Το τάνγκο των σκιών - Νίκος Παλουμπιώτης

 

Το τάνγκο των σκιών
 
Στα βυθισμένα στο χρόνο σκαλοπάτια  της αυλής
Τα λίγα βήματα
Περνούν στις μνήμες του σπιτιού   στην άκρη  της κάμαρας
 
Σοβάδες  φθαρμένοι  τα σωθικά του
Μια χαραμάδα  χυμένη  σε  παλιό νόμισμα
Δάκρυα κεριών σταλακτίτες στο κηροπήγιο
 
 Για νεκρούς ή Θεό
Μια χτένα – Μια αποκριάτικη μάσκα παλιά
Στρας και χρυσόσκονη να ξεγελούν αλήθειες
 
Στου θαμπού καθρέπτη τη μνήμη οι αυταπάτες όλες
 
 Πάντα θαμπός ήταν στα ακριβά φτιασίδια των ειδώλων
 
Δυο γαμήλια στέφανα σκονισμένα όνειρα
Ένα ψάθινο καπέλο χορτασμένο ήλιο, αέρα λεβάντας
Κρυφά φιλιά, μουσικές
 

Η ασπρόμαυρη ποίηση του Χέλμουτ Νιούτον σ’ ένα πόστερ
 
Μια φυσαρμόνικα παλιάς παρέας
 
 ‘’Stasera suona per te ricordati un amore’’
Για μια στιγμή – Το τρέμουλό της τώρα για Σένα
 
 Όνειρα υποσχέσεις παραπατούν στη σκάλα
Ψίθυροι, σιωπές, γέλια, καημοί
Στρωσίδια τσαλαπατημένα
 
 Μια Παναγιά χάρτινη φλόγα Αυγούστου κάποτε
Ο βαθύς πόνος της Σύλβια Πλάθ ξεχασμένος στη σκόνη
Ακατάληπτου πένθους και
Κέρατα τεράτων οι λέξεις
 Παιδικές φωνές ακούγονται
Η χαρά στων παιγνιδιών τα ίχνη
Μοναχικά βήματα στο δρόμο θα ‘ναι
Να παίρνουν στο κατόπι το μισοφέγγαρο ή τη βροχή
 
 Παλιοί επιτάφιοι στο δικό τους βηματισμό Άσπιλου Έρωτα
 Έξω μια σιωπή σαν κυριακάτικο απόγευμα
 Στο φράχτη το νυχτολούλουδο ‘’Είδεν εν κατανύξει’’
Το μπλε της νύχτας
Του άνω Αρχιπελάγους το Σιωπητήριο
Τα ειπωμένα και ανείπωτα
 
  Στο δενδρολίβανο το πρωτείον της μνήμης
Του αφίλητου Έρωτα, του πολυπρόσωπου καημού
Και άλλα θυμητικά, τα μη λεγόμενα
 
 Εκεί η Δάφνη η ομιλούσα
Κυκλοφορεί τα μυστικά του Κλήδονα του Ριζικάρη
Στις αλάνες τ’ ουρανού – οι φωτιές τ’ Αϊ Γιαννιού
 
 Στην ανηφοριά μια ξεματιάστρα του κακού λίγο πιο πάνω
Οι βασκανιές του πόνου μπλεχτήκαν στο αγιόκλημα λόγια θρυμματισμένα
 
 Γλυκόξυνες ζωές στο καπηλειό της Ασήμως
Του μούστου και του χασισού
 
 Κουρασμένο παλικάρι ξεπροβάλλει στη γωνία του δρόμου
Στο φως του αυγερινού
 
 Πάλι απρόσιτη, απόμακρη ομορφονιά η Αθανασία
Στο μπαλκόνι αναζητά – αναζητώ ένα μειδίαμα αραξοβόλι
 
 Τα παράλογα του κόσμου αντικρίζει η Περσεφόνη
Ρημαγμένου κάλλους σαν του θανάτου τη γροθιά
 Ένα πρωί με το φονιά η γειτονιά
 
 Τ’ αστέρι του βοριά στον χαραγμένο φεγγίτη
 Τα θεριά του Νίκου Γκάτσου στο σεργιάνι
Εκ περάτων για μια στιγμή
 
 Νυν και αεί το πόδι που πατά το κεφάλι της οχιάς
 
 Με την παλιά φωτογραφία του πατέρα στο χέρι
Βγάζω τα τσιγάρα μου και καπνίζω μπροστά του. 
 
Νίκος Παλουμπιώτης