Οι αμαρτίες μου, που κυλούν και πέφτουν πίσω μου

Κάποιος αδελφός της Σκήτης κάποτε έσφαλε. Έγινε συγκέντρωση στην οποία κάλεσαν τον αββά Μωυσή αλλ’ αυτός δεν θέλησε να πάει. Του παρήγγειλε τότε ο πρεσβύτερος: Έλα γιατί σε περιμένουν όλοι. Κι εκείνος σηκώθηκε και πήγε κρατώντας στην πλάτη ένα καλάθι τρύπιο που το γέμισε άμμο. Οι πατέρες που βγήκαν να τον προϋπαντήσουν του λένε: Τι είναι αυτό πάτερ; Οι αμαρτίες μου, που κυλούν και πέφτουν πίσω μου και δεν τις βλέπω. Και ήλθα εγώ σήμερα να κρίνω τα σφάλματα άλλου. Όταν τ’ άκουσαν αυτά οι πατέρες, δεν είπαν τίποτε εναντίον του αδελφού αλλά τον συγχώρεσαν.

Από  Το Μέγα Γεροντικόν