ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΜΥΡΟΦΟΡΩΝ (Μαρκ. 15, 43-47 και 16, 1-8)
ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΝΙΚΟΠΟΛΕΩΣ ΜΕΛΕΤΙΟΥ
Η ανάσταση του Χριστού διαλύει το σκοτάδι
Η Κυριακή των Μυροφόρων, δύο εβδομάδες μετά την Ανάσταση, μάς γυρίζει σε εκείνο το πρωινό, που - μόλις τελείωσε η αργία του Σαββάτου - οι άγιες Μυροφόρες ξεκίνησαν να πάνε στο μνήμα του Χριστού. Ξεκίνησαν με βαριά καρδιά, γιατί θεωρούσαν ότι ο Χριστός ήταν ακόμα νεκρός μέσα στον τάφο. Πάντοτε βαραίνει η καρδιά μας, όταν φέρνουμε στη μνήμη μας θάνατο και νεκροταφεία. Γιατί ο θάνατος είναι για μας σκοτάδι. Και φέρνει συναισθήματα βαριά.
Κι εκείνες πήγαιναν να κάνουν ό,τι επέβαλε η αγάπη τους προς τον Μεγάλο Νεκρό. Όταν ξεκίνησαν, λέει το Ευαγγέλιο, είχε πια ανατείλει ο ήλιος. Γιατί με σκοτάδι στην καρδιά και σκοτάδι στη φύση, πώς άραγε θα άντεχαν οι απλές αυτές γυναίκες να πάρουν τον δρόμο για τον τάφο τού Χριστού; Αλλά είχε ευτυχώς ανατείλει ο ήλιος. Και εκτός από τον φυσικό ήλιο, είχε ανατείλει - και για εκείνες και για μας - ο Ήλιος της Δικαιοσύνης!
Στα τροπάρια της Εκκλησίας μας λέμε ότι ο Ήλιος της Δικαιοσύνης που ανέτειλε, είναι ο Χριστός που αναστήθηκε. Γιατί η μεγαλύτερη Ανατολή είναι η Ανάσταση του Χριστού. Και το Φως τού Ηλίου της Δικαιοσύνης διέλυσε το σκοτάδι του Άδου και του θανάτου. Έτσι διαλύθηκε και το σκοτάδι της απελπισίας και από δω και πέρα έχουμε την ελπίδα της αναστάσεως και της αιώνιας ζωής.
Όσο μας τσακίζει η μαυρίλα του θανάτου, τόσο μας ενθαρρύνει και μας παρηγορεί η ανάσταση του Κυρίου μας Ιησού Χριστού. Αρκεί βέβαια να την πιστεύουμε. Γι’ αυτό και ένα από τα μεγαλύτερα χρέη απέναντι του εαυτού μας είναι να φροντίζουμε να βλέπουμε, να μαθαίνουμε, να πιστεύουμε και να αγαπάμε την ανάσταση του Χριστού.
Παρέμβαση γεμάτη ελπίδα
Πήγαν λοιπόν οι Μυροφόρες στον τάφο, και ενώ σκέπτονταν πώς θα μετακινήσουν τον λίθο που έκλεινε τον τάφο, τον βρήκαν αποκυλισμένο. Και όταν μπήκαν μέσα, είδαν - στο μέρος που ήταν το σώμα του Χριστού - να στέκει ένας άγγελος, «νεανίσκος ενδεδυμένος στολήν λευκήν», και κατάλαβαν ότι εκεί υπάρχει μία παρέμβαση. Παρέμβαση όχι ανθρώπου αλλά του Θεού.
Η παρέμβαση του Θεού είναι το ζητούμενο σε κάθε προσευχή μας. Όλοι ήλθαμε εδώ για μια παρέμβαση του Χριστού στη ζωή μας, στα προβλήματά μας. Δεν υπάρχει γλυκύτερη ελπίδα για τον άνθρωπο, δεν υπάρχει γλυκύτερη συναίσθηση, από το να νιώθει ότι υπάρχει ενδεχόμενο παρέμβασης του Χριστού για χάρη του.
Ο άγγελος όχι μόνο φανερώθηκε στις Μυροφόρες, αλλά και τους μίλησε και τους είπε: «Μη φοβείσθε. Ψάχνετε να βρείτε τον Χριστό. Δεν είναι πια νεκρός. Αναστήθηκε. Κοιτάξτε πού τον είχανε βάλει. Δεν είναι πια εδώ. Αλλά αυτό δεν έχει νόημα να το ακούσετε μόνο. Θα Τον συναντήσετε. Θα ζήσετε πάλι την παρουσία Του! Θα Τον ψηλαφήσετε! Θα φάτε μαζί Του! Γιατί ο Χριστός δεν ήλθε στον κόσμο για τον εαυτό Του. Δεν είχε απλώς μία περιπέτεια, δηλαδή σταυρώθηκε και αναστήθηκε, για να ξαναγυρίσει στον τόπο από όπου ξεκίνησε και να γλυτώσει έτσι από κάποιες εξυπνάδες των ανθρώπων.
Ήλθε για μας ο Χριστός. Σταυρώθηκε για μας. Πέθανε για μας. Τάφηκε για μας. Και αναστήθηκε για μας. Και βρίσκεται τώρα καθισμένος στο θρόνο του Πατέρα Του, στα δεξιά του Πατέρα Του, για μας.
Αυτός είναι που έδωσε στις Μυροφόρες, με τον άγγελο, την εντολή:
-Πηγαίνετε να πείτε στους μαθητές Του. «Προάγει υμάς εις την Γαλιλαίαν». Θα σας βρει εκεί!
Αλλά και σε μας σήμερα παραγγέλνει ο Χριστός: «Πηγαίνετε στον τόπο σας και περιμένετέ με, εκεί που βρίσκεστε. Στο σπίτι σας, στη δουλειά σας, στο χωράφι σας. Όπου και αν βρίσκεστε, να με περιμένετε»!
Περιμένετέ με στην ώρα του μόχθου σας. Στις ώρες που δίνετε τον αγώνα σας για τη ζωή. Και τον αγώνα σας για να ελευθερωθείτε από τα πάθη σας! Και για να μένετε σταθεροί στην πίστη και στην υπακοή στο θέλημά μου!
Με την καρδιά μας βλέπουμε τον Χριστό
Τι σημαίνουν τα λόγια: «Φροντίζετε, στον τόπο που βρίσκεστε να περιμένετε τον Χριστό»; Πώς τον περιμένουμε τον Χριστό; Πότε τον περιμένουμε;
Τον περιμένουμε αληθινά, όταν σκεπτόμαστε:
-Πατάω σωστά πάνω στην πίστη; Πατάω σωστά πάνω στα λόγια του Χριστού; Στέκω σωστά, ορθοποδώ;
Αυτό είναι το μεγάλο μήνυμα του Χριστού μετά την ανάσταση για μας. Αυτό είναι το αιώνιο το ισόβιο χρέος μας. Να σκεπτόμαστε κάθε στιγμή: Πορεύομαι σωστά; Σκέπτομαι σωστά; Ενεργώ σωστά;
Και να κάνετε αυτό μέριμνά σας, λέει ο Χριστός, όχι μόνο για τον εαυτό σας αλλά και για όλο τον άλλο κόσμο. Γιατί έχετε χρέος, εσείς οι απόστολοι και σεις οι Μυροφόρες γυναίκες, να μη σταματήσετε ποτέ να λέτε εκείνα που βιώσατε, εκείνα που αγαπήσατε, εκείνα που πιστέψατε.
Λέει ένα τροπάριο της Κυριακής του αγίου αποστόλου Θωμά: «Σε δοξάζουμε Κύριε, σε τον αναστάντα Χριστόν, ου βλεφάροις ιδόντες». Εμείς, δεν αξιωθήκαμε να σε δούμε με τα μάτια μας, «αλλά πόθω καρδίας πεπιστευκότες». Σε είδαμε όμως με τον πόθο της καρδιάς μας. Και σε βάλαμε μέσα στην καρδιά μας με την πίστη στην Ανάστασή σου.
Χωρίς πόθο της καρδιάς, τον είχαν δει και οι φαρισαίοι και ο Καϊάφας και ο Πιλάτος. Δεν έχει σημασία τι βλέπουν τα μάτια τα έξω. Το θέμα είναι, αν τον βλέπει κανείς τον Χριστό με τον πόθο της καρδιάς του και με την πίστη. Τότε είμαστε στην κατάσταση την οποία εμακάρισε ο Κύριος, λέγοντας στον απόστολο Θωμά που τον είδε: «πιο μακάριοι οι μη ιδόντες και πιστεύσαντες».
Ας κρατάμε κι εμείς αυτό το μακαρισμό και ας αγωνιζόμαστε όλο και περισσότερο να ορθοποδούμε. Και στα καλά αισθήματα και στις καλές αποφάσεις, αλλά προπαντός στην πίστη.
Ποίο το χρέος μου;
Το πρώτο χρέος, είναι να διερωτόμαστε:
- Γιατί σταυρώθηκε ο Χριστός;
Όταν έχουμε μνημόσυνα παρακαλούμε τον Χριστό να συγχωρήσει τις αμαρτίες των κεκοιμημένων. Να μην επιτρέψει οι όποιες αμαρτίες των ανθρώπων αυτών, για τους οποίους προσευχόμεθα, να τους στερήσουν την αιώνια ζωή. Προσευχόμαστε να πλύνει τις ψυχές τους με το άγιο αίμα Του, με την αγάπη Του, με την ευσπλαχνία Του.
- Το άλλο χρέος μας είναι να πιστεύουμε ότι ο Χριστός αναστήθηκε για μας.
Θα ‘ρθει μία μέρα που θα αναστηθούμε όλοι και θα βρεθούμε μαζί Του στην αιώνια και ατελεύτητη Βασιλεία Του.
Η χειρότερη απειλή στη ζωή μας είναι, να ξεχνάμε αυτό που είναι για μας ουσιαστικό και να ασχολούμαστε με λεπτομέρειες. Να επηρεαζόμαστε από λάθος τοποθετήσεις και να βλέπουμε τα βασικά θέματα στραβά.
Λένε μερικοί:
-Μα τι θα πει αμαρτία; Μην ασχολείσαι!
-Τι θα πει αιώνια ζωή και πίστη; Έλα καημένε, κοίτα την δουλειά σου.
Τότε είναι που αρχίζουμε και τα βλέπουμε όλα στραβά.
Κήρυγμα: Καρπός αγίας ζωής
Έφυγαν οι Μυροφόρες να πάνε εκεί που τους είπε ο Χριστός. Αλλά στο δρόμο τα έχασαν, Φοβήθηκαν. Δεν πήγαν εκείνη την ημέρα να βρουν τους αποστόλους, να τους πουν την εντολή του Κυρίου. Γιατί;
Φοβήθηκαν. «Και ουδενί, ουδέν είπον».
Αλλά για μία ημέρα φοβήθηκαν.
Μετά είδαν πάλι τον Χριστό, πίστεψαν βαθειά και ξεχύθηκαν και οι απόστολοι, και οι Μυροφόρες γυναίκες στον κόσμο και εκήρυξαν, ζώντας άγια, τον Κύριον ημών Ιησού Χριστό. Διακήρυξαν σε όλο τον κόσμο, ότι το καλύτερο που έχει να κάνει ο άνθρωπος, είναι να δέχεται τον Χριστό σωτήρα και ευεργέτη του. Και να φροντίζει να τηρεί το θέλημά Του.
Γιατί όποιος λέει ότι πιστεύει στον Χριστό, αλλά κάνει άλλα πράγματα, ανεπίτρεπτα από τον νόμο Του, ουσιαστικά δείχνει ότι δεν τον έχει βάλει, ούτε στην καρδιά του, ούτε στο μυαλό του.
Ας φροντίζουμε να γεμίζουμε και την καρδιά μας και το μυαλό μας με την πίστη στον Κύριον Ιησούν Χριστόν και στην αγία Του ανάσταση, που είναι η μεγαλύτερη ευεργεσία Του για μας. Αμήν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου