ΠΟΙΟΝ ΣΕ ΕΠΟΣ ΦΥΓΕΝ ΕΡΚΟΣ ΟΔΟΝΤΩΝ ΘΕΟΛΟΓΟΥ ΙΕΡΕΑ - ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ ΚΟΤΤΑΔΑΚΗΣ

 

ΠΟΙΟΝ  ΣΕ  ΕΠΟΣ  ΦΥΓΕΝ  ΕΡΚΟΣ  ΟΔΟΝΤΩΝ

ΘΕΟΛΟΓΟΥ  ΙΕΡΕΑ

 

ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ ΚΟΤΤΑΔΑΚΗΣ

     «Ο Χριστός-λέει-δεν ασχολήθηκε καθόλου με τα κρεβάτια των ανθρώπων» ! «Αυτός είναι ο λόγος που ξέφυγε από τα χείλη θεολόγου ιερέα». Και τι να πει κανείς πια μ’ αυτά που διαβάζει ή ακούει ευρύτερα αυτό τον καιρό. Εντυπωσιακό, πρωτότυπο, πρωτοποριακό ! Όπως, εκείνο με «το παιδί ενός ζευγαριού ανδρών» που βάφτισε, και καλώς, αλλά στοχοποιήθηκε, κακώς ! Όπως, με τα κοριτσάκια παπαδάκια που έβαλε στο ιερό, καλώς, αλλά στοχοποιήθηκε, και όχι μόνο, επίσης κακώς ! Παρότι αυτά τα δυο «κακώς», αν τα βάλει κανείς μπρος στο. «Ου μη φάγω κρέα εις τον αιώνα-εγώ, «ο γνώσιν έχων»-ίνα μη τον αδελφόν μου σκανδαλίσω» -Παύλος-δεν ξέρω ή μάλλον ξέρω, και ίσως καλά, αν θα μείνει στη θέση του αυτό το διπλό, «κακώς».

    «Ικανόν εστί», έως εδώ, αρκεί. Αποφεύγω να ρωτήσω, αν αυτά μπορούν να ενταχθούν, να καλυφθούν απ’ τον άλλο λόγο του Παύλου. «Τοις πάσι γέγονα τα πάντα, ίνα πάντως τινάς σώσω». Δεν γνωρίζω το μέσα του, την  προαίρεση του, κι ο νους θα πάει σαράντα με πενήντα τοις εκατό στο πονηρό, ήτοι στην τάση για απόκλιση, για διαφορετικό, ξέρετε, νιώθω κάτι άλλο, και προχωρώ, πρωτοτυπώ, πρωτοπορώ. Επί πλέον, η όποια κρίση και εκτίμηση εδώ είναι της απόλυτης και αποκλειστικής αρμοδιότητας του Θεού. «Συ τις ει ο κρίνων αλλότριον ικέτην», ως γράφει ο Παύλος, ο και κολοσσός της αρετής, ο και ανυπέρβλητος στην «των Εθνών» Ιεραποστολή !

******   ***   ******.

     Τώρα, επειδή από την πλευρά Ιησού Χριστού έχουν γραφεί αρκετά για την επίμαχη διατύπωση, διακήρυξη, συνθηματολογία, περιορίζομαι ενδεικτικά μόνο στο ακόλουθο, πλην πολύ ενδιαφέρον περιστατικό από Ευαγγέλιο κατά Ιωάννη κ. 8,3κε. Όπου Γραμματείς και Φαρισαίοι, θεώρησαν πως βρήκαν την ευκαιρία που ζητούσαν να στήσουν παγίδα στο Χριστό. Η αναφορά στην περίπτωση, της γυναίκας που είχε διαπράξει μοιχεία, και κατά το Νόμο έπρεπε να λιθοβοληθεί.

     «Όποιος από σας είναι αναμάρτητος, ας ρίξει πρώτος πέτρα πάνω της», τους λέει λιτά, σταθερά, επιβλητικά ο Χριστός. «Αυτοί … άρχισαν με πρώτους του γεροντότερους να φεύγουν ένας, ένας μέχρι και τον τελευταίο». Αλήθεια, τι λέτε εδώ, δεν αποχώρησαν, γιατί «είχαν λερωμένη τη γούνα τους», και το δικό τους κρεβάτι, δηλαδή; Και, από μια άποψη δεν είναι προς τιμήν τους, που έτσι ανταποκρίθηκαν στον ευδιάκριτο έλεγχο που τους άσκησε ο Χριστός; Πάμε και στη μοιχαλίδα, που έκπληκτη έχει μείνει τώρα μόνη με το Χριστό, και, τον ακούει να της λέει. «Ούτε εγώ σε καταδικάζω», τουτέστιν, απλά και καθαρά, σε συγχωρώ ! Και το πιο σπουδαίο, και όχι λιγότερο σοβαρό και ενδιαφέρον εδώ, τον ακούει επίσης παρευθύς να της προσθέτει και επισημαίνει το εξής. «Πορεύου και από του νυν μηκέτι αμάρτανε»-«Πήγαινε, κι από δω και πέρα μην αμαρτάνεις πια» ! Ήγουν, ως ο μόνος Αναμάρτητος τε και Πανάγαθος της συγχωρεί μεν το αλλότριο κρεβάτωμα, αλλά και της επισημαίνει δε, ότι οφείλει να μην κάνει τα ίδια πια, να μην πέσει στην ίδια ή άλλη αμαρτία πια.

     Πράγμα, το οποίο τώρα τι λέτε κι εσείς, δεν είναι σαφής, σαφέστατη οδηγία και εντολή Χριστού για το τι, και πώς και ποια η στάση του χριστιανού, απέναντι σε όσους έχουν εδώ άλλη σεξουαλική απόκλιση; Ήτοι σεβασμός τους ως ανθρώπους πρόσωπα πλασμένα «κατ’ εικόνα Θεού»; Αλλά, και από την άλλη πλευρά, αυτή των άμεσα ενδιαφερόμενων, τι λέτε, δε δείχνει καθαρά ότι, και για τη δική τους  περίπτωσή ισχύει και άμεσα τους αφορά η σαφής, σαφέστατη οδηγία και εντολή του Χριστού. «Πορεύου και από του νυν μηκέτι αμάρτανε»-«Πήγαινε, κι από δω και πέρα μην αμαρτάνεις πια»;

     Με άλλα λόγια, στα όρια της Εκκλησίας οι άνθρωποι αυτοί δε λογαριάζονται με το Χριστό; Προσωπικό τους θέμα, θα πεις, όπως και όλων ημών, και ασφαλώς, όμως και θέμα υπαρκτό και ανοιχτό ! Ήγουν, και εδώ είναι το λεπτό και δύσκολο της θέσης ιδιαίτερα του κληρικού, αλλά και το αναγκαίο πολλής τε και θερμής  προσευχής για έκτακτο φωτισμό ! Γιατί το θέμα έχει και πολλές προεκτάσεις και προς την πλευρά των άλλων χριστιανών. Οπότε πείτε πάλι, αν εδώ έχει ή μπορεί να έχει την παραμικρή θέση ο λόγος. «Όσο για την ιδιωτική τους ζωή, μου είναι αδιάφορη» !  

******   ***   ******

      Κατά ταύτα και μετά ταύτα, και από δω κι εμπρός, το όλο αυτό άκρως σοβαρό θέμα μήτε προσπερνιέται, μήτε πάει στο πλάι με μια αόριστη παραπομπή στα της Κορίνθου-«Έχουμε και στην Καινή Διαθήκη κάποιες τέτοιες περιπτώσεις…». Αλλά ! Και περνάει και εντάσσεται αρμονικά στα όσα αυστηρά μεν, αλλά τίμια, δίκαια, ανοιχτά, καθαρά γράφει και επιμερίζει ο Απόστολος Παύλος στην προς Ρωμαίους Επιστολή 1,18κε δε. Όπως έτσι ας πούμε πρόχειρα, αλλά ενδεικτικά. «Διά τούτο παρέδωκεν αυτούς ο Θεός εις πάθη ατιμίας. Αι τε γαρ θήλειαι αυτών μετήλλαξαν την φυσικήν χρήσιν εις την παρά φύσιν. Ομοίως δε και οι άρσενες, αφέντες την φυσικήν χρήσιν της θηλείας εξεκαύθησαν εν τη ορέξει αυτών εις αλλήλους, άρσενες εν άρσεσιν την ασχημοσύνην κατεργαζόμενοι, και την αντιμισθίαν ην έδει της πλάνης αυτών εν εαυτοίς απολαμβάνοντες. Και καθώς ουκ εδοκίμασαν τον Θεόν έχειν εν επιγνώσει, παρέδωκεν αυτούς ο Θεός εις αδόκιμον νουν, ποιείν τα μη καθήκοντα».

     Και σε νεοελληνική μεταγραφή. «Γι αυτό το λόγο, λοιπόν, τους παρέδωσε ο Θεός σε επαίσχυντα πάθη. Οι γυναίκες αντικατέστησαν τις φυσικές σχέσεις με αφύσικες. Το ίδιο και οι άντρες, άφησαν τη φυσική σχέση με τη γυναίκα, και φλογίστηκαν με σφοδρό πάθος ο ένας για τον άλλο, διαπράττοντας ασχήμιες αρσενικοί με αρσενικούς, και πληρώνοντας έτσι με το ίδιο τους το σώμα το τίμημα που ταίριαζε στην πλάνη τους. Και αφού θεώρησαν περιττό να γνωρίσουν το Θεό ενσυνείδητα, τους παρέδωσε ο Θεός στη μωρία τους, κι έτσι κάνουν ανάρμοστα πράγματα».

      Και κάτι από Άγιο Ιωάννη το Χρυσόστομο, άλλη αγία και υψηλή κορυφή, που στην 4^η σχετική ομιλία επεκτείνει τα του Απ. Παύλου ερμηνευτικά. «Όλα τα πάθη είναι άτιμα, γράφει, μα πιο πολύ απ’ όλα η μανία του άντρα να πάει με άντρα-«Πάντα μεν ουν άτιμα τα πάθη, μάλιστα δε η κατά αρρένων μανία». Και εξηγεί. Γιατί, στα διάφορα αμαρτήματα πάσχει κυρίως η ψυχή, καθώς ντροπιάζεται πιο πολύ από ό,τι στις αρρώστιες το σώμα-«Και γαρ πάσχει εν τοις αμαρτήμασιν η ψυχή μάλλον και καταισχύνεται ή το σώμα εν τοις νοσήμασιν». 

     Και πρόσεξε, συνεχίζει, ότι όπως στην περίπτωση της πλανεμένης πίστης κι εδώ ο Απόστολος τους αποστερεί από κάθε δυνατότητα συγχώρεσης-«Θέα δε πώς αυτούς και ενταύθα συγγνώμης αποστερεί, καθάπερ επί δογμάτων». Αφού για τις γυναίκες λέει, αντικατέστησαν τις φυσικές σχέσεις με αφύσικες-«μετήλλαξαν την φυσικήν χρήσιν». Και δεν μπορεί να πει κανείς πως εννοεί ότι προέβησαν σ’ αυτό επειδή εμποδίστηκαν στη νόμιμη σχέση με τον άντρα, ούτε ότι επειδή δεν μπορούσαν να ικανοποιήσουν με φυσικό τρόπο αυτή την επιθυμία, ξέπεσαν σε τούτη την αλλόκοτη λύσσα-«Προς την αλλόκοτον ταύτην λύσσαν εξώκειλαν…»  

     Και για τους άντρες λέει το ίδιο με διαφορετική έκφραση. «Άφησαν τη φυσική σχέση με τη γυναίκα»- «Αφέντες την φυσικήν χρήσιν της θηλείας». Και όπως τις γυναίκες, όμοια και τους άντρες εξαιρεί από κάθε δυνατότητα απολογίας. Τους κατηγορεί, όχι μόνο για το ότι ενώ είχαν τη δυνατότητα αυτής της απόλαυσης την εγκατέλειψαν, και πέρασαν σε μια άλλη, αλλά και για το ότι αφού ατίμασαν τη φυσική σχέση με τη γυναίκα, έτρεξαν στην παρά φύση-«Και αφέντες ην είχον, επ’ άλλην ήλθον, αλλ’ ότι την κατά φύσιν ατιμάσαντες, επί την παρά φύσιν έδραμον». Και όσα γίνονται παρά φύση είναι και πιο δύσκολα, και πιο αηδή, και αποκρουστικά σε τέτοιο βαθμό μάλιστα, που θα έλεγε κανείς, πως μπορεί και να μην έχουν ηδονή-«Δυσκολώτερα δε τα παρά φύσιν και αηδέστερα, ώστε ουδέ ηδονήν έχοιεν ειπείν». Η γνήσια ηδονή είναι η φυσική-«Η γαρ γνησία ηδονή η κατά φύσιν εστίν» … 

     Πρόσεξε όμως, συνεχίζει, και πόσο εμφαντικά χρησιμοποιεί τις λέξεις. Δεν είπε, «ερωτεύτηκαν» ή «επιθύμησαν ο ένας τον άλλο», είπε. «φλογίστηκαν με σφοδρό πάθος ο ένας για τον άλλο»-«Εξεκαύθησαν εν τη ορέξει αυτών εις αλλήλους…» Κάθε τι που παραβαίνει το νόμο του Θεού προκαλεί σε αλλόκοτες επιθυμίες, όχι σε νόμιμες και φυσικές-«Παν γαρ υπερβαίνον τους παρά του Θεού τεθέντας νόμους των αλλοκότων επιθυμεί, ουχί των νενομισμένων…»

     Τώρα επειδή άκουσες να λέει ότι «φλογίστηκαν ο ένας για τον άλλο με σφοδρό πόθο», μη νομίσεις πως το νόσημα αυτό είναι θέμα απλής επιθυμίας.  Η κύρια αιτία του εντοπίζεται στην περίσσια της πνευματικής τους ραθυμίας, αυτή ανάβει την επιθυμία.-«Και γαρ το πλέον της αυτών ραθυμίας εστίν, η και την επιθυμίαν ανήψεν».  Γι αυτό δε λέει, «παρασύρθηκαν ή βρέθηκαν να κάνουν ένα παράπτωμα, αλλά τι λέει.-«Την ασχημοσύνην κετεργαζόμενοι», διαπράττοντας ασχήμιες ντροπιαστικές, διαπράττοντας όχι έτσι αόριστα μια κάποια αμαρτία, αλλά ενσυνείδητα και προμελετημένα αυτή την αμαρτία.-«Έργον έθεντο την αμαρτίαν, ουχ απλώς έργον, αλλά και εσπουδασμένον».

     Και σαν αποχαιρετισμό, ένα τελευταίο από την προσευχή της Εκκλησίας. «Παύσον τας ορμάς των παθών … τας της σαρκός ημών επαναστάσεις κατάστειλον, και παν γεώδες και υλικόν ημών φρόνημα κοίμησσον»-Απόδειπνο.

******   ***   ******

     Και πάλι, «ικανόν εστί», ήτοι, ως εδώ, αρκεί. Αλλά το ερώτημα είναι και μένει ακέραιο και ανοιχτό. Στα όρια της Εκκλησίας, όρια που αφορούν όλους τους χριστιανούς, ποιος τώρα είναι και πώς που να προσπεράσει, μπορεί, να βάλει στο πλάι όλα αυτά ! Αλλά και πώς μπορούν να βρεθούν ισορροπίες, ώστε το σκάφος της Εκκλησίας, το Σώμα του Χριστού να συνεχίσει τη σωτήρια πορεία, το σωτήριο έργο του στους αιώνες των αιώνων σταθερά. Θεολόγοι, χωρίς ράσο, και με ράσο, ανάγκη επείγουσα για λίγη σύνεση, για λίγο «κράτει», για «μακάριοι οι πτωχοί τω πνεύματι», ήτοι για ταπείνωση. «Στώμεν καλώς όλοι», δηλαδή ! Αμήν.

Αθανάσιος Κοτταδάκης