Οι αυλές.. τώρα.. δεν υπάρχουν πια..

 Οι αυλές.. τα παλιά μαγικά χρονια.. τώρα.. δεν υπάρχουν πια.. χάθηκαν κι οι άνθρωποι της αυλής...
Οι ταινίες που βρίσκουμε τη μικρή κοινωνία της αυλής άπειρες. Από το “Οι Γερμανοί Ξανάρχονται” (1948), με τον ανεπανάληπτο Λογοθετίδη να δείχνει το ρόλο της αλληλεγγύης στην περίοδο της κατοχής, ως την “Κάλπικη Λίρα” (1955) με τον «κακό σπιτονοικοκύρη» Ορέστη Μακρή. Την οικογενειακή αυλή στην “Κόμισσα της Φάμπρικας”, τις τραγελαφικές “Κυρίες της αυλής” (1966) και την πλύση τους, ως τις “Διπλοπενιές” (1966) με τον Αυλωνίτη να χρησιμοποιεί το μπουζούκι, αφού δεν βρήκε ούτε ονόματα στα κουδούνια, αλλά ούτε και κουδούνια! Και θυμόμαστε και πιο πρόσφατα τη “Θεία μου τη Χίπισσα” (1970), με τον Πουλόπουλο να τραγουδάει “Στη φτωχιά μας την αυλή’’