὸν λόγο, ἀγαπᾶτε τὸ κήρυγμα. Αὐτὸ μᾶς λένε στὸ εὐαγγέλιο οἱ Καρπεναῗται, αὐτὸ φωνάζει ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλα­μᾶς, αὐτὸ μᾶς λένε ἐπίσης ὅλοι οἱ ἅγιοι ποὺ ἑ­ορτά­ζουν κάθε μέρα. Πάρτε ὡς πρόχειρο παράδειγμα ἁγίους ποὺ ἑορτάζουν τώρα, ὅπως εἶ­­νε οἱ 40 Μάρτυρες. Τί ἦταν αὐτοί; Στρατιωτικοί· καὶ ὡμολόγησαν στὸ στρατόπεδο τὴν πίστι στὸ Χριστό. Γι᾽ αὐτὴ τὴν ὁμολογία τους κατα­δικάστηκαν νὰ θανατωθοῦν. Τὸ μαρτύριό τους εἶνε ἀπὸ τὰ σπάνια· τοὺς ἔρριξαν γυμνοὺς ἔξω στὴν παγωνιὰ τοῦ χειμώνα. Κ᾽ ἐκεῖ ποὺ ὅλη τὴ νύχτα ἀγωνίζονταν νὰ νικήσουν τὴν ἀνάγκη θέρμης, τὰ θέλγητρα τῆς ἀνθρώπινης ζωῆς, ἔλεγαν ὁ ἕνας στὸν ἄλλο, ὅπως ἱ­στορεῖ τὴν ἄθλησί τους ὁ μέγας Βασίλειος (βλ. P.G. 31,507-526. ΕΠΕ, Ἔργα, 7,302-304)· «Δριμὺς ὁ χειμών (ὀξύ, δηλαδή, τσουχτερὸ τὸ κρύο), ἀλλὰ γλυκὺς ὁ παράδεισος» (P.G. 31,517). Ἔτσι ἄφησαν τὴν τελευ­ταία τους πνοὴ πάνω στὰ κρύσταλλα τῆς λίμνης τῆς Σεβαστείας. Μεγάλοι ἅγιοι! τοὺς ἑ­ορ­τάζουμε κάθε χρό­νο στὶς 9 Μαρτίου. Κατὰ τὸ παράδειγμα τῶν 40 Μαρτύρων, λοιπόν, ὄχι μόνο οἱ κληρικοὶ καὶ οἱ μοναχοί, ἀλλὰ κάθε Χριστιανὸς ὀ­φείλει νὰ μιλάῃ καὶ νὰ ὁμολογῇ τὸν Χριστό· ὁ ἐργάτης στὸ ἐργοστάσιο, ὁ ὑ­πάλληλος στὸ γραφεῖο, ὁ δάσκαλος στὸ σχολεῖο, ὁ στρατι­ώτης στὴ μονάδα κ.τ.λ..

* * *

Τὸ λοιπόν, ἀδελφοί μου, ὅταν στὴν καθημε­­ρινὴ ζωὴ ὁ Θεὸς σᾶς ἀνοίγῃ «θύραν πίστεως» καὶ «θύραν τοῦ λόγου» (Πράξ. 14,27. Κολ. 4,3), ὅταν δηλαδὴ σᾶς δημιουργῇ εὐκαιρίες νὰ μιλήσετε ὡς πιστοί, τότε ἀφοῦ προσευχηθῆ­τε νὰ δίδετε τὸ παρών. Ὅ,τι κι ἂν εἶσαι, γυναίκα – ἄν­τρας, γέρος – νέος – παιδί, μὴ ντρα­πῇς νὰ μιλήσῃς γιὰ τὸν Κύριο. Νὰ τὸν κηρύ­ξῃς παντοῦ μὲ τὴ γλῶσσα σου καὶ μὲ τὸ παράδειγμά σου.
Ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ, ἀγαπητοί μου, δὲν εἶνε ὅπως τὰ ἀνθρώπινα λόγια ποὺ πολλὲς φορὲς εἶνε ἀνούσια καὶ περιττά. Ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ, ὅταν βγαίνῃ ἀπὸ ψυχὴ ποὺ πιστεύει καὶ δὲν ὑ­ποκρίνεται, ὅταν εἶνε εἰλικρινὴς καὶ ὄχι προσ­­ποιητός, ὅ­ταν εἶνε συνεπὴς μὲ τὴ ζωὴ ἐκείνου ποὺ τὸν προφέρει, ὅταν εἶνε ἁγνὸς – ἄδολος καὶ ὄχι πονηρὸς – ἰδιοτελής, τότε εἶνε ἀ­ναγκαῖος· ὅ,τι πιὸ ἀναγκαῖο χρειάζεται ὁ πλη­σίον μας, ἡ κοινωνία μας, ὁ κόσμος μας. Ἔτσι τὸν προσέφεραν ὁ Χριστός, οἱ προφῆ­ται, οἱ ἀ­πόστολοι, οἱ πατέρες τῆς Ἐκκλησίας καὶ ὅ­λοι οἱ ἅγιοι. Ξέρετε πόσο εἶνε ἀναγκαῖος; πιὸ ἀναγκαῖος καὶ ἀπὸ τὸ ψωμί. Ὅπως δὲν περνάει μέρα χωρὶς ψωμί, ἔτσι νὰ μὴν περνάῃ μέρα χωρὶς λόγο τοῦ Θεοῦ. Χωρὶς ψωμὶ ὁ ἄν­θρωπος δὲν ζῇ, ἀλλὰ καὶ χωρὶς λόγο τοῦ Θεοῦ δὲν ζῇ ἡ ψυχή του.
Γι᾽ αὐτὸ κάθε μέρα ἂς λέμε στὸ Χριστό· Δῶσε μας, Κύριε, τὸ ψωμί μας τὸ καθημερινό, «τὸν ἄρτον ἡμῶν τὸν ἐπιούσι­­ον δὸς ἡμῖν σήμερον» (Ματθ. 6,11). Καὶ ὁ Χριστὸς μᾶς δίνει ὄχι μόνο τὸ ὑλικὸ ψωμί· μᾶς δίνει καὶ τὸ οὐράνιο μάννα, τὸ πανάγιο σῶμα καὶ τὸ τίμιο αἷμα του στὴν θεία μετάληψι, ἀλλὰ καὶ τὸν λόγο τοῦ Θεοῦ· διότι «οὐκ ἐπ᾽ ἄρτῳ μόνῳ ζήσεται ἄν­θρωπος, ἀλλ᾽ ἐπὶ παντὶ ῥήματι ἐκπορευομέ­νῳ διὰ στόματος Θεοῦ»· δὲν ζῇ ὁ ἄνθρωπος μο­νάχα μὲ ψωμί, ἀλλὰ μὲ κάθε λόγο ποὺ βγαί­­νει ἀπὸ τὸ στόμα τοῦ Θεοῦ (Δευτ. 8,3 = Ματθ. 4,4. Λουκ. 4,4).
Ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ θαυματουργεῖ· διαλύει τὰ σκότη, φωτίζει, παρηγορεῖ, ζωογονεῖ. Ὅ­ποιος ἀκούει καὶ ὑπακούει στὸν λόγο τοῦ Θεοῦ, ὅποιος τὸν ἐμπιστεύ­εται καὶ τὸν ἐφαρμόζει, αὐτὸς εἶνε μακάριος· φυτεύει παράδεισο μέσα στὴν ψυχή του, γιατὶ εἶπε ὁ Χριστός· «Μακάριοι οἱ ἀκούοντες τὸν λόγον τοῦ Θεοῦ καὶ φυλάσσοντες αὐτόν» (Λουκ. 11,28).