ΕΙΣ ΕΑΥΤΟΝ ΔΕ ΕΛΘΩΝ … Η ΠΙΟ ΚΡΙΣΙΜΗ ΩΡΑ - ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ ΚΟΤΤΑΔΑΚΗΣ

ΕΙΣ  ΕΑΥΤΟΝ  ΔΕ  ΕΛΘΩΝ …  Η  ΠΙΟ  ΚΡΙΣΙΜΗ  ΩΡΑ  

ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ  ΚΟΤΤΑΔΑΚΗΣ

       Θα έλεγα ότι, στο δεύτερο από τα τρία πρόσωπα της ανθρώπινης, πολύ ανθρώπινης ιστορίας-σημερινής Παραβολής- επικεντρώνεται πρώτιστα και κύρια το καίριο μήνυμα που θέλει να προσέξουμε ο Χριστός. Και από τούτο ότι, αυτό είναι που βασικά και κυρίαρχα πρέπει να εξαρθεί.

      α. Ο πατέρας, κάθε πατέρας κατά τεκμήριο αγαπάει το παιδί του διαπαντός. Αυτονόητο πόσο πολύ-πολύ περισσότερο ο Θεός Πατέρας που «αγάπη εστί» ! Γνωρίζει τη διακινδύνευση για την ηλικία του αυτού που του ζητάει ο νεώτερος υιός και από πλευράς διαχείρισης. Αναλογίζεται όλα, και τα χειρότερα ενδεχόμενα, αλλά και «το επιβάλλον μέρος της ουσίας» του παραχωρεί. Με την καρδιά όμως σφιγμένη, και αγκυροβολημένη στην ελπίδα, πως δε θα του βγει σε κακό, ή κι αν ή ό,τι του συμβεί, κάποια στιγμή θα τον ξαναδεί ζωντανό.

       Όλα αυτά μπορούν να αποδοθούν στο Θεό σε βαθμό μέγιστο, με την προσθήκη ότι είναι μαθημένος στην άρνηση της πλησμονής της αγάπης του από τον άνθρωπο, αλλά δεν υποχρεώνει κανέναν να ανταποκρίνεται, να μένει σ’ αυτήν !

       β. Ο πρεσβύτερος υιός αποτελεί κλασσική περίπτωση του ανθρώπου της ηθικής τάξης, της δικαιοσύνης του δούναι και λαβείν. «Ο καταφαγών σου τον βίον μετά πορνών», λέει στο Πατέρα του με πάθος όσο πολύ, αλλά και κατά ένα τρόπο ελεγκτικά ! Δεν είναι ότι σου έφαγε το βιος, αλλά και με τι και πόσο χυδαίο τρόπο το έκανε αυτό ! Δεν έχει τόπο μέσα του για τον άλλο, δεν του περνάει απ’ το μυαλό ότι: «Summum jus, summa injuria»-Η απόλυτη δικαιοσύνη, μπορεί να αποβεί απόλυτη αδικία, να οδηγήσει τον άλλο στον απευκταίο γκρεμό !

      γ.   Ο νεώτερος υιός, με το περιουσιακό τσεκ στο χέρι, και όλοι οι δρόμοι μπροστά του ανοιχτοί. «Κι εμείς ένα πρωί είχαμε κινήσει,- μόλις ο κάμπος είχε κοκκινίσει- με μάτια που τα φλόγιζε η χαρά-κι όλοι γεροί κι αγέρωχοι σαν Κροίσοι». Μα τα έτοιμα, βάλτε και άκοπα λεφτά κάποια στιγμή τελειώνουν, και έρχεται στη χώρα απροσδόκητα «λιμός ισχυρός», κι αυτοί που τρώγανε τα λεφτά σου μαζί κι αντάμα, «ο σώζων εαυτόν σωθήτω», και ποιος γυρίζει να σε δει. Και άντε τώρα να βόσκεις χοίρους, και να μη σ’ αφήνουν «να γεμίσεις την κοιλιά σου», ούτε με τα ευτελή ξυλοκέρατα, ήταν λέει πιο πάνω από σένα τα … χοιρινά !

      Στο τελευταίο σκαλί στου κακού τη σκάλα ! Και πώς έφτασα εδώ. «Εις εαυτόν δε ελθών» ! Το μεγάλο ταρακούνημα, και η συγκριτική συλλογιστική της μνήμης ανοίγει χαραμάδα στο φως ! «Πόσοι μίσθιοι του πατρός μου περισσεύουσιν άρτων, εγώ δε λιμώ απόλλυμαι». Κι αυτοί οι μισθωτοί του πατέρα μου έχουν ψωμί με το παραπάνω, πεθαίνω από την πείνα εγώ !

    Το τελευταίο δεν είναι για μένα, δεν το προτιμώ. «Αναστάς πορεύσομαι προς τον Πατέρα μου … Ήμαρτον … Ουκέτι ειμί αξιος κληθήναι υιός σου …». Η κρίσιμη ώρα μπορεί να είναι η μεγάλη ώρα, όταν γίνεται ανοιχτή πύλη προς της Μετάνοιας την οδό ! Αυτό κατά κύριο λόγο, θαρρώ, θέλει να διαμηνύσει σε όλους μας ο Χριστός, ακόμα ή και ιδιαίτερα σ’ αυτούς που έχουν φτάσει στην άκρη, στο χείλος του γκρεμού  …

 Αθανάσιος Κοτταδάκης