ΙΔΕΙΝ ΤΟ ΤΕΛΟΣ … ΕΞΕΛΘΩΝ ΕΞΩ ΕΚΛΑΥΣΕ ΠΙΚΡΩΣ - ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ ΚΟΤΤΑΔΑΚΗΣ

ΙΔΕΙΝ  ΤΟ  ΤΕΛΟΣ … ΕΞΕΛΘΩΝ ΕΞΩ ΕΚΛΑΥΣΕ ΠΙΚΡΩΣ

ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ ΚΟΤΤΑΔΑΚΗΣ

      Υστερόγραφο αμέσως μετά την Ακολουθία της Αποκαθήλωσης στη Μονή των Αγίων Πάντων Σπετσών. Αναφορά στον Πέτρο, τον πιο τραγικό μαθητή του Χριστού τη φοβερή εκείνη νύχτα στον Κήπο Γεθσημανή. Του έχουν ήδη κοπεί τα πόδια κυριολεκτικά. Η ταραχή, η στεναχώρια μέσα του έχει πιάσει κορυφή. Του είπε,  βλέπετε, ανοιχτά και καθαρά ο Χριστός. Δε θα είναι, ως διατεινόταν ο μόνος που δε θα τον εγκατέλειπε. Το αντίθετο, την ίδια εκείνη βραδιά, θα τον είχε αρνηθεί πρώτη, δεύτερη, τρίτη φορά αλλεπάλληλα ! «Πριν αλέκτορα φωνήσαι, τρις απαρνήση με».

       Στο μεταξύ τα δραματικά γεγονότα πήραν το δρόμο τους ταχύ. Ο Χριστός έχει συλληφθεί και έχει στην οικία του Αρχιερέα Καϊάφα οδηγηθεί, όπου ειδοποιημένοι έχουν «οι γραμματείς και οι πρεβύτεροι» συναχθεί.

     Οι άλλοι μαθητές ασφαλισμένοι από το Χριστό χάρη σε κείνο το. «Ει εμέ ζητείτε, άφετε τούτους υπάγειν», έχουν εξαφανιστεί. Ο Πέτρος όμως, ναι με κομμένα τα φτερά, αυτό δεν το μπορεί, θέλει κατά ένα τρόπο πλάι του, κοντά του να βρεθεί. «Ηκολούθει αυτώ εκ του μακρόθεν έως της αυλής; του αρχιερέως».

      Ακολουθούσε-«εκ του μακρόθεν-κρατώντας μια απόσταση ασφαλείας ως νόμιζε, χαμένος στο νου. Παρά ταύτα τολμά, μπαίνει στου αρχιερέα αυλή. Και όχι μόνο, αλλά πάει και «κάθεται μετά των υπηρετών, ιδείν το τέλος» ! Να δει, δηλαδή, αυτό που με κανένα τρόπο δε θέλει να πιστέψει πως μπορεί να συμβεί. Αν και, έτσι που εξελίχτηκαν τα πράγματα, είναι βέβαιος, πως δυστυχώς θα συμβεί. Δε χρειάζεται να προσθέσει κανείς αν ή πόσο πιο πιεσμένος είναι εκείνη τη στιγμή.

      Εκεί όμως, ως ήταν επόμενο δεν άργησε να αναγνωριστεί, άνθρωπος του Χριστού. «Και γαρ η λαλιά σου δήλον σε ποιεί», πού πας να κρυφτείς. Και έχουν αρχίσει η μια μετά την άλλη οι τρεις ερωτήσεις, και οι αντίστοιχες δικές του αρνήσεις. «Ουκ οίδα τον άνθρωπον» !

       Τώρα, το άκρως ενδιαφέρον εδώ, όσο και πλήρως διαφωτιστικό, έρχεται από τον Ευαγγελιστή Λουκά που παραδίδει-επισημαίνει απλά, λιτά. Πως εκείνη την ώρα ακριβώς. «Και στραφείς ο Κύριος ενέβλεψε τω Πέτρω» ! Και πείτε μου εσείς αν ή πόσο αυτό «εν», «ενέβλεψε», δεν ενέργησε μέσα του αστραπιαία διαπεραστικά, στην έκβαση των πραγμάτων ανατρεπτικά, στο χαμένο εαυτό του αφυπνιστικά, και από τούτο γι αυτόν σωτήρια τελικά. Γιατί λέει. «Και εμνήσθη ο Πέτρος του λόγου του Κυρίου, ως είπεν αυτώ, πριν αλέκτορα φωνήσαι, απαρνήση με τρις». Και όχι μόνο, αλλά και έσπευσε ευτυχώς παρευθύς. «Και εξελθών έξω ο Πέτρος έκλαυσε πικρώς». Και αποσοβήθηκε έτσι την έσχατη ίσως στιγμή ενδεχόμενη παράπλευρη απώλεια και αυτού.

    Οπότε, το καλύτερο είναι να δούμε όλοι εδώ, που θα πει να θαυμάσουμε-δοξάσουμε, που ακόμα και καθ’ οδόν προς το σταυρικό μαρτύριο ο Χριστός, αγαπάει τους άλλους τόσο πολύ, και αφήνει απ’ έξω εαυτόν. «Η αγάπη ου ζητεί τα εαυτής» !  Είναι που λέει ο κερδισμένος έξω από τα τείχη της Δαμασκού μανικός του εχθρός, ως δικός του μαθητής μέγας, και των εθνών πρώτος !

Καλή Ανάσταση.

Αθανάσιος Κοτταδάκης