ΜΕΓΑΛΟΥ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ ΠΟΛΥΠΤΥΧΟ ΣΤΗ ΓΙΟΡΤΗ ΤΩΝ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΩΝ (Μέρος 1) - ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ ΚΟΤΤΑΔΑΚΗΣ

ΜΕΓΑΛΟΥ  ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ  

ΠΟΛΥΠΤΥΧΟ  ΣΤΗ  ΓΙΟΡΤΗ  ΤΩΝ  ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΩΝ  Ι

ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ  ΚΟΤΤΑΔΑΚΗΣ

      Ο Άγιος και Μέγας και Ουρανοφάντωρ Βασίλειος γεννήθηκε στην Καισάρεια της Καππαδοκίας πέντε χρόνια μετά την Α΄ στη Νίκαια της Βιθυνίας Οικουμενική Σύνοδο-325-και, κοιμήθηκε στο όνομα του Κυρίου σαράντα εννιά χρονών μόνο, δυο χρόνια πριν τη Β΄ στην Κωνσταντινούπολη Οικουμενική-381. Διαβάζοντας κανείς το πολύπτυχο γραπτό του στη γιορτή των Χριστουγέννων, που ακολουθεί σε ελεύθερη νεοελληνική μεταγραφή, παρατηρεί ότι ρίχνει ευθείες βολές εναντίον του  γνωστού, «ην ποτέ ότε ουκ ην, και εξ ουκ όντων εγένετο», του Αρείου, ήτοι ότι ο Χριστός είναι κτίσμα, δημιούργημα, να μην είναι Υιός του Θεού Ομοούσιος με τον Πατέρα … Όχι όμως στη μετά δυο χρόνια καταδικασθείσα από τη Β΄ Οικουμενική αντίστοιχη για το Άγιο Πνεύμα αίρεση του Μακεδονίου. Ως το 379, αυτή δεν είχε πάρει μεγάλες διαστάσεις. Ενώ στο ίδιο ευρύ κείμενο εντοπίζονται καίριες βολές του εναντίον της αμφισβήτησης του Αειπάρθενου- της Παναγίας Μητέρας Μαρίας-«πώς και παρθένος μένεις και τεκείν ίσχυσας;»-αλλά και εκθέτει τόσο πρώιμα τη βασική θέση του υπέρ αυτού-Αειπάρθενο, και από τούτο υπέρ της τιμής και προσφώνησης αυτής ως Θεοτόκου ! Πράγμα όμως που επισημοποιείται με την καταδίκη εκατόν πενήντα τόσα χρόνια μετά-Γ΄ Οικουμενική Σύνοδος Έφεσος 431-του ασεβούς όρου, «Χριστοτόκος», ο οποίος είχε αρχίσει να διακινείται τότε.

ΜΕΡΟΣ  Ι

Α.    Η Γέννηση του Χριστού ως του Θεού Λόγου.

      Την πρώτη, και προαιώνια Γέννηση του Χριστού ως του Λόγου του Θεού οφείλουμε να τιμούμε με σιωπή ! Να μην επιζητούμε, ούτε να επιδιδόμαστε να τη συλλάβουμε με δικές μας έννοιες. Πώς να συλλάβουμε πράγματα που γίνονται και υπάρχουν, πριν υπάρξει ο χρόνος, πριν μεσολαβήσουν οι αιώνες, πριν βρεθεί τρόπος να προσεγγίσουμε αυτά που κανένας δεν είδε, κανένας δεν άκουσε, και δεν αφηγήθηκε, και δεν μπορεί ανθρώπινος νους να φανταστεί ή να συλλάβει. Πολύ περισσότερο να καταγράψει με ανθρώπινα λόγια.

Ιωάννης Δαμασκηνός - Λίβελλος περί Ορθοδόξου φρονήματος / Παντελή Αντ. Τομάζου

 Ιωάννης Δαμασκηνός - Λίβελλος περί Ορθοδόξου φρονήματος

Υπό Παντελή Αντ. Τομάζου

Θεολόγου – Υποψηφίου Διδάκτορος Δογματικής Θεολογίας στο ΕΚΠΑ

Είναι η Labubu «δαιμονισμένη»; - Μητροπολίτης Χονγκ Κονγκ Νεκτάριος

Είναι η Labubu «δαιμονισμένη»;

Μητροπολίτης Χονγκ Κονγκ Νεκτάριος

Τον τελευταίο καιρό τα μικρά κουκλάκια Labubu της Κινεζικής εταιρείας Pop Mart έχουν εξελιχθεί σε παγκόσμιο πολιτισμικό φαινόμενο. Παράλληλα όμως με την επιτυχία τους γεννήθηκαν και φήμες: ορισμένοι υποστηρίζουν πως η χαρακτηριστική τους μορφή — με τα μυτερά αυτιά και τα αιχμηρά δόντια — συνδέεται με «σκοτεινές» αναφορές ή ακόμη και δαιμονικές επιρροές. Ωστόσο, οι διαθέσιμες πηγές και οι δηλώσεις του ίδιου του καλλιτέχνη δείχνουν ότι η αλήθεια είναι εντελώς διαφορετική.

Ο Kasing Lung (龍家昇), δημιουργός της σειράς, γεννήθηκε στο Χονγκ Κονγκ και σε ηλικία επτά ετών μετανάστευσε στην Ολλανδία. Όπως αποκάλυψε σε συνέντευξή του στον ιστότοπο Our China Story (Prince Kit, 2025), η επαφή του με σκανδιναβικά παραμύθια και βιβλία για ξωτικά επηρέασε βαθιά τη φαντασία του. Από αυτά εμπνεύστηκε τη Labubu, ένα μικρό πλάσμα του δάσους (ουσιαστικά ένα κουνέλι-ξωτικό) — σκανταλιάρικο, όμως εσωτερικά καλοσυνάτο — που συμβολίζει την τόλμη που ο ίδιος, ως παιδί, δεν είχε το θάρρος να εκφράσει.

Η Labubu γεννήθηκε μέσα από τη σειρά The Monsters (2015), έναν κύκλο εικονογραφημένων ιστοριών με πλάσματα-ξωτικά που ενώνουν την βορειοευρωπαϊκή παράδοση με την ασιατική φαντασία. Πέρα από το γνωστό χαμόγελο και τα εννέα δόντια της, η Labubu εκπροσωπεί ένα πνεύμα ανθρωπιάς και χιούμορ: ένα πλάσμα που προσπαθεί να κάνει το καλό, αλλά συχνά μπλέκει σε χαριτωμένο χάος.

Το νέο τεύχος της «Σύναξής» (αρ. 176)

«Εκκλησία και Μεταπολίτευση:

Β΄. Λεωφόροι και παράδρομοι»

Το νέο τεύχος της «Σύναξής» μας (αρ. 176).

Παραθέτω το ΠΡΟΛΟΓΙΚΟ και στη συνέχεια τα ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ.

[Το εξώφυλλο: έργο Στέλιου Κούκου Στέλιος Κούκος].

………………………………………

Π Ρ Ο Λ Ο Γ Ι Κ Ο

Λεωφόροι και παράδρομοι

Ετούτο είναι το δεύτερο μέρος του αφιερώματός μας στη σχέση της Εκκλησίας και εκκλησιαστικής συνείδησης με την Μεταπολίτευση – την ιστορική φάση η οποία ακολούθησε την επταετή δικτατορία του 1967.

Τις συντεταγμένες του όλου εγχειρήματός μας τις καταγράψαμε στο Προλογικό του πρώτου μέρους (τεύχος 174, Ιουνίου 2025). Εκεί, ανάμεσα σε άλλα, σημειώναμε: Έχει καθιερωθεί Μεταπολίτευση να ονομάζεται όχι απλώς η αλλαγή από μια μέρα στην άλλη (από την 23η Ιουλίου στην 24η), αλλά και η περίοδος που ξεκίνησε τότε και περιλαμβάνει επιλογές, διαδικασίες, αποφάσεις και νοοτροπίες. Σε ποιο χρονικό διάστημα εκτείνεται η Μεταπολίτευση, είναι θέμα που στασιάζεται, αλλά συνομολογείται ότι σε κάθε περίπτωση αφορά ρεύματα ιδεών, στάσεις ζωής, θεσμικές ρυθμίσεις και πνευματικές αναζητήσεις που, άλλοτε με θετικό και άλλοτε με αρνητικό πρόσημο, αφορούν την ιστορική μας σάρκα και το αναβράζον παρόν μας.

Η Ιθάκη ο Όμηρος και ο Τσίπρας - Του Γιώργου Ν. Παπαθανασόπουλου

Η Ιθάκη ο Όμηρος και ο Τσίπρας

Του Γιώργου Ν. Παπαθανασόπουλου

Ιθάκη είναι ο τίτλος του βιβλίου του Αλέξη Τσίπρα, στο οποίο ο συγγραφέας αναγράφει τα απομνημονεύματά του και τις απόψεις του. Σε αυτό (Έκδοση Gutenberg) αναφέρεται στην Οδύσσεια του Ομήρου και παρομοιάζει γεγονότα της κυβέρνησής του, με αυτά που περιγράφει το έπος: Μακρύ ταξίδι, μεταξύ Σκύλλας και Χάρυβδης, στους Λαιστρυγόνες, αντικρίζοντας την Ιθάκη, μετά την Ιθάκη, για να καταλήξει σε μια «νέα εθνική πυξίδα».

Οι παρομοιώσεις του Αλ. Τσίπρα είναι ατυχείς, όσο και αν είναι επικοινωνιακά σωστές. Η Ιθάκη κατά τον Όμηρο δεν είναι σταθμός, όπως είναι κατά τον  Αλ. Τσίπρα, αλλά ευτυχισμένο τέρμα. Το έπος είναι, κατά τον Κων. Γανωτή « ο ύμνος της αρετής, της εγκράτειας, της πίστης, της οικογένειας, του φιλότιμου». («Η Οδύσσεια του Ομήρου», εκδ. Πηλός, 1986, σελ. 453) και κατά τον Αλέξανδρο Ραγκαβή «ο Όμηρος παριστάνει τον Οδυσσέα ως άνδρα ικανό, έξυπνο, εφευρετικό, εύγλωττο, συνετό, μετρημένο, θαρραλέο, γενναίο στις μάχες, και καρτερικό στις δυσχέρειες». («Λεξικόν της ελληνικής Αρχαιολογίας», Εκδ. Ανέστη Κωνσταντινίδου, 1891, Β΄ Τόμος, σελ. 799/Επανεκδ. Επικαιρότητα).  Ο ομηρικός ήρωας είχε απόλυτη προσήλωση στον σκοπό του και μόνο, που ήταν η επιστροφή στην πολυπόθητη Πατρίδα του και στην οικογένειά του.

Ένας Ολυμπιονίκης με διαφορετικές κάλτσες

Αυτός είναι ο Τζιμ Θορπ. Κοιτάξτε προσεκτικά τη φωτογραφία, μπορείτε να δείτε ότι φοράει διαφορετικές κάλτσες και παπούτσια. Αυτό δεν ήταν μια δήλωση μόδας. Ήταν οι Ολυμπιακοί Αγώνες του 1912 και ο Τζιμ εκπροσώπησε τις ΗΠΑ στον στίβο. Το πρωί των αγώνων του, του έκλεψαν τα παπούτσια. Ευτυχώς, ο Τζιμ κατέληξε να βρει δύο παπούτσια σε έναν κάδο σκουπιδιών. Αυτό είναι το ζευγάρι που φοράει στη φωτογραφία. Αλλά ένα από τα παπούτσια ήταν πολύ μεγάλο, οπότε έπρεπε να φορέσει μια επιπλέον κάλτσα. Φορώντας αυτά τα παπούτσια, ο Τζιμ κέρδισε δύο χρυσά μετάλλια εκείνη την ημέρα.

Μην αφήνουμε να μας εμποδίσει να "τρέξουμε" τον αγώνα μας κάποια δυσκολία . 
Μπορούμε να έχουμε λόγους να μην το κάνουμε ή μπορούμε να έχουμε αποτελέσματα...
αλλά δεν μπορούμε να έχουμε και τα δύο...

Ο Τζιμ Θορπ έπεσε θύμα της μεγαλύτερης αδικίας στην ιστορία του Ολυμπιακού Κινήματος, σε τέτοιο βαθμό, ώστε δεκαετίες αργότερα η ΔΟΕ αναγνώρισε το λάθος, ζήτησε δημόσια συγγνώμη και αποκατέστησε ιστορικά το ένδοξο όνομά του. Δυστυχώς ο ίδιος είχε πια πεθάνει.

70 χρόνια από τη θυσία του αγωνιστή της ΕΟΚΑ, Χαράλαμπου Μούσκου (1955-2025)

Στις 15 Δεκεμβρίου πέφτει ο πρώτος νεκρός σε μάχη της ΕΟΚΑ, Χαράλαμπος Μούσκος. Πρώτος ξάδελφος του Αρχιεπισκόπου Μακαρίου Γ’, από τους πρωτεργάτες της ΕΟΚΑ, ο Χαράλαμπος υπήρξε ένας από τους πέντε της ΕΟΚΑ που ξύπνησαν τους Βρετανούς το βράδυ της 1ης Απριλίου.

Γεννήθηκε στις 10 Μαΐου 1932 στο χωριό Παναγιά της Πάφου και σκοτώθηκε στις 15 Δεκεμβρίου 1955, σε ένοπλη σύγκρουση στο Μερσινάκι της επαρχίας Λευκωσίας. Η κηδεία του έγινε στις 17 Δεκεμβρίου και τάφηκε στο κοιμητήριο των Αγίων Κωνσταντίνου και Ελένης της Λευκωσίας.

Ο Χαράλαμπος ήταν γιος του Γεωργίου και της Αναστασίας και είχε έξι αδελφές, την Κυριακού, τη Μαρία, την Καλλισθένη, την Ορθοδοξία, την Κλεοπάτρα και τη Φάνη, ενώ ήταν ανιψιός του Αρχιεπισκόπου Μακαρίου Μούσκου. Παρακολούθησε μαθήματα βασικής εκπαιδεύσεως στην Παναγιά και τελείωσε το Ελληνικό γυμνάσιο της Πάφου. Στη συνέχεια εργάστηκε σε δικηγορικό γραφείο και μετά στο μεταλλείο της Καλαβασού. Ήταν φίλαθλος του σωματείου «Αθλητικός Ποδοσφαιρικός όμιλος Ελλήνων Λευκωσίας», [Α.Π.Ο.Ε.Λ.], στέλεχος της οργανώσεως «Παγκύπριος Εθνική Οργάνωση Νεολαίας», [Π.Ε.Ο.Ν.], καθώς και της οργανώσεως «Ορθόδοξος Χριστιανική Ένωση Νεολαίας», [Ο.Χ.Ε.Ν.] Λευκωσίας.

Παρακολουθώντας αγώνα ποδοσφαίρου από τα παράθυρα ενός νοσοκομείου παίδων

 

"Τα καλά νέα" π. Σπυρίδων Ράπτης

Μνήμη του Αγίου Ιερομάρτυρος Ελευθερίου (15 Δεκεμβρίου) - Άγιος Νικόδημος Αγιορείτης

Ούτος ήτον από την πόλιν της Ρώμης, εν έτει ριζ’ [117], πολλά νέος κατά την ηλικίαν, ορφανός από πατέρα, μητέρα δε μόνην έχων, ονομαζομένην Ανθίαν. Η οποία εδιδάχθη από τον Απόστολον Παύλον την εις Χριστόν πίστιν. Ούτος λοιπόν όταν ήτον ακόμη παιδίον επροσφέρθη από την μητέρα του εις τον Επίσκοπον της Ρώμης Ανίκητον. Και από εκείνον έμαθε τα ιερά γράμματα, και εσυναριθμήθη με το τάγμα των κληρικών, ήτοι έγινεν Αναγνώστης. Όταν δε έγινε δεκαπέντε χρόνων, εχειροτονήθη Διάκονος. Κατά δε τον δέκατον όγδοον χρόνον της ηλικίας του εχειροτονήθη Ιερεύς, και εις τον εικοστόν χρόνον εχειροτονήθη Επίσκοπος του Ιλλυρικού, πολλά πρότερον εργασάμενος θαύματα δια την υπερβάλλουσαν αρετήν του. Επειδή δε επίστρεφεν εις την πίστιν του Χριστού πολλούς Έλληνας δια μέσου της διδασκαλίας του, τούτου χάριν εφέρθη έμπροσθεν του βασιλέως Αδριανού.

Μνήμη του Αγίου Ιερομάρτυρος Ελευθερίου και της μητέρας αυτού Ανθίας (15 Δεκεμβρίου)

 Η Αγία μας Ορθόδοξος Εκκλησία τιμά σήμερα, 15 Δεκεμβρίου, τη μνήμη του ιερομάρτυρα Ελευθερίου και της μητέρας του Ανθίας.
Ο Ελευθέριος καταγόταν από τη Ρώμη. Η μητέρα του Ανθία κατηχήθηκε στη χριστιανική πίστη από τον Απόστολο Παύλο και ανέθρεψε το γιό της σύμφωνα με τη διδασκαλία του Ευαγγελίου και την ατόφια παράδοση της Εκκλησίας.
Στην ηλικία των δεκαπέντε ετών ο Ελευθέριος, χειροτονήθηκε κατ’ οικονομία διάκονος, αφού εκδήλωσε απαράμιλλη ωριμότητα και έλαβε κυριολεκτικά παιδεία και νουθεσία Κυρίου.
Αργότερα, αναδείχθηκε επίσκοπος Ιλλυρικού. Ο αυτοκράτορας Αδριανός, όταν πληροφορήθηκε το σθεναρό ήθος και τη χριστιανική δράση του νεαρού επισκόπου Ελευθέριου, διέταξε τη σύλληψή του.

«Μνημονεύοντας ψυχές σε ένα ταπεινό αγιορειτικό κελάκι...» - π. Θωμάς Ανδρέου

«Μνημονεύοντας ψυχές σε ένα ταπεινό αγιορειτικό κελάκι...»

Γράφει ο Αρχιμανδρίτης του Οικουμενικού Θρόνου κ. Θωμάς Ανδρέου,

Πρωτοσύγκελλος της Ιεράς Μητροπόλεως Ιωαννίνων

Πριν από πολλά χρόνια, βρέθηκα στο Άγιον Όρος παρακολουθώντας μια αξέχαστη Θεία Λειτουργία σε ένα ταπεινό κελλάκι, με λειτουργό, ευλαβή Ιερομόναχο, αγιασμένη ψυχή που πλέον αυλίζεται εις τόπους, ένθα των δικαίων τα πνεύματα αναπαύονται... Νέος παπάς ο γράφων, άγευστος ακόμα της μεταμορφωτικής εμπειρίας του πολιού και σεβασμίου λειτουργού, που κρυμμένος σχεδόν μέσα στο μισοσκόταδο, στέκονταν ευθυτενής παρά το βάρος του χρόνου που αγόγγυστα στους ώμους του κουβαλούσε και τον έβλεπα να μνημονεύει ψυχές, με ένα χαμόγελο να διαγράφεται στα χείλη του που έτρεμαν προφέροντας σχεδόν μυστικά τα ονόματα των ανθρώπων... Το μοναδικό κερί που είχε κοντά του, του προσέφερε μια οριακή ματιά σε αυτό που μπορούσε ο καθένας μας να δει όσο το φως του κεριού που τρεμόπαιζε, πολεμούσε να αποδιώξει το μεταμεσονύκτιο σκοτάδι.

Εκείνος, κυπαρίσσι που ο αγέρας της ζωής δεν κατάφερε ρίξει στη γη, έστεκε κοιτώντας το δισκάριο και μνημόνευε για ώρες, διακόπτοντας μόνο όπου η ακολουθία επέβαλλε την διακοπή για τις εκφωνήσεις. Τον κοίταζα με προσοχή, να διαβάζει ατέλειωτα ονόματα και κάπου, κάπου έβλεπα δάκρυα να κυλούν από τα μάτια του.

ΠΑΛΙΟ ΑΛΛΑ ΠΑΝΤΑ ΕΠΙΚΑΙΡΟ! 

(ΤΟΥ ΚΩΣΤΑ ΜΗΤΡΟΠΟΥΛΟΥ) 

Ὁ βιολιστὴς - Γεώργιος Δροσίνης

 

 Ὁ βιολιστὴς

Γεώργιος Δροσίνης

Ἦταν ἕνας βιολιστὴς μὲ παρδαλὰ ροῦχα καὶ μὲ ὑψηλὸ σκοῦφο. Στὸ λαιμό του κρατοῦσε σφιγμένο τὸ βιολί του καὶ μὲ τ᾿ ἄλλο χέρι τὸ δοξάρι. Κουρδιζόταν κι ἔπαιζε σὰν ἀληθινὸς βιολιστής.

Κι ὅμως δὲν ἦταν ἀληθινός. Ἦταν ἀπὸ ξύλο. Ἀπὸ ἕνα πολὺ σπάνιο ὅμως ξύλο: τὸ ξύλο τῆς Ἀγάπης. Τί εἶναι αὐτὸ τὸ ξύλο κι ἀπὸ τί δένδρο κόβεται δὲν ξέρω. Ξέρω μόνο πὼς κάθε τί τὸ καμωμένο ἀπὸ τέτοιο ξύλο μπορεῖ ν᾿ ἀγαπήση σὰν ζωντανὸς ἄνθρωπος.

Ὁ βιολιστὴς ἅμα ἦρθε στὸν κόσμο ἐτυλίχθηκε μέσα σὲ χαρτί, ἐκλείσθηκε σὲ χονδρὸ κουτὶ κι ἐστάλη σ᾿ ἕνα ἐμπορικὸ γιὰ νὰ πουληθῆ σὰν νὰ ἦταν σκλάβος ὁ κακόμοιρος.

Ὁ ἔμπορος τὸν ἔβαλε στὴν βιτρίνα. Ἐκεῖ τὸν ἔβλεπαν οἱ διαβάτες καὶ ἔβλεπε κι αὐτός, χωρὶς νὰ καταλαβαίνουν ἐκεῖνοι ὅτι ἦταν κρυμμένη ζωὴ στὸ ἄψυχο ξύλο. Ὁ ἔμπορος κάποτε τὸν ἐκούρδιζε καὶ τότε πιὰ μαζευόταν κόσμος πολύς, πρὸ πάντων παιδιά, κι ἄκουαν μὲ θαυμασμὸ τὴ γλυκειὰ φωνὴ τοῦ βιολιοῦ του. Κι αὐτὴ ἡ φωνὴ εἶχε κάτι ξεχωριστό, κάτι ποὺ ἔφτανε ὡς τὴν καρδιά.

Υπομονετική με τους πελάτες ή … ;;;;;

 

Σᾶς βλέπω ὅλους, ἀλλὰ δὲν βλέπω τὸν ἑαυτό μου. - Ἁγιoς Παΐσιος Ἁγιορείτης

  «Εἶμαι ὁ μόνος στὸν κόσμο ποὺ δὲν μπορῶ νὰ δῶ τὸν ἑαυτό μου· γιὰ νὰ δῶ τὸν ἑαυτό μου, χρειάζομαι ἕναν καθρέφτη. 

Σᾶς βλέπω ὅλους, ἀλλὰ δὲν βλέπω τὸν ἑαυτό μου. 

Ὁ πνευματικὸς εἶναι ὁ καθρέφτης ἐκεῖνος ποὺ ἀντανακλᾶ τὴν ψυχή μου».

Ἁγιoς Παΐσιος Ἁγιορείτης

Λόγοι, τόμ. Γ΄ (Σουρωτή: Ἱ.Ἡσ. Ἰωάννης Θεολόγος, 2001), σ. 137.

Την Κυριακή, 14 Δεκεμβρίου τα καταστήματα είναι ανοιχτά!

 

Τί καθιστά έναν χώρο ιερό; - Μητροπολίτης Σουηδίας Κλεόπας

Τί καθιστά έναν χώρο ιερό;

 

Μητροπολίτης Σουηδίας Κλεόπας

  
Η παρουσίαση του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Σουηδίας και πάσης Σκανδιναυΐας κ. Κλεόπα, με θέμα «Τί καθιστά έναν χώρο ιερό;» (“What Makes a Space Holy”), στα πλαίσια του Διαλόγου μεταξύ του Οικουμενικού Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως (Γραφείο Διαθρησκειακών και Διαπολιτισμικών Υποθέσεων) και της Διεθνούς Ιουδαϊκής Επιτροπής για Διαθρησκειακές Διαβουλεύσεις.
Γενεύη, 8 Δεκεμβρίου 2025

Παναγιώτατε Οικουμενικέ Πατριάρχα κ.κ. Βαρθολομαίε,
Αξιότιμα Μέλη της Διεθνούς Ιουδαϊκής Επιτροπής για Διαθρησκειακές Διαβουλεύσεις,
Εκπρόσωποι του Οικουμενικού Πατριαρχείου,
Σεβαστοί συμμετέχοντες και αγαπητοί φίλοι,
Είναι συγχρόνως ευλογία και ευθύνη να στοχαστούμε μαζί πάνω στο ερώτημα που τίθεται ενώπιόν μας σήμερα: Τί καθιστά έναν χώρο ιερό; Πρόκειται για ένα ερώτημα που αγγίζει την ίδια την ουσία του ποιοι είμαστε ως κοινότητες λατρείας – χριστιανικές, ιουδαϊκές και, πράγματι, όλων των ανθρώπων που επιζητούν να προσανατολίσουν τη ζωή τους προς τον Θεό.
Η αγιότητα δεν είναι απλώς μια κατηγορία ιερής γεωγραφίας· είναι ένας τρόπος συνάντησης με τον Θεό, ένας τρόπος διαμόρφωσης, μεταμόρφωσης και αποκατάστασης της κοινωνίας μας μεταξύ μας και με τον Έναν που είναι Άγιος.
1. Η αγιότητα αρχίζει από την παρουσία του Θεού
Τόσο στην ιουδαϊκή όσο και στη χριστιανική μας παράδοση, η ιερότητα ενός χώρου δεν είναι ποτέ αυθαίρετη. Ένας χώρος δεν είναι ιερός απλώς λόγω διακόσμησης, αρχιτεκτονικής ακρίβειας ή μόνο ανθρώπινης καθαγίασης. Η αγιότητα πηγάζει από την παρουσία του Θεού και από την ανταπόκριση της ανθρώπινης καρδιάς.

Τα χριστόψωμα και τα φαγητά των Χριστουγέννων.

 

Τα χριστόψωμα και τα φαγητά των Χριστουγέννων.

Οι νοικοκυρές σε όλη την Ερυθραία ετοίμαζαν χριστόψωμα με πολλά χάρτζα (υλικά), στολισμένα με ξηρούς καρπούς.

Το χριστόψωμο είναι η ευλογημένη βασική τροφή της οικογένειας, ένα ειδικά ζυμωμένο ιερό ψωμί, όπως ο άρτος στους αρχαίους Έλληνες. Το τζύμωμα γίνεται τις παραμονές με εξαιρετικά και πλούσια υλικά, ασυνήθιστα τον άλλο καιρό στην παρασκευή των καθημερινών ψωμιών. Ο στολισμός είναι καλλιτεχνικός, ξεχωριστός, υστερεί μόνο από τα γαμήλια ψωμιά σε πλούτο σχεδίων.

Τα υλικά για το ειδικό αυτό ψωμί διαφέρουν ελαφρώς από τόπο σε τόπο. Στα Βουρλά είναι φτάζυμο, ζυμωμένο εφτά φορές, με μαγιά του ροβιθιού, αλεύρι, λάδι, ζάχαρη, κανέλα και μοσκοκάρυδο. Μόλις βγει απ’ το φούρνο, το μπουσκιουρντίζουν (ψεκάζουν) με ροδόνερο και το κουκκίζουν (πασπαλίζουν) με ζάχαρη άχνη και κανέλα. Στα Αλάτσατα τα χριστόψωμα τα ζύμωναν με γλυκάνισο και μαστίχι και τα κούκκιζαν με μπόλικο σουσάμι, για να ‘ναι μπόλικα και χαϊρλούδικα τα μαξούλια (σοδειές). Οι Σιβρισαριανές έφτιαχναν πολλά χριστόψωμα με πλούσια χάρτζα, μικρά για τα παιδιά και μεγαλύτερα για τ’ απλοχερίσματα συγγενών, γειτόνων και φίλων.

Μουσική βραδιά με τραγούδια των Χατζηδάκι, Θεοδωράκη και Ζαμπέτα με το Φωνητικό Σύνολο "Legato" στο «ΕΝΟΡΙΑ εν δράσει…»

Συναυλία – Αφιέρωμα στη συμπλήρωση 100 χρόνων από τη γέννηση των τριών κορυφαίων Ελλήνων συνθετών, Μίκη Θεοδωράκη, Μάνου Χατζιδάκι και Γιώργου Ζαμπέτα, παρουσίασε το Φωνητικό Σύνολο "Legato" υπό την Διεύθυνση της Ελένης Τσαγκαράκη, την Παρασκευή 12 Δεκεμβρίου, στο Πνευματικό Κέντρο του Ιερού Ναού Ευαγγελιστρίας Πειραιώς, στο πλαίσιο του προγράμματος «ΕΝΟΡΙΑ εν δράσει…».

Solo: Ελένη Κοτταδάκη, Δέσποινα Πασβάνη, Σωτηρία Τερζή. Πιάνο: Αουλόν Μπίνο,  Cello: Ελλίνα Γερακίτη, Επεξεργασία προγράμματος :  Σπύρος Τσιλιμπάρης (Δρ Σύνθεσης).

Στο αφιέρωμα αρχικά παρουσιάστηκε το ιστορικό και κοινωνικό πλαίσιο μέσα στο οποίο έδρασαν οι τρεις δημιουργοί: την περίοδο μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, όταν ο ελληνικός λαός, βαθιά τραυματισμένος, αγωνιζόταν να σταθεί ξανά όρθιος. Παρά τις αντίξοες συνθήκες, οι συνθέτες αυτοί ανέπτυξαν πλούσιο και πολυσχιδές έργο, με ζωές γεμάτες ένταση, δράση και δημιουργία, που συχνά αγγίζουν τα όρια του μύθου. Μελοποίησαν κορυφαίους ποιητές αλλά και λαϊκούς στιχουργούς, φέρνοντας την ποίηση σε άμεση επαφή με το ευρύ κοινό, μέσα από τραγούδια υψηλής αισθητικής, ήθους και ευαισθησίας

Το Μεγάλο Δείπνο του Ιησού

 

Το Μεγάλο Δείπνο του Ιησού

Τοιχογραφία, οδός Τέμπωλ, Καουλούν, Χονγκ Κονγκ

 

The Great Banquet of Jesus

Street art, Temple Street, Kowloon, Hong Kong

Μνήμη των Αγίων Μαρτύρων Θύρσου, Λευκίου, και Καλλινίκου (14 Δεκεμβρίου) - Άγιος Νικόδημος Αγιορείτης

Ούτοι οι Άγιοι Μάρτυρες ήτον κατά τους χρόνους του βασιλέως Δεκίου και του ηγεμόνος Κουμβρικίου, εν έτει σν’ [250]. Επειδή δε ο ηγεμών ούτος εκίνησε διωγμόν κατά των Χριστιανών εις τα μέρη Νικομηδείας, Νικαίας και Καισαρείας, τούτου χάριν ο Άγιος Λεύκιος αυτοκάλεστος επήγεν εις αυτόν. Και ωμολόγησε μεν, τον Χριστόν Θεόν αληθινόν, ήλεγξε δε, και ύβρισε την πλάνην των ειδώλων. Όθεν κατά προσταγήν του ηγεμόνος κρεμάται, και καταξεσχίζεται τας σάρκας δυνατά. Επειδή δε επέμενεν εις την ευσεβή πίστιν των Χριστιανών, δια τούτο απεκεφαλίσθη. Και έλαβεν ο αοίδιμος του μαρτυρίου τον στέφανον. Εις καιρόν δε οπού ο ηγεμών επήγαινεν εις τον Ελλήσποντον, απάντησεν αυτόν ο πολύαθλος Μάρτυς Θύρσος, και παρρησία μεν εκήρυξεν έμπροσθέν του τον Χριστόν, Θεόν αληθινόν. Αυτόν δε ήλεγξε, διατί ανοήτως πιστεύει και λατρεύει τους μη όντας θεούς. Όθεν δια την παρρησίαν ταύτην κτυπούσι τον Άγιον με γρονθισμούς των χειρών.

Μνήμη των μαρτύρων Θύρσου, Λευκίου, Καλλινίκου, Φιλήμονος και των συν αυτώ (14 Δεκεμβρίου)

 Σήμερα, Κυριακή των Προπατόρων, τιμούμε τη μνήμη των κατά σάρκα συγγενών του Κυρίου μας Ιησού Χριστού, όπως είναι οι πατριάρχες Αβραάμ, Ισαάκ και Ιακώβ.
Οι πιστοί εξοπλίζονται με τα πνευματικά εφόδια για τα Χριστούγεννα, δηλ. την Ενανθρώπηση του Υιού και Λόγου του Θεού «εκ Πνεύματος Αγίου και Μαρίας της Παρθένου», όπως ομολογούμε στο Σύμβολο της Πίστεως 1700 έτη.
Επίσης, τιμούμε τη μνήμη των μαρτύρων Θύρσου, Λευκίου, Καλλινίκου και Φιλήμονος, οι οποίοι έζησαν τους διωγμούς επί Δεκίου. Από τη Βιθυνία κατοίκησαν στην Καισάρεια της Μ. Ασίας. Γόνοι επιφανών οικογενειών έζησαν ευσεβή και ταπεινό βίο.
Δέχθηκαν τα στεφάνια του μαρτυρίου. Ο Λεύκιος παρουσιάστηκε στον Έπαρχο της πόλης και ομολόγησε τη Χριστιανική του Πίστη. Δε δίστασε μάλιστα να ελέγξει τον Έπαρχο, που προσπαθούσε με κάθε μέσο να βάλει, συκοφαντίες, και προσκόμματα στο έργο της Εκκλησίας και να περιορίσει τη διάδοση του Ευαγγελίου. Αφού υπέστη φρικτά βασανιστήρια, ο Μάρτυρας Λεύκιος τελείωσε με αποκεφαλισμό.

«Το Μεγάλο Δείπνο και η Νέα Διαθήκη της Σωτηρίας» - Μητροπολίτης Χονγκ Κονγκ Νεκτάριος

 

«Το Μεγάλο Δείπνο και η Νέα Διαθήκη της Σωτηρίας»

 (Λουκάς 14:16-24)

Μητροπολίτης Χονγκ Κονγκ Νεκτάριος

Την δεύτερη Κυριακή πριν από τα Χριστούγεννα —την Κυριακή των Προπατόρων— η Εκκλησία μάς προσκαλεί να ακούσουμε την παραβολή του Μεγάλου Δείπνου. Η παραβολική αυτή ιστορία είναι μία πρόσκληση ζωής, ένα κάλεσμα αγάπης, και ταυτόχρονα μια υπενθύμιση της ευθύνης του ανθρώπου να ανταποκριθεί στο γεγονός της σωτηρίας που προσφέρει ο Χριστός.

Ο ευαγγελιστής Λουκάς τοποθετεί την περικοπή αυτή σε ένα δείπνο Φαρισαίου άρχοντος, σε κάποια πόλη της Ιουδαίας, καθώς ο Ιησούς πορευόταν προς την Ιερουσαλήμ. Εκεί ο Κύριος, προσκεκλημένος σε Δείπνο Σαββάτου, απευθύνει την διδασκαλία Του στους υπερήφανους Φαρισαίους. Οι συνδαιτυμόνες του ήταν άνθρωποι του Νόμου, “οι πρώτοι” του Ισραήλ, αυτοί που θεωρούσαν ότι είχαν εξασφαλισμένη τη θέση τους στη βασιλεία του Θεού. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο, ο Χριστός διηγείται την παραβολή, όχι για να τους προσβάλει, αλλά για να τους καλέσει σε μετάνοια, δείχνοντάς τους πως η σωτηρία δεν είναι αποκλειστικό προνόμιο συγκεκριμένης ομάδας, αλλά πρόσκληση ανοιχτή σε όλους.

Ο Κύριος παρομοιάζει την Βασιλεία Του με ένα μεγάλο δείπνο στο οποίο καλούνται πολλοί. Όταν όμως ήρθε η ώρα, οι καλεσμένοι αρνήθηκαν με ανόητες προφάσεις: άλλος είχε αγοράσει χωράφι, άλλος βόδια, άλλος είχε νυμφευθεί γυναίκα. Τότε ο οικοδεσπότης —εικόνα του Θεού Πατέρα— κάλεσε άλλους: τους φτωχούς, τους τυφλούς, τους χωλούς και τους περιφρονημένους. Έτσι ο οίκος Του γέμισε, διότι το σχέδιό Του δεν ματαιώνεται ποτέ.

Αναγνώσματα Ευαγγελίου και Αποστόλου Κυριακής 14/12/2025 και Θεία Λειτουργία

 

ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΑ΄ΛΟΥΚΑ, 14, 16-24

Εἶπεν ὁ Κύριος τὴν παραβολὴν ταύτην· ῎Ανθρωπός τις ἐποίησε δεῖπνον μέγα καὶ ἐκάλεσε πολλούς·	Είπε ο Κύριος αυτή την παραβολή: Ένας άνθρωπος ετοίμασε μεγάλο δείπνο και κάλεσε πολλούς.
καὶ ἀπέστειλε τὸν δοῦλον αὐτοῦ τῇ ὥρᾳ τοῦ δείπνου εἰπεῖν τοῖς κεκλημένοις· ῎Ερχεσθε, ὅτι ἤδη ἕτοιμά ἐστι πάντα.	Όταν ήρθε η ώρα του δείπνου, έστειλε το δούλο του να πει στους καλεσμένους: “ελάτε, όλα είναι πια έτοιμα”.
Καὶ ἤρξαντο ἀπὸ μιᾶς παραιτεῖσθαι πάντες. ῾Ο πρῶτος εἶπεν αὐτῷ· ᾿Αγρὸν ἠγόρασα, καὶ ἔχω ἀνάγκην ἐξελθεῖν καὶ ἰδεῖν αὐτόν· ἐρωτῶ σε, ἔχε με παρῃτημένον.	Τότε άρχισαν, ο ένας μετά τον άλλο, να βρίσκουν δικαιολογίες: Ο πρώτος του είπε: “έχω αγοράσει ένα χωράφι και πρέπει να πάω να το δω· σε παρακαλώ, θεώρησέ με δικαιολογημένον”.
Καὶ ἕτερος εἶπε· Ζεύγη βοῶν ἠγόρασα πέντε, καὶ πορεύομαι δοκιμάσαι αὐτά· ἐρωτῶ σε, ἔχε με παρῃτημένον.	Άλλος του είπε: “έχω αγοράσει πέντε ζευγάρια βόδια και πάω να τα δοκιμάσω· σε παρακαλώ, δικαιολόγησέ με”.
Καὶ ἕτερος εἶπε· Γυναῖκα ἔγημα, καὶ διὰ τοῦτο οὐ δύναμαι ἐλθεῖν.	Κι ένας άλλος του είπε: “είμαι νιόπαντρος και γι’ αυτό δεν μπορώ να έρθω”.

ΕΡΩΤΑΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΘΕΟ - π. Δημητρίου Μπόκου

ΕΡΩΤΑΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΘΕΟ

π. Δημητρίου Μπόκου

Εντύπωση προκαλεί ότι μας προσκαλεί σε μέγα δείπνο ο Θεός, αλλά εμείς προσπαθούμε πάση θυσία να το αποφύγουμε. Εκείνος μας υπόσχεται χαρά και καλοπέραση, εμείς, κολλημένα στα δικά μας, προτιμάμε τη μιζέρια μας. Και οι δικαιολογίες μας; Πραγματικά για κλάματα. Προφασιζόμαστε δουλειές, φροντίδες και διάφορα (Κυριακή ΙΑ΄ Λουκά).

Ανάμεσα στις «σημαντικές» αιτίες που προβάλλουμε για να δικαιολογήσουμε την αποχή μας από το πλούσιο και πανευφρόσυνο τραπέζι του Θεού, είναι και το «γυναίκα έγημα». Η οικογένεια. Οι μέριμνες για τη συντήρηση και την προκοπή της δεν μας αφήνουν περιθώριο για ενασχόληση με τον Θεό.

Η οικογένεια όμως μας δόθηκε για καλό. Έπλασε ο Θεός την Εύα από την πλευρά του Αδάμ και την έφερε μπροστά του για να τον βοηθάει στον μεγάλο σκοπό του, όχι να τον εμποδίζει. Να τον συντροφεύει στη μεγάλη του προσπάθεια για τη θέωση. Τους ευλόγησε και τους δύο να κάνουν παιδιά και να τα χαίρονται. Να τα έχουν συνοδούς στην πορεία τους προς τον έσχατο προορισμό τους, να φτάσουν όλοι μαζί στη Βασιλεία του Θεού.

ΔΥΟ ΕΡΩΤΗΜΑΤΑ ΠΟΥ ΖΗΤΟΥΝ ΑΠΑΝΤΗΣΗ π. Θεμιστοκλής Μουρτζανός

ΔΥΟ ΕΡΩΤΗΜΑΤΑ ΠΟΥ ΖΗΤΟΥΝ ΑΠΑΝΤΗΣΗ

π. Θεμιστοκλής Μουρτζανός

 «Λέγω γὰρ ὑμῖν ὅτι οὐδεὶς τῶν ἀνδρῶν ἐκείνων τῶν κεκλημένων γεύσεταί μου τοῦ δείπνου. Πολλοὶ γάρ εἰσι κλητοί, ὀλίγοι δὲ ἐκλεκτοί» (Λουκ. 14, 24 και Ματθ. 22, 14)

«Γιατὶ σᾶς βεβαιώνω πὼς κανένας ἀπὸ κείνους ποὺ κάλεσα δὲν θὰ γευτεῖ τὸ δεῖπνο μου. Γιατί, πολλοὶ εἶναι οἱ καλεσμένοι, λίγοι ὅμως οἱ ἐκλεκτοί». 

            Οι περισσότεροι από εμάς δεν θα δυσκολευόμασταν να ομολογήσουμε ότι θα μας άρεσε η πρόσκληση από κάποιον επιφανή, με δύναμη στην κοινωνία, σε ένα δείπνο. Θα κολακευόμασταν, θα αισθανόμασταν ότι το πρόσωπό μας έχει αξία, διότι για να μας καλέσουν, σημαίνει ότι θεωρούμαστε σημαντικοί. Θα το σκεφτόμασταν πολύ σοβαρά να μην πηγαίναμε σε ένα τέτοιο δείπνο. Μάλλον θα θεωρούσαμε ως απώλεια μιας μεγάλης ευκαιρίας να δείξουμε ποιοι είμαστε μία τέτοια άρνηση. 

            Η παραβολή του Μεγάλου Δείπνου μάς δείχνει ότι για τον Θεό είμαστε μοναδικής αξίας. Είμαστε, άλλωστε, οι πλασμένοι κατ’ εικόνα Του. Είμαστε τα παιδιά Του και ο Πατέρας θέλει, ακόμα κι αν αυτά έχουν μεγαλώσει και ζούνε την ελευθερία τους, να τα συναντήσει. Η πόρτα του σπιτιού Του είναι ανοιχτή. Δεν φέρεται σε αυτά ως ο κύριος προς τους υπηρέτες, αλλά ως ισότιμα πρόσωπα, τα οποία ταιριάζει να είναι καθισμένα μαζί Του στο ίδιο τραπέζι, για να μοιραστούν όχι μόνο την υλική τροφή, αλλά την κοινωνία της αγάπης. Όμως, σ’ αυτό το δείπνο της Βασιλείας, τη Θεία Λειτουργία, όπου συναντιόμαστε με τον Θεό στο πρόσωπο του Χριστού, γνωρίζουμε διά του Χριστού τον Πατέρα και εν Αγίω Πνεύματι ζούμε την μεταβολή των  Τιμίων Δώρων, του Άρτου και του Οίνου, σε Σώμα και Αίμα Χριστού, για να κοινωνήσουμε, για να γίνουμε ένα με τον Θεό και ένα με τον πλησίον μας, όποιος κι αν είναι αυτός, η ελευθερία μας μάς σπρώχνει να αρνηθούμε την πρόκληση.

ΤΟ ΜΕΓΑ ΔΕΙΠΝΟ - π. ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ ΜΗΝΑ

ΤΟ ΜΕΓΑ ΔΕΙΠΝΟ

ΠΡΕΣΒΥΤΕΡΟΥ ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ ΜΗΝΑ

«·…ἄνθρωπός τις ἐποίησε δεῖπνον μέγα καί ἐκάλεσε πολλούς».

Ὁ Τριαδικός Θεός γιά νά διδάξει ἐμφανῶς τούς θησαυρούς καί τόν πλοῦτο τῆς χρηστότητός Του, ἑτοίμασε μεγαλοπρεπές δεῖπνο καί ἐκάλεσε κατ’ ἀρχήν τούς Ἰουδαίους, κυρίως τούς διδασκάλους τοῦ Νόμου. Δικαίως ὁ Δεσπότης Υἱός, τοῦ δικαίου Πατρός, θέλησε τήν πηγή τῆς ἀκτίστου Χάριτος, ἐν τῷ κράτει τῆς ἰσχύος Αὐτοῦ, νά εἰσάγει εἰς τό πνευματικόν στάδιον τούς κατά σάρκα ἀρχηγέτας ὁμοεθνεῖς Του.

Κυοφορούμενος ὁ Θεάνθρωπος ἐν γαστρί τῆς Θεοτόκου Μαρίας, ἀφοῦ ἔλαβε Δούλου μορφήν, θέλησε ὑπερφυῶς νά ἀναπλάσει τό πλάσμα Του, χαρίζοντας παγκλήρως τό πρῶτον κάλλος καί τήν ἀρχικήν εὐπρέπειαν. Τό πανσθενές Πνεῦμα τοῦ Πατρός, μέ θεῖες προφητεῖες, ἔστειλε ἀπεσταλμένους στόν κόσμο, μέ τελευταῖον τόν Ἅγιον Ἰωάννη τόν Βαπτιστήν, γιά νά ἑτοιμάσουν τάς ὁδούς τάς εὐθείας τοῦ Κυρίου.

 Ὁ Υἱός καί Λόγος τοῦ Πατρός ἦλθε καί ἔλαβε τήν ἀνθρωπίνῃ φύσιν διά νά εἴπη ὁ Ἴδιος, προφορικά μέ εὐγένεια καί καλοσύνη, τήν δόξα καί τήν χαρά πού περιμένει τούς μετέχοντας στό μεγαλοπρεπές Δεῖπνο· ἤτοι στήν αἰώνιον Βασιλεία τοῦ Πατρός καί τοῦ Υἱοῦ καί τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.

Τοῦ λόγου τό ἀληθές, δηλαδή ὅτι ἔτεινε χεῖρα βοηθείας κατ’ ἀρχήν στούς διδασκάλους τῶν Ἰουδαίων, φαίνεται καθαρά στήν συνάντηση καί στή συζήτηση πού εἶχε ὁ Χριστός μέ ἄνθρωπον ἐκ τῆς τάξεως τῶν Φαρισαίων πού ὀνομάζετο Νικόδημος.

πρόσκληση σε Δείπνο - Κυριακή 14 Δεκεμβρίου - Δημήτριος Τσαντήλας

 Ο Δημήτριος Τσαντήλας, ομότιμος καθηγητής χειρουργικής Α.Π.Θ. και θεολόγος, αναλύει τα νοήματα της ευαγγελικής περικοπής.

ΤΟ ΜΕΓΑΛΟ ΔΕΙΠΝΟ - ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΝΙΚΟΠΟΛΕΩΣ ΜΕΛΕΤΙΟΥ

ΤΟ ΜΕΓΑΛΟ ΔΕΙΠΝΟ (Λουκ. 14, 16-24)

ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΝΙΚΟΠΟΛΕΩΣ ΜΕΛΕΤΙΟΥ

(Κήρυγμα στην Αμμουδιά, στις 13/12/1998)

 
Δικαιολογίες που δεν πιάνουν
 
Η σημερινή μέρα, θεωρείται μία από τις μεγάλες γιορτές της Εκκλησίας μας. Για ένα και μοναδικό λόγο. Διότι διαβάζεται το Ευαγγέλιο του «Μεγάλου Δείπνου». Όπως έχουμε την Κυριακή του τελώνη και του φαρισαίου, την Κυριακή της Κρίσεως, την Κυριακή του ασώτου που είναι μεγάλες γιορτές στην Εκκλησία, γιατί διαβάζεται το συγκεκριμένο Ευαγγέλιο που αναφέρεται σε γεγονότα ή σε πρόσωπα, που τόσα έχουν να μας διδάξουν για τη σχέση μας με τον Χριστό, έτσι και η σημερινή Κυριακή είναι μεγάλη εορτή, γιατί διαβάζεται το Ευαγγέλιο που μας λέει ότι:
Ένας άνθρωπος έκανε τραπέζι. Εκάλεσε πολλούς. Και ετοίμασε ωραία φαγητά. Αλλά όταν ήλθε η ώρα του γεύματος, άρχισαν όλοι οι καλεσμένοι να λένε δικαιολογίες για να μην πάνε.
Ένας είπε: «Αγρόν αγόρασα, και πάω να τον δω». Άλλος: «Αγόρασα πέντε ζευγάρια βόδια και πάω να τα δοκιμάσω». Ο τρίτος είπε: «Παντρεύτηκα...». Και δεν πήγε κανένας. Εξετάζοντας τις δικαιολογίες τους, όταν πρόκειται για ένα συνηθισμένο κάλεσμα σε φαγητό, είναι δικαιολογίες σοβαρές. Γιατί όλα είναι επίγεια. Και τα φαγητά τού ανθρώπου που τους κάλεσε και οι δουλειές των καλεσμένων. Άμα το ζήτημα ήταν: «Τι προτιμάς; Το φαγητό ή τη δουλειά;». Θα έπρεπε να πούμε ότι, αφού η δουλειά είναι καθήκον, είναι πάνω από το φαγητό. Και καλά έκαναν και δεν πήγαν.

«Ἀνάγκασον εἰσελθεῖν» - Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αὐγουστίνου Καντιώτου

«Ἀνάγκασον εἰσελθεῖν»   (Λουκ. 14,23)

 Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αὐγουστίνου Καντιώτου

Ἦρθα, ἀγαπητοί μου, σήμερα κ᾿ ἐγὼ στὴν ἐκκλησία. Γιατί ἦρθα; Γιατὶ ἄκουσα, ὅτι ἡ Ἐκκλησία κάνει δεξίωσι. –Μὰ τί ἔπαθες; ἐ­πι­τρέπεται νὰ λές, ὅτι ἡ Ἐκκλησία κάνει δεξι­ώσεις;… Σᾶς ὁμιλῶ μὲ τὴ γλῶσσα τοῦ κόσμου, γιὰ νὰ μὲ καταλάβετε. Ναί, δεξίωσι κάνει ἡ Ἐκ­κλησία καὶ στὸ τέλος μοιράζει δῶρα ἀνεκ­τίμητα· δῶρο ἄλφα, δῶρο βῆτα – δὲν ξέρω ποιό θὰ διαλέξετε. –Παράξενα μᾶς τὰ λές… Λοι­πὸν σᾶς ἐρωτῶ· Πιστεύετε; Ἂν πιστεύετε, μέ­σα στὴν ἐκκλησία γίνεται κάτι πολὺ πιὸ μεγά­λο ἀπὸ τὶς δεξιώσεις ποὺ κάνουν οἱ ἐπίσημοι στὰ μέγαρα καὶ στὰ κοσμικὰ σαλόνια. Ἡ ἐκκλη­σία, ὅπως ἔλεγε ἕνας ἅγιος δεσπότης, ὁ Καλα­βρύτων Τιμόθεος, εἶνε τὸ σαλόνι τοῦ Θεοῦ. Τί γίνεται ἐκεῖ; Ἂν εἴχαμε αὐτιὰ καὶ μάτια πνευματικά, θὰ νιώθαμε αὐτὸ ποὺ λέει τὸ ἀπολυτί­κιο τοῦ ἁγίου Σπυρίδωνος· «…Καὶ ἐν τῷ μέλ­πειν τὰς ἁγίας σου εὐχὰς ἀγγέλους ἔσχες συλ­λειτουργοῦντάς σοι, ἱερώτατε»· τὴν ὥρα, λέει, ποὺ λειτουργοῦσε, γέμιζε ὁ ναὸς ἀπὸ ἀγγέλους. Ἀλλ᾿ ἐμεῖς μὲ τέτοια μάτια, ποὺ ὅλη νύχτα μο­λύνονται ἀπὸ τὴν τηλεόρασι, τί νὰ δοῦ­με;

Η Εκκλησία δεν νικιέται με κοσμικά όπλα Μητροπολίτη Γέροντος Χαλκηδόνος κ. Εμμανουήλ

Η Εκκλησία δεν νικιέται με κοσμικά όπλα

Μητροπολίτη Γέροντος Χαλκηδόνος Εμμανουήλ

Διανύουμε, είναι η αλήθεια, έναν ακόμη βαρύ χειμώνα. Όμως, αυτό που παγώνει τις ψυχές μας περισσότερο και από το κρύο, είναι το πνευματικό ψύχος της εποχής. Ενώ η Μήτηρ Εκκλησία Κωνσταντινουπόλεως, πιστή στον ρόλο της ως θεματοφύλακας της τάξης και της ενότητας, ετοιμαζόταν να γιορτάσει τη μεγάλη επέτειο των 1.700 ετών από την Α’ Οικουμενική Σύνοδο της Νικαίας, μαζί με τον Προκαθήμενο της Πρεσβυτέρας Ρώμης και τον Πάπα και Πατριάρχη Αλεξανδρείας, βλέπουμε με θλίψη κινήσεις που ανακαλούν μνήμες από σκοτεινές, διχαστικές εποχές.

Η πρόσφατη σύναξη στα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα, εκείνη η «στρογγυλή τράπεζα» που στήθηκε υπό την προστασία κοσμικών και πολιτικών παραγόντων, αποτελεί μια τραγική αλλοίωση του εκκλησιαστικού φρονήματος. Πρόκειται για κάτι πολύ βαθύτερο από μια απλή παραφωνία. Στο στόχαστρο αυτών των μεθοδεύσεων βρίσκεται ξεκάθαρα το Παλαίφατο Πατριαρχείο Αλεξανδρείας και Πάσης Αφρικής. Η εισβολή στη δικαιοδοσία ενός αρχαίου Θρόνου, μέσω της ίδρυσης αντικανονικών «εξαρχιών» και της εξαγοράς ιερέων με όπλο το χρήμα, δεν μπορεί να περάσει απαρατήρητη. Τέτοιου είδους ενέργειες, όπως η εισπήδηση ή η δημιουργία παρασυναγωγών, έχουν βαρύνοντα χαρακτήρα κατά την πατερική και κανονική μας παράδοση.

Δημητριάδος Ιγνάτιος: «Η ανανέωση της Χριστιανικής μαρτυρίας σε μια Ευρώπη που αλλάζει» – Ομιλία σε Ημερίδα για τον ρόλο του Χριστιανισμού στη σύγχρονη Ευρώπη

Στην Ημερίδα, που διοργάνωσε το Γραφείο της Αντιπροσωπείας της Εκκλησίας της Ελλάδος παρά τη Ευρωπαϊκή Ένωση, σε συνεργασία με το Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών, και η οποία πραγματοποιήθηκε σήμερα στην Αθήνα, υπό την αιγίδα του Υπουργείου Εξωτερικών, με θέμα «Ο ρόλος του Χριστιανισμού σε μια Ευρώπη που αλλάζει», μίλησε ο Σεβ. Μητροπολίτης Δημητριάδος κ. Ιγνάτιος με θέμα: «Η ανανέωση της Χριστιανικής μαρτυρίας σε μια Ευρώπη που αλλάζει».

Ολόκληρη η ομιλία του Σεβασμιωτάτου έχει ως εξής:

 Όταν γίνεται λόγος σήμερα για την  «Ευρώπη που αλλάζει», μιλάμε για μια πολιτική, πολιτισμική, κοινωνική και θρησκευτική πραγματικότητα που μεταβάλλεται με ιλιγγιώδη ταχύτητα. Κι αν θέλουμε να καταλάβουμε πού καλούμαστε να σταθούμε, ίσως χρειάζεται να θυμηθούμε μερικούς σταθμούς αυτής της πορείας μεταβολής.

Από τα μέσα του 20^ου αι. η Ευρώπη προσπάθησε να σταθεί και πάλι στα πόδια της πάνω στα ερείπια δύο καταστροφικών πολέμων και του Ολοκαυτώματος. Από αυτές τις πληγές γεννήθηκε η επιθυμία για ειρήνη, δημοκρατία και ευρωπαϊκή ενοποίηση. Η πραγματικότητα όμως επεφύλασσε έναν νέο ψυχροπολεμικό διχασμό με το χωρισμό της ηπείρου σε δυο στρατόπεδα. Το 1990, με την πτώση των τειχών και την κατάρρευση του ανατολικού μπλοκ, άνοιξε μια νέα εποχή κατά την οποία λαοί βγήκαν από την σκιά ολοκληρωτικών καθεστώτων, γνώρισαν την ελευθερία αλλά ταυτόχρονα και την ανασφάλεια ενός κόσμου με βαθιές κοινωνικές ανισότητες.

Η Εκκλησία είναι ένα «πέρασμα» - π. Αλέξανδρος Σμέμαν

Η Εκκλησία είναι ένα «πέρασμα»

π. Αλέξανδρος Σμέμαν

Πράγματι, από της σκοπιάς των Πατέρων η Εκκλησία εμφανίζεται πρωτίστως ως το δώρο της καινής ζωής. Αλλ^’ η καινή αυτή ζωή δεν είναι η ζωή της Εκκλη­σίας· είναι η ζωή του Χριστού εν ημίν, η ζωή ημών εν τω Χριστώ. Διότι η Εκκλησία δεν είναι ένα «ον», υπό την έννοια υπό την οποίαν ο Θεός ή ο άνθρωπος είναι «όντα», («ενυπόστατοι φύσεις», διά να χρησιμοποιήσουμε την αρχαία ορολογία). Η Εκκλησία δεν είναι μία νέα «φύσις», η οποία έρχεται να προστεθεί εις τας ήδη υφισταμένας φύσεις του Θεού και του ανθρώπου. Η Εκκλησία δεν είναι «ουσία». Το επίθετο καινός, εφαρμοζόμενο στην Εκ­κλησία (καινή ζωή, καινή κτίση) δεν σημαίνει μίαν οντολογική καινότητα, την εμφάνιση ενός «όντος» το οποίον δεν υπήρχε προηγουμένως· σημαίνει την λυτρωμένη, την ανανεωμένη και μεταμορφωμένη σχέση μεταξύ των μόνων «ουσιαστικών» όντων: του Θεού και της Δημιουργίας του. Όπως η Εκκλησία δεν έχει δική της «υπόσταση», δικό της «πρόσωπο», άλλην από την «υπόσταση» ή το «πρόσω­πο» του Χριστού και των ανθρώπων οι οποίοι την αποτελούν, παρομοίως δεν έχει και δική της «φύση», διότι απλούστατα η Εκκλησία είναι η καινή ζωή της παλαιάς φύσεως, που απολυτρώθηκε και μεταμορφώθηκε από τον Χριστό. Εν τω Χριστώ ο άνθρωπος και —διά του ανθρώπου— ολό­κληρος ο κόσμος ευρίσκουν την αληθινή ζωή των και γίνονται καινή κτίση, καινόν ον, Σώμα Χριστού.

Έτσι, στην εικονογραφική παράδοση της Ορθοδοξίας δεν υπάρχει εικόνα της Εκκλησίας, διότι η εικόνα προϋποθέτει κατ’ ανάγκην μίαν «ενυπόστατη φύση», την πραγματικότητα ενός ουσιαστικού και προσωπικού «όντος», και υπό την έννοια αυτή η Εκκλησία δεν είναι «ον». Εν τούτοις κάθε εικόνα, η εικόνα του Χριστού, της Θεοτόκου, οιουδήποτε αγίου, θεωρείται πάντοτε και κατ’ ουσίαν ως εικόνα της Εκ­κλησίας, διότι εικονίζει και περιγράφει την καινή ζωή ενός όντος, την πραγματικότητα της μεταμορφώσεώς του εν τω Χριστώ, την αλήθεια της διαβιβάσεώς του στον «καινό αιώνα» του Αγίου Πνεύ­ματος, ο οποίος αποτελεί ακριβώς την φανέρωση της Εκκλησίας.

Η έσχατη επιλογή, η υπηρεσία, η θυσία... - π. Αλέξανδρος Σμέμαν

π. Αλέξανδρος Σμέμαν

Παρασκευή, 13 Δεκεμβρίου, 1974

Στοχαζόμενος τις έντονες συζητήσεις γύρω από τον Σολζενίτσιν, σκέφτομαι πως κάθε συζήτηση είναι, πριν απ' όλα, μια συζήτηση για την ιεραρχία των αξιών, για τον θησαυρό της καρδιάς, για το «εν, ου εστί χρεία».

Όταν σκέφτομαι τη δική μου ζωή, προσπαθώ να θυμηθώ πως το «εν, ου εστί χρεία» έχει συλλάβει τη δική μου καρδιά· -Μέσα από τη μητέρα μου, την Εκκλησία, τις φιλίες, την εμπειρία ενός «άλλου» οράματος, ενός μυστικού φωτός, μιας επιθυμίας, της χαράς ως του ίδιου του υλικού της ζωής. Κατόπιν δοκιμές, εμβάθυνση κατά την παραμονή στο Ινστιτούτο του αγίου Σεργίου, μέσα από τη συνεπακόλουθη, αποσπασματική εμπειρία της Εκκλησίας· κατόπιν η σύνθεση: κοσμική, ιστορική, εκκλησιολογική. Κατόπιν η Ρωσία: πως εμφανίζεται σ' ένα παιδί της διασποράς η «συνάντηση» με τη Ρωσία, με το πνεύμα και τον πολιτισμό της;

Iωάννης Δαμασκηνός - Περί του Τρισαγίου ύμνου - Παντελή Αντ. Τομάζου

Iωάννης Δαμασκηνός - Περί του Τρισαγίου ύμνου

Υπό Παντελή Αντ. Τομάζου

Θεολόγου – Υποψηφίου Διδάκτορος Δογματικής Θεολογίας στο ΕΚΠΑ

Η ΕΟΡΤΗ ΤΟΥ ΑΓ. ΣΠΥΡΙΔΩΝΟΣ ΣΤΟΝ ΨΑΘΟΠΥΡΓΟ ΠΑΤΡΩΝ

 Με εκκλησιαστική λαμπρότητα και την ευλάβεια των πιστών τελέσθηκαν, κατά το διήμερο 11 και 12 Δεκεμβρίου 2025, ο Πανηγυρικός Εσπερινός, ο Όρθρος και η Πανηγυρική Θεία Λειτουργία στον Ενοριακό Ιερό Ναό Αγίου Σπυρίδωνος Ψαθοπύργου Πατρών, επί τη ιερά μνήμη του Θαυματουργού Αγίου.

Στον Πανηγυρικό Εσπερινό έλαβαν μέρος ο π. Νικόλαος Τερεζόπουλος και ο Πρωτοπρεσβύτερος και Προϊστάμενος του Ναού π. Γεώργιος Τζώλας, πλαισιώνοντας την Ιερά Ακολουθία με κατάνυξη.

Των Ιερών Ακολουθιών προεξήρχε και κήρυξε με θεολογική πληρότητα και πατρικούς λόγους ο Πανοσιολογιώτατος Ἀρχιμανδρίτης της Ἱερᾶς Μητροπόλεως Πατρῶν κ. Χριστόφορος Μυτιλήνης, ο οποίος απηύθυνε λόγους πνευματικής οικοδομής προς το πολυπληθές εκκλησίασμα.