«Καὶ εὐλόγησεν αὐτοὺς Συμεὼν καὶ εἶπεν πρὸς
Μαριὰμ τὴν μητέρα αὐτοῦ· Ἰδοὺ οὗτος κεῖται εἰς πτῶσιν καὶ ἀνάστασιν πολλῶν ἐν τῷ
Ἰσραὴλ καὶ εἰς σημεῖον ἀντιλεγόμενον. καὶ σοῦ δὲ αὐτῆς τὴν ψυχὴν διελεύσεται ῥομφαία».[1]
Σαράντα ημέρες μετά τη γέννηση του Θεανθρώπου, του άρχοντα της ειρήνης,[2] ο Ιωσήφ και η Παναγία, συνεπείς στον ιουδαϊκό νόμο, οδηγούν το βρέφος Ιησού στο ναό, μαζί με τις δωρεές τους, για να εκπληρώσουν τα διατεταγμένα του νόμου αφού «πᾶν ἄρσεν διανοῖγον μήτραν ἅγιον τῷ Κυρίῳ κληθήσεται».[3] Ο δίκαιος Συμεών απευθύνει δύο προφητικούς λόγους στην Παναγία. Ο πρώτος λόγος χαρακτηρίζει τον Χριστός ως «σημεῖον ἀντιλεγόμενον». Ο όρος «σημείο» στην Αγία Γραφή συχνά αναφέρεται σε ένα θεϊκό σημάδι ή ένδειξη της παρουσίας και της επέμβασης του Θεού στην ιστορία. Ο Χριστός είναι το απόλυτο «σημείο» που αποκαλύπτει τη σωτηρία του κόσμου. Είναι ο ίδιος ο Σωτήρας του κόσμου. Το «ἀντιλεγόμενον» σημαίνει κάτι που προκαλεί αντιπαράθεση, αντίδραση και διαίρεση. Ο Χριστός, με τη διδασκαλία και το έργο Του, έγινε αιτία διαχωρισμού των ανθρώπων αφού άλλοι Τον αποδέχθηκαν ως Σωτήρα ενώ άλλοι Τον απέρριψαν και Τον πολέμησαν διαχρονικά. Πράγματι η παρουσία του Χριστού στον κόσμο δεν άφησε κανέναν αδιάφορο. Άλλοι οδηγήθηκαν στη σωτηρία (ἀνάστασιν), ενώ άλλοι στην πτώση και στην καταδίκη τους λόγω της άρνησής τους (πτῶσιν). Ο Χριστός είναι πάντα σημείο αντιλεγόμενο γιατί η αποδοχή ή η απόρριψή Του καθορίζει τη σωτηρία ή την απώλεια του ανθρώπου. Δεν μπορεί να υπάρξει ουδέτερη στάση απέναντί Του. Όπως είπε ο ίδιος: «Ὁ μὴ ὢν μετ’ ἐμοῦ, κατ’ ἐμοῦ ἐστιν».[4]
Ο
Συμεών, συνεχίζοντας να κοιτάζει την Παναγία, της απευθύνει τον δεύτερο
προφητικό του λόγο: «σοῦ δὲ αὐτῆς τὴν ψυχὴν διελεύσεται ῥομφαία». Και
έτσι έγινε. Γνωρίζουμε ότι η μητέρα του Κυρίου στάθηκε κοντά στο σταυρό και
έβλεπε τον υιό της να πεθαίνει.[5]
Ο πόνος και η αγωνία του υιού της τρύπησε την καρδιά της και πόνεσε σαν να την
τρυπούσε το κοφτερότερο μαχαίρι του κόσμου. Θα λέγαμε ότι η Παναγία
αντιπροσωπεύει τον κάθε πιστό που λατρεύει τον Ιησού Χριστό ως Κύριο και Θεό.
Είναι σίγουρο ότι όποιος αγαπάει τον Χριστό και τον έχει στη ζωή του, ένα σπαθί
θα περάσει και από την καρδιά του. Θα υπάρξει εσωτερική σύγκρουση, άλλοτε
σύγχυση, άλλοτε μεγάλος πόνος. Θα υπάρξουν στιγμές που θα Τον αμφισβητήσουμε,
θα παλέψουμε μαζί Του και θα παλέψουμε και με τον εαυτό μας. Θα υπάρξουν
εσωτερικές στιγμές ειρήνης και εσωτερικές στιγμές πολέμου. Γιατί αυτή η
αντίθεση αφού ο Θεός είναι Θεός ειρήνης; Η ειρήνη του Θεού έρχεται μετά την
εσωτερική σύγκρουση της μετάνοιας. Η μετάνοια είναι σαν το αντισηπτικό. Ρίχνουμε
αντισηπτικό σε μια πληγή και προκαλείται πόνος, αλλά ο πόνος επουλώνει την
πληγή. Έτσι λειτουργεί η μετάνοια. Δημιουργεί τρομερή εσωτερική αναταραχή,
γιατί πρέπει να παραδεχτούμε πράγματα που δεν θέλουμε να παραδεχτούμε. Πρέπει
να αναγνωρίσουμε την αδυναμία που δεν θέλουμε να αναγνωρίσουμε. Ωστόσο, αυτός
είναι ο μόνος τρόπος για τη νέα ειρήνη της συγχώρεσης, της συμφιλίωσης και της κατανόησης.
Δεν υπάρχει τρόπος να μεταβούμε στη νέα ειρήνη που φέρνει η μετάνοια χωρίς να
περάσουμε αυτόν τον πόνο.
Επίσης,
η ειρήνη του Θεού έρχεται μετά από εσωτερική σύγκρουση που οδηγεί στην υποταγή
στο θέλημα του Θεού. Στην προς Ρωμαίους επιστολή και συγκεκριμένα στα κεφάλαια
6 έως 8, ο απόστολος Παύλος μιλά για τον εσωτερικό πόλεμο μεταξύ του παλαιού
εαυτού του χριστιανού και του νέου εαυτού του. Ο παλαιός εαυτός συνεχίζει να
θέλει να είναι ο κύριος του εαυτού μας, αλλά ο νέος εαυτός γνωρίζει πλέον την
ειρήνη του Θεού. Η διασταύρωση παλαιού και νέου εαυτού οδηγεί σε σύγκρουση.
Οδηγούμαστε στην ειρήνη μόνο όταν πούμε: «Κύριε, να μη γίνει το θέλημά μου,
αλλά το δικό σου».
Ο Χριστός
είπε ότι ήρθε στη γη να φέρει μαχαίρι.[6] Το ίδιο
είπε και ο Συμεών. Τι σημαίνει αυτό; Σημαίνει ότι θα έχουμε εχθρότητα για χάρη
του Χριστού. Σημαίνει ότι θα έχουμε πολλές οδυνηρές μάχες στον αγώνα για την πραγμάτωση
της εν Χριστώ ζωής. Ο λόγος του Συμεών σημαίνει ότι οι χριστιανοί πρέπει να
περιμένουμε και να είμαστε έτοιμοι για προβλήματα. Θα πρέπει να περιμένουμε ότι,
για να φτάσουμε στην ειρήνη, θα προηγηθεί σύγκρουση και πόνος. Το ίδιο συνέβη
και με τον Χριστό. Έφερε την ειρήνη αφού συγκρούστηκε με την αμαρτία, το θάνατο
και τον διάβολο. Επομένως στον πνευματικό μας αγώνα δεν θα πρέπει να μας
εκπλήσσουν οι αντιπαραθέσεις και οι ρομφαίες που θα αντιμετωπίσουμε. Πώς ένας
χειρουργός φέρνει ηρεμία στο σώμα μας όταν υπάρχει ένας όγκος εντός του; Ο
χειρουργός μας κάνει τομή και χύνει το αίμα μας γιατί αυτός είναι ο μοναδικός
δρόμος προς την υγεία. Πώς βοηθά ένας ψυχοθεραπευτής έναν καταβεβλημένο,
καταθλιπτικό συνάνθρωπό μας; Συχνά κάνει αναδρομή στο παρελθόν, βάζοντας τον
ασθενή να αντιμετωπίσει οδυνηρές αναμνήσεις, τρομερά συναισθήματα και παλαιά
ψυχικά τραύματα, προσπαθώντας να τα ανασύρει από τα βάθη του ασυνειδήτου και να
τα φέρει στο φως. Πώς βοηθά ένας πνευματικός πατέρας τους ανθρώπους που
κρέμονται από το πετραχήλι του; Τους βοηθά να ωριμάσουν πνευματικά, τους παρουσιάζει
το ειδεχθές πρόσωπο της αμαρτίας, που πληγώνει και καταστρέφει, αλλά συγχρόνως
τους κάνει κοινωνούς της απύθμενης και απροϋπόθετης αγάπης του Θεού, ενίοτε και
με τη χρήση παιδαγωγικών επιτιμίων. Ο χειρουργός, ο ψυχοθεραπευτής και ο πνευματικός
πατέρας αναγκαστικά μας κάνουν να νοιώθουμε άσχημα πριν θεραπευτούμε. Γι’ αυτό
να μην μένουμε στη ρομφαία, στον πόνο, στο σταυρό. Να βλέπουμε και τι
υπάρχει πίσω από αυτά. Και πίσω υπάρχει η ειρήνη, η σωτηρία και η ανάσταση.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου