Ἡ ἐνδυμασία - π. Βασιλείου Μπακογιάννη

Ἡ ἐνδυμασία  

Ὑπό Ἀρχιμ. Βασιλείου Μπακογιάννη

Πρωταρχικός σκοπός τῆς ἐνδυμασίας εἶναι νά καλύπτει τή γυμνότητα τοῦ σώματος· σέ  περίοδο καύσωνα οἱ ἄνθρωποι δέν ντύνονται ἐπειδή κρυώνουν...

            Ὁ δαιμονισμένος τῶν Γαδαρηνῶν, δέν ἐπέτρεπε στό θῦμα του, νά ντύνεται, καί ὅταν ντυνόταν, τόν ξεγύμνωνε (Λκ. 8:27),ὄχι βέβαια  τυχαίως...

Τό γυμνό σῶμα προκαλεῖ, ὁδηγεῖ τόν ἄνθρωπο στήν ἁμαρτία, δίνοντας χαρά στό διάβολο. Χρυσόστομος: 

            «Δέν εἶπες μέ τό στόμα σου λόγια πορνικά, ἀλλά τά  εἶπες μέ τήν ἐνδυμασία σου (...).Πές μου, γιά ποιό λόγο προκαλεῖς; Γιατί ἀνάβεις φωτιά; (...).

            Σύ ἀκόνισες τό μαχαίρι, σύ ἔδωσες τό μαχαίρι στόν ἄνδρα, σύ τόν ἔσπρωξες στήν ἁμαρτία! (...).

            Ποιούς τιμωροῦν οἱ δικαστές; Ἐκείνους πού πίνουν τό δηλητήριο ἤ ἐκείνους πού δίνουν τό δηλητήριο γιά νά τό  πιοῦν οἱ ἄλλοι;

            Καί σύ μέ τήν ἐνδυμασία σου προσφέρεις δηλητήριο στήν ψυχή τοῦ ἄλλου· τόν θανατώνεις!

            Τί δηλαδή; Ἐπειδή ἤπιε δηλητήριο ὁ ἄλλος, καί ὄχι σύ, νομίζεις, πώς εἶσαι ἀθῶος;! 

            Ἀπό καθαρή κενοδοξία παίζεις μέ τίς ψυχές, καί καμαρώνεις γιά τήν ἀπώλειά τους...! (Περί τοῦ τάς κανονικάς μή συνοικεῖν ἀνδράσιν. P.G. 47: 515-516).

            Ἀκόμα καί ἡλικιωμένοι χριστιανοί, ἄνδρες καί γυναῖκες,  πού μεγάλωσαν μέ ἀρχές, εἰσέρχονται στήν ἐκκλησία ντυμένοι ἀπρεπῶς,  χωρίς νά τολμᾶ κανένας νά τούς νουθετήσει· ἐνῶ σέ ξενοδοχεῖα κ.λ.π., ὑποχρεώνονται καί εἰσέρχονται σεμνῶς, χωρίς νά διαμαρτύρονται! Πάντως, ὁ γνήσιος χριστιανός, λέει καί πάλι ὁ Χρυσόστομος, προσέχει τά πάντα· καί ἐνδύεται «στολήν κατεσταλμένην», ταπεινή, σεμνή, εὐπρεπῆ (Εἰς τό Ἅγιον Πάσχα P.G. 52: 772). 

    «Τό ντύσιμο εἶναι ὁ καθρέφτης τῆς ψυχῆς», λέει μία παροιμία. Εἶναι ὅμως σίγουρα ἔτσι;  Δέν μπορεῖ ἕνας ἀνήθικος ἄνθρωπος  νά ἐμφανισθεῖ μέ σεμνή  ἐνδυμασία;

         Ἕνας πρώην μασσῶνος εἶπε: «δέν μπορῶ νά πῶ  ὅτι ὅποιος γίνεται μασσῶνος εἶναι ἀπατεώνας· ὅμως  μπορῶ νά πῶ,  ὅτι ὅποιος  εἶναι μασσῶνος, εἶναι ἀπατεώνας»· παραφράζοντας τά λόγια του, λέμε:  «δέν μποροῦμε νά ποῦμε μετά βεβαιότητος,   ὅτι ὅποιος ντύνεται σεμνά,  εἶναι καλός, ἠθικός·  ὅμως  μποροῦμε  νά ποῦμε μετά βεβαιότητος,  ὅτι ὅποιος ὅτι ἕνας καλός καί ἠθικός ντύνεται πάντοτε  σεμνά, παραδοσιακά!»

            Κλείνοντας, θά «ρισκάρουμε» λέγοντας τό ἑξῆς προκλητικό γιά τή σύγχρονη, πρωτόγνωρη  ἐποχή: Πρίν πέντε-ἕξι χρόνια λειτούργησα σέ χωριό, μέρα Κυριακή· ὅπως καθόμασταν στήν πλατεία τοῦ χωριοῦ, ἦρθε ἕνας νεαρός μέ σορτσάκι-κονοπαντέλονο·  στήν παρέα ἦταν καί ἕνας περίπου ἐνενητάρης γέρος, σοβαρός, σοφός, μειλίχιος· ὁ νεαρός  τοῦ ψιθύρισε στ'αὐτί:  «πῶς μέ βλέπεις μέ τό σόρτς;»· ὁ σοφός γέρος τοῦ ἀπάντησε: «Ἐγώ ξέρω ὅτι οἱ ἄνδρες φορᾶνε παντελόνια!».