Δύο σημεία της παραβολής που θα ακούσουμε αύριο συνήθως περνούν
απαρατήρητα.
Ο Κύριός μας δεν έψεξε τον συγκεκριμένο πλούσιο
για τον πλούτο του. Τον ονόμασε ανόητο διότι το περισσεύον κέρδος της χρονιάς
θέλησε να το κρατήσει για τον εαυτό του. Τι δεν προσέχουμε εδώ; Ότι όλοι μας
έχουμε πρόβλημα στο να καθορίσουμε τί είναι αναγκαίο και επαρκές για εμάς όσον
αφορά τα υλικά αγαθά.
Ο Κύριος γνωρίζει ότι έχουμε και υλικές ανάγκες να
καλύψουμε κι ότι χρειαζόμαστε υλικά αγαθά. Μας θυμίζει όμως ότι κάθε τι στη ζωή
μας είναι δικό Του δώρο. Κι εμείς ως καλοί διαχειριστές των θεϊκών δώρων
οφείλουμε και να καλύψουμε τις ανάγκες μας και να βοηθήσουμε όσους έχουν
ανάγκη.
Το δύσκολο σε αυτή την υπόθεση είναι ότι
αδυνατούμε να ορίσουμε το όριο της αυτάρκειας. Συνεχώς θέλουμε...
Το δεύτερο είναι όσα λέγει ο Κύριος στον άφρονα πλούσιο. Τον πληροφορεί ότι απαιτούν την ψυχή του. Δεν την απαιτεί ο Χριστός. Ο άφρονας πλούσιος δεν έχει καμμία ομοιότητα και οικειότητα με τον Χριστό. Ο εγωκεντρικός πλούσιος είχε περισσότερη ομοιότητα με τους δαίμονες. Κι αυτοί απαιτούν με θράσος να παραλάβουν την ψυχή του άφρονος.
Προσέξτε όμως την αγάπη του Θεού. Οι δαίμονες
απαίτησαν να λάβουν αυτό το οποίο νομίζουν ότι τους ανήκει. Αλλά ο Κύριος δεν
μας λέει σαφώς αν αυτό επέτρεψε να συμβεί. Αντιθέτως βλέπουμε ότι κάμει μια
τελευταία προσπάθεια ώστε να φέρει σε συναίσθηση τον άφρονα. Τόσο μεγάλη είναι
η αγάπη του Θεού ώστε συνεχώς να μας δίνει ευκαιρίες σωτηρίας.
Άραγε, μπορούμε να καταλάβουμε την αγάπη του Θεού
και να ψελίσσουμε έστω ένα «Κύριε ελέησον»;
Μητροπολίτης
Χονγκ Κονγκ Νεκτάριος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου