.jfif)
Σταυρός… και διαζύγιο!
π. Θεοδόσιος Μαρτζούχος
Πόση σχέση μπορεί να έχουν ο Σταυρός και το διαζύγιο;
Είναι η αυτονόητη απορία που γεννιέται όταν βλέπει κάποιος τον τίτλο!
Κι όμως… έχουν!
Σ’ όλη την αγία Γραφή η σχέση του Θεού με τον άνθρωπο «περιγράφεται»
σαν μια αποκλειστικότητα συζυγικής μοναδικότητας. Στον γάμο οι δύο άνθρωποι
γίνονται και είναι ένα, και στη σχέση με τον Θεό, οι δύο (Θεός και άνθρωπος)
πρέπει να έχουν αδιάσπαστη ενότητα.
Από την πλευρά του ο Θεός έδειξε την αγάπη του στον άνθρωπο, πλην των
άλλων (διδασκαλία–εντολές), ουσιαστικά με τον Σταυρό, με τον οποίον μας
φανέρωσε ότι συνεχίζει να μας αγαπάει και όταν Tον απορρίπτουμε.
Μας απέδειξε ότι είναι δύσκολο να δείξεις την αγάπη σου αν έχεις μικρά ή καθόλου κίνητρα! Μας υπογράμμισε ότι η αγάπη στην αληθινή μορφή της δεν βασίζεται απλώς σε αισθήματα, αλλά σε αποφασιστικότητα να δείχνει (αυτός που αγαπάει) αγνές και σαφείς προθέσεις, ακόμα και όταν φαίνεται να μην υπάρχει αποδοχή και επιβράβευση!
Τα κίνητρα του Θεού είναι πελώρια και αιώνια, και στο «μέγεθός» τους
αντιστοιχεί και η θυσιαστική Του αγάπη. Βέβαια ο Θεός ταυτίζεται με την αγάπη.
Δεν έχει αγάπη, ΕΙΝΑΙ αγάπη (ο Θεός αγάπη εστί, Α΄ Ιω. 4, 7) και
συνεπώς οι διαστάσεις και το μέγεθος της αγάπης του Θεού είναι όση η απόσταση
ανάμεσα στον Θεό και τους ανθρώπους!!
Με τον Σταυρό λοιπόν του Χριστού πιστοποιείται και αποχτά ποιότητα
δεδομένων (παύει να ’ναι λόγια) η αγάπη ανάμεσα στον Θεό και τους ανθρώπους.
Απ’ την πλευρά του Χριστού μια πρόταση ελεύθερη και ουσιαστική, για αλλαγή των
δικών μας δεδομένων.
Δηλαδή μας λέει: Δες με. Δεν κλείνομαι σε αυτάρεσκη αυτάρκεια!! Βγαίνω
από τον εαυτό μου, θυσιάζομαι, αγαπάω, συναντώ. Αν δεν το κάνεις, θα μείνεις
μόνος, θα πεινάς για αγάπη, και θα αυτοφυλακίζεσαι τελικά. Ένα… «διαζύγιο» θα
επικυρώνει την εγωιστική μοναξιά σου, που, και επικυρωμένη και ανεπικύρωτη, θα
είναι μια έρημος απαράκλητη.
Όταν το διαζύγιο θα είναι στο επίπεδο της σχέσεως με τον Θεό, τότε θα
είναι «Το μεγάλο διαζύγιο», όταν θα είναι στο επίπεδο των καθημερινών
ανθρωπίνων σχέσεων, τότε θα ’ναι χωρισμός οδυνηρός.
Έχουμε ένα εαυτό και, με την όποια ποιότητά του, συνάπτομε τις όλες
σχέσεις μας. Με τον Θεό, με τους δικούς μας, με τους φίλους, με τους γνωστούς.
Εδώ παίζεται το «παιχνίδι». Ο Σταυρός του Χριστού είναι ο ρυθμιστικός
παράγοντας της ποιότητας του εαυτού μας. Εμείς οι άνθρωποι δεν μπορούμε να
αγαπάμε, γιατί, φυσικώ τω λόγω, δεν μπορούμε να δώσουμε ό,τι δεν έχουμε! Η
φίλαυτη αγάπη μας είναι ένα κακέκτυπο αντίγραφο που δυσφημίζει την αληθινή
αγάπη. Ο Χριστός μάς αγαπά ακόμα και όταν δεν το αξίζουμε, ή και περισσότερο
και ιδίως, όταν δεν το αξίζουμε!! Για μας κάτι τέτοιο είναι αδιανόητο. «Τι εγώ
θα είμαι το κορόϊδο; Μπορώ να δείχνω την αγάπη μου σε κάποιον που ξανά και ξανά
με απορρίπτει…»;;; λέμε χαζοεξυπνακίστικα.
Ο Χριστός μάς δείχνει τον δρόμο, εξόδου από την ευλογοφανή φυλακή της
φιλαυτίας μας, και ουσιαστικής συνάντησης με τον άλλον. Με τον Χριστό
συναντηθήκαμε γιατί εκείνος «βγήκε» προς εμάς… ως πρόβατο εν μέσω λύκων και
απέδειξε το (για μας) αδιανόητο, να γίνουν οι λύκοι πρόβατα!!
Στην διαδρομή της ζωής μας και ’μεις, όπως εκείνοι οι παλαιοί αδελφοί
και παππούδες μας οι Εβραίοι (στην Αίγυπτο, το Σινά και την γη της Επαγγελίας),
θα περάσουμε οπωσδήποτε και ‘μεις από κάποια οδυνηρή, απαράκλητη, ξερή έρημο!
Σε έρημο που… το νερό της θα ’ναι πικρό και που η πικράδα του, θα κινδυνεύαμε
να μας σκοτώσει. Αν μείνουμε μόνοι μας, τότε «τά κώλα ἡμῶν ἔπεσον ἐν τῇ ἐρήμῳ»
(Αριθ. 14, 29-32) θα «αφήσουμε τα κόκκαλά μας» στην έρημο!! Αν ζητήσουμε από
τον Χριστό να μας δώσει «ζωντανό νερό», τότε Εκείνος θα μας δείξει ένα Ξύλο («ἔδειξεν
αὐτῷ Κύριος ξύλον») το οποίο θα μετατρέπει την πικρία εις γλυκύτητα. Το ξύλο
του Σταυρού. Ο Σταυρός είναι άκτιστη ενέργεια του Θεού (όχι απλώς γεωμετρικό
σχήμα!!). Είναι προαιώνιο μυστήριο σωτηρίας. Είναι καθημερινός τρόπος και
διαδρομή. Με τον Σταυρό μαθαίνουμε να αγαπάμε! Δηλαδή «να ξεχνάμε» τον εαυτό
μας για να τον «βρούμε» σιγά-σιγά θεραπευμένο. Αυτό που μας καθιστά χρήσιμους
είναι η ύπαρξή μας και όχι η δράση μας. Το περιεχόμενο και τα κριτήρια της
ύπαρξής μας πρέπει να αλλάξουν και να γίνουν σαν του Χριστού. Η βάση του
προβλήματος της αμαρτίας του ανθρώπου δεν είναι μια συμπεριφορά, που χρειάζεται
διόρθωση, αλλά μια σχέση που χρειάζεται αποκατάσταση.
Σ’ αυτή την σχέση (είτε με τον Θεό, είτε με τον άνθρωπό μας, αλλά και
τους ανθρώπους γενικότερα) πολλές φορές παρεμβάλλονται «παράσιτα» που
υπόσχονται… ευχαρίστηση και που γρήγορα μετατρέπονται σε «αρρώστιες» που
κλέβουν την καρδιά μας και καταστρέφουν την εμπιστοσύνη. Κάτι τέτοιο («τα
παράσιτα») πρέπει να το καταστρέψουμε, πριν μας καταστρέψει!
Ο Σταυρός σηματοδοτεί, περιγράφει και χτίζει τις σχέσεις μεταξύ Θεού
και ανθρώπων, αλλά και των ανθρώπων μεταξύ τους. Ο Σταυρός βοηθά τους ανθρώπους
να χτίσουν μια ελεύθερη, υγιά και «χορταστική» σχέση με τον Χριστό, ούτως ώστε,
να μπορούν να γίνουν οι άνθρωποι καλοί σύζυγοι. Να μάθουν να μην ακολουθούν την
καρδιά τους, που μπορεί εύκολα να απατηθεί βουλιάζοντας μέσα στο ψέμα της
σύγχρονης προτροπής “follow your heart”, αλλά, να καθοδηγούν την καρδιά τους,
ώστε: να ακούν πάντα, να μη μιλάνε βιαστικά, και να θυμώνουν όσο γίνεται
αργότερα.
Για να υπάρξουν όλα αυτά, πρέπει όχι μόνον να μην υφίσταται «Μεγάλο
διαζύγιο», αλλά πρέπει ο Σταυρός του Χριστού να ανάψει φωτιά στην ανθρώπινη
καρδιά. Μια φωτιά που θα ζεσταίνει και θα φωτίζει τον δρόμο της ζωής του
ανθρώπου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου