Θεέ μου! Θεέ μου! Μα τίποτε δεν έχω
μέσα μου που με μια ψυχή να μοιάζει!
Πότε στραβός, με πάει το πείσμα, τρέχω,
πότε βουβός, με δένει ένα μαράζι.
Από βουλή, από γνώμη δεν κατέχω.
Ψευτοζώ με το τώρα, δε με γνοιάζει
για το χτες. Και για τ’ αύριο; Δεν προσέχω.
Η αρνησιά με γυμνώνει, με λεκιάζει
το ψέμα, είμαι σαν ένα θηλυκό
που όλο σε αργό καθρέφτισμα ξεχνιέται,
είμαι αυτός που το μαύρο του εαυτό
βλέπει όλο αγνάντια του, είμαι το κακό
που με την ίδια του ασκήμια χτυπιέται
στη νύχτα που όλο και πιο πολύ σκορπιέται.
Κωστής Παλαμάς
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου