Βλέποντας την φωτογραφία αυτή «O δρόμος
της ζωής του Felix Lupa»
Έφερα στο νου μου τα χρόνια που έφυγαν…
και μαζί με αυτά και τα νιάτα μου. Έλεγε η γιαγιά μου η Ελένη η Μικρασιάτισσα: «παιδί
μου τα χρόνια τρέχουν όπως το νερό στο ποτάμι», τώρα την νιώθω. Μέχρι σήμερα δεν έχω μεν μαγκούρα, αν ζήσω
μπορεί να έλθει και αυτή. Έχω παρατηρήσει ότι σαν περπατώ «αρχοντικά», όπως πρόσφατα
μου είπε κάποιος νέος: «κ. Κωστόπουλε περπατάτε αρχοντικά», εννοώντας όπως κατάλαβα
αργά.
Στα νιάτα μου έτρεχα, τώρα περπατώ, και μάλιστα παρατήρησα ότι μοιάζω του πατέρα μου, γιατί περπατώ με τα χέρια πίσω.
Δύο οικότροφοι μου τον περασμένο αιώνα, ο Χρυσόστομος και ο Γιάννης -καλή τους ώρα- όταν πηγαίναμε βόλτα αγκομαχούσαν διότι βάβιζα τρέχοντας.
Τώρα η φωτογραφία κάτι σαν να
δείχνει από αυτό που φθάνει.
Α.Κ.Κ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου