«Το χιόνι, που τώρα έπεφτε ακόμα πιό πυκνό, έδινε πάλι στον Κα μια αίσθηση μοναξιάς. Τη συνόδευε ο φόβος ότι είχε έρθει το τέλος του κόσμου μέσα στον οποίο είχε μεγαλώσει και είχε ζήσει στην Κωνσταντινούπολη, αλλά και το τέλος του εξευρωπαϊσμένου τρόπου ζωής στην Τουρκία. Όσον καιρό ήταν στην Κωνσταντινούπολη, είχε δει να καταστρέφονται οι δρόμοι όπου είχε παίξει παιδί, να καίγονται τα παλιά και κομψά εκείνα σπίτια των αρχών του αιώνα όπου ζούσαν και κάποιοι από τους φίλους του, να κόβονται τα δέντρα των παιδικών του χρόνων, τους κινηματογράφους να κλείνουν μέσα σε δέκα χρόνια και να μετατρέπονται σε μικρά και σκοτεινά καταστήματα ρούχων, το ένα δίπλα στο άλλο.
Αυτό δε σήμαινε μόνο το
τέλος της παιδικής του ηλικίας, αλλά και το τέλος του ονείρου του να ζήσει μια
μέρα πάλι στην Κωνσταντινούπολη».
Ορχάν Παμούκ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου