Οι Μανόλιες της οδού Δεκελείας - Νίκος Παλουμπιώτης

Οι Μανόλιες της οδού Δεκελείας
 
Στα λασπόνερα σέρνεται η πείνα
               Του δρόμου στερνές πνοές
Αγκομαχάει το αναφιλητό σκελετωμένο δάκρυ
Σκορπιοί το κεντρί τους σε παρθένα γη
Κάρα σέρνει ο θάνατος σάπιο χιονόνερο
Τα σπλάχνα της ΕΠΟΝ σε τοίχους γραμμένα
               Ταμένα σε αγώνα δίκαιο
Μάνα στο φως και στο αίμα
Χτικιό του βούρκου εκεί ο δοσίλογος
Καυτά βόλια και μάτι αδάκρυτο με έχτρα
               Στα σκοτάδια της φοβέρας
Το τσακάλι να ροκανάει το φέγγος
               Και αθώες καρδιές
Η όχεντρα περιδιαβαίνει το βιός
Σε έρημους κάμπους  και ερημοεκκλησιές
Σου λέω, σφίξε τα δόντια, τα χέρια σφίξε
Μη γίνει ο πόθος αδικοχαμένος
 
Τα γράμματα από λεμόνι διαβάζει ο μελλοθάνατος
              Στο φως των άστρων
Η καμπάνα ακόμα να σημάνει απ’ το θάνατο ζωή
Ξαγρυπνούν οι ώρες αποφασισμένες
Η παναγιά στο Χρυσοβίτσι κάποτε
Χωμάτινες οι πλίθες της Γραβιάς
Αρχαίας Ύδρίας «εν ετέρα μορφή»
Γενιοφόροι αερικά του βουνού
Εκεί που αναγυρνούν οι αγέρηδες
Ροβολάνε στα μέρη του σκοτωμού τη Χαραυγή
               Με πόδι αλαφρόγοργο
Πρώτες οι μανόλιες της οδού Δεκελείας
Είδαν τη φωτεινή μεριά της απελπισίας
               Πιάνοντας καλή κουβέντα
Πανηγύρια μετά και ώμοι χτυπημένοι συμπονετικά
Τα γράμματα από λεμόνι
               Εγώ τα διάβασα στον Ήλιο
Στην μικρή αυλή που χώραγε πολλά
Του Ίβηκου κήπος Ακήρατος
Ανίδεος εγώ – και το φως πιο καθάριο
Ζεστό ψωμί στην τάβλα
               Ανοιχτή καρδιά αχνισμένη
Πλούσια απλή ζωή
               Περβόλια γύρω με νερά
Άφοβα τρώγε και τραγούδα
 
Όμως, πολλές οι ώρες υπομονής και πίκρας
Σκοτεινά τα έξω από την καρδιά
Πένθος στα τραγούδια μας άφησες
«Πες μου Μυρτιά» πρωτάκουσα
               «Να σε χαρώ»
Κι ακόμα το μιλητό Της
Μη ρωτάς. Μη ρωτάς καλύτερα
Πότε θαλασσινή πότε νυχτερινή
               Μονάχη κι έκλαιγα βουβά
Τα δάφνινα στεφάνια δεν αρκούν
              Να ξεχαστεί το αίμα
Μη ρωτάς. Μη ρωτάς καλύτερα
              Θα σκαχτείς.
Στην άλλη μεριά που οι μνήμες δαγκώνουν
Του καημού τα υστερόγραφα.

Νίκος Παλουμπιώτης