Ούτος ήτον κατά τους χρόνους Λέοντος του Ισαύρου εν έτει ψις’ [716]. Έφθασε δε και έως του υιού αυτού Κωνσταντίνου του Κοπρωνύμου, του εν έτει ψμα’ [741] βασιλεύσαντος. Καταγόμενος από την Δαμασκόν, το νυν λεγόμενον Σαμ, εκ γένους λαμπρού, και στολισμένου με την Ορθόδοξον πίστιν. Επειδή δε έτυχε να έχη ένα φιλάρετον και φιλόκαλον πατέρα, εγυμνάσθη μαζί με τον συνανατροφόν του θείον Κοσμάν κάθε σοφίαν, τόσον την έξωθεν των Ελλήνων, όσον και την έσωθεν και εδικήν μας, παρά τινος διδασκάλου ονομαζομένου και εκείνου Κοσμά, ανδρός ευλαβεστάτου και σοφωτάτου. Όστις επωνομάζετο μεν Ασηκρήτις, εξηγοράσθη δε από τον πατέρα του θείου Ιωάννου ομού με άλλους σκλάβους. Όθεν επειδή έτυχον τοιούτον σοφόν διδάσκαλον, δια τούτο έφθασαν και οι δύω εις το άκρον της σοφίας. Έπειτα γενόμενοι και οι δύω Μοναχοί, εσχόλαζον εις μόνον τον Θεόν και τα του Θεού.
Ο δε Ιωάννης ξεχωριστά παραδοθείς από τον
προεστώτα της Μονής του Αγίου Σάββα, εις ένα γέροντα μεγάλον και σοφόν κατά τα
θεία, εδιδάχθη παρ’ αυτού την μακαρίαν υπακοήν. Όθεν επροστάχθη από αυτόν να μη
ψάλη καμμίαν φοράν, ουδέ το παραμικρόν ψαλτικόν κατά την τέχνην της μουσικής
οπού ήξευρε. Δια τούτο και ο Ιωάννης εφύλαξεν αδιακρίτως την προσταγήν του
γέροντος εις χρόνους πολλούς. Λέγεται δε ότι η Υπεραγία Θεοτόκος εφάνη κατ’
όναρ εις τον γέροντά του, και είπεν αυτώ, να παρακινήση τον υποτακτικόν του Ιωάννην
να συγγράψη ύμνους εις δόξαν του εξ αυτής γεννηθέντος ασπόρως Χριστού, και εις
καύχημα και χαράν εκείνων των Χριστιανών, οπού χρεωστούν να δοξολογούσι την
Θεοτόκον. Καθώς και αυτός ο ίδιος Ιωάννης χρεωστεί εξάπαντος να δοξολογή την
αυτήν Θεοτόκον, επειδή απόλαυσε πολλήν βοήθειαν παρ’ αυτής. Την γαρ αδίκως
κοπείσαν από τον άρχοντα χείρα του, υγιά και ολόκληρον η Θεοτόκος απεκατέστησε
με την μεγάλην της δύναμιν.
Όθεν λαβών ο θείος Ιωάννης την άδειαν παρά του
γέροντός του, συνέγραψεν ύμνους και άσματα μελίρρυτα, υπόθεσιν προστησάμενος
της ασματικής του μελωδίας, και της άλλης λογογραφίας του, αυτήν την Μητέρα του
φωτός και Δέσποιναν Θεοτόκον. Με τοιούτον τρόπον λοιπόν ο θείος ούτος της
Εκκλησίας φωστήρ, συνέγραψε συγγράμματα πάμπολλα, δια μέσου των οποίων
ευρίσκεται η λύσις κάθε απορίας γραφικής, και παντός ζητήματος η εξήγησις. Και
με την δύναμιν των λόγων του, και με τας από των θείων Γραφών αποδείξεις του,
εστηλίτευσε την δυσσεβή αίρεσιν των Εικονομάχων. Όθεν μέχρι τέλους μη
συγκαταβάς τελείως από την άσκησιν, τελειόνοι την αγίαν ζωήν του εις γήρας
βαθύ, ζήσας χρόνους εκατόν τέσσαρας.
Άγιος Νικόδημος Αγιορείτης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου