ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΠΑΥΛΟΣ

 

Α πόστολος Παύλος, των αλλοεθνών φλόγα

Π ώς αλλιώς; Μια Δαμασκός φοβέριζε

Ό πως, πόσες εκπόρθητες πορείες

Σ της μεταστροφής μες στα μυστήρια

Τ ην τύφλωση δέχτηκες και φώτισες

Ο λάκερη την ψευδαπάτη των υπαρκτών

Λ ύθηκες και έχτισες κορμοστασιά άλλη 

Ο λάνθιστος έγινες, με πυρ

Σ ημαδεύτηκες. Κάπως έτσι και ξεκινάς

 

Τ ην οικουμένη ξεσηκώνεις

Ω ! Τίποτα πια το ίδιο. Τίποτα σαν εσένα

Ν ους Χριστού, από το πρωτάκουσμά Του  

 

Ε πιστολές πλέκεις αλήτικες

Θ άλασσες αθάμπωτες θαρρείς 

Ν α αφεθώ, σε ξακουστό ταξίδι

Ώ στε λίγο λυγμός να λιγοστέψει

Ν αι! Το όνειρο να αντέξει ακόμη 

 

Π αύλειο άσμα κύκνειο

Α νάμεσα στης γης τους ισχυρούς

Ύ πατα υφαίνεις την ασχημάτιστη αγάπη 

Λ αβώνεις την αυτάρκεια και φεύγεις

Ο υρανού τρίτου πλανητάρχης

Σ αλπίζεις το βλέμμα του Νυμφίου 

 

 "Θαυμαστής του Παύλου"