Εκείνο το ταξίδι - Ευτυχία Γ. Μάστορα Παπαγεράσιμου

 

Εκείνο το ταξίδι

 

Έλα αδελφέ μου, να σου πω, να  θυμηθούμε πάλι,

εκείνο το φθινόπωρο κι εκείνο το ταξίδι,

τότε που δρόμοι στεριανοί και δρόμοι του πελάγου

μας ξαναφέραν στους Παξούς, στο πατρικό μας σπίτι.

 

Ξημέρωσε και φώτισε κι ο ήλιος δε μας καίει,

γιατ’ είν’ τα λιόδεντρα ψηλά και κρύβουν τις αχτίδες

κι έχουν πυκνά τα λιόκλαρα και τη δροσιά σταλάζουν.

 

Σήκω να βγεις στην αφοδιά,, να κάτσεις στο παγκούλι

κι είν’ ο πατέρας μας εκεί και συντροφιά προσμένει.

Και ξαναφαίνει η μάνα μας κρατώντας το κουκούμι

κι αχνίζει ο κριθαροκαφές και μοσχοβόλια αφήνει.

Φέρνω κι εγώ κρύο νερό με τη μεγάλη πίντα

κι από τ’ αρμάρι κουβαλώ στο πέτρινο τραπέζι

πιατέλα γαριτσιώτικη με τα ξερά κουλούρια..

Κι όσο να βάλουμε καφέ στα πήλινα γαδίνια,

να κι αρεβάρει η νόνα μας  και κλείνει την παρέα.

Τι χάρη μας εγίνηκε κι έσμιξε η φαμελιά μας

μετά από χρόνια και καιρό πού μαστε χωρισμένοι.

 

Δεν πρόλαβα να τους το πω για τη χαρά που πήρα

κι ακούστηκε μια ντουφεκιά κι ένα τρυγόνι φεύγει

και μείναμε να σου μιλώ, να σου θυμίζω πάλι

εκείνο το φθινόπωρο κι εκείνο το ταξίδι…

 

Ευτυχία  Γ.  Μάστορα

  Παπαγεράσιμου

                                        
αφοδιά  = αυλή,            παγκούλι = σκαμνάκι
ξαναφαίνει = παρουσιάζεται ,    κουκούμι = μπρίκι
πίντα = κύπελο από αλουμίνιο ,   αρμάρι = ντουλάπι
γαριτσιώτικη = πήλινη  ,    γαδίνι = φλυτζάνι
αρεβάρω = φτάνω

_____________
Από την ποιητική της συλλογή: "Παξινοί Δεκαπεντασύλλαβοι"