π. Αλέξανδρος Σμέμαν
Ο άσωτος υιός θυμήθηκε. Θυμήθηκε τον Πατέρα, το σπίτι του Πατέρα, και τη χαμένη χαρά της ζωής. Σηκώθηκε και επέστρεψε, και ο Πατέρας τον δέχθηκε και τον συγχώρησε. Κατά τη διάρκεια αυτών των Κυριακών της προετοιμασίας πριν από τη Σαρακοστή στην εκκλησία ψάλλουμε τους στίχους του 136ου Ψαλμού: «Ἐπί τῶν ποταμῶν Βαβυλῶνος ἐκεῖ ἐκαθίσαμεν καὶ ἐκλαύσαμεν ἐν τῷ μνησθῆναι ἡμᾶς τῆς Σιών…». Ψάλλουμε αυτόν τον ύμνο της εξορίας και της αποξένωσης, αλλά και της μετάνοιας, της αγάπης και της επιστροφής. Να μπορούσαμε μόνο να ξεφύγουμε από τη μικρότητα της ζωής και να καταφεύγαμε στη μνήμη της καρδιάς και της ψυχής που αναγνωρίζει πως αυτή δεν μπορεί να είναι η πραγματική ζωή, δεν είναι η ζωή που θα έπρεπε πραγματικά να ζούμε. Μέσα από μια μυστηριώδη και μυστική μνήμη, η καρδιά και η ψυχή γνωρίζουν και θυμούνται τον «ἀπολεσθέντα οἶκο τοῦ Πατρός» και τη χαμένη χαρά της ζωής.
«Ἀναστὰς
πορεύσομαι…». Πόσο απλό αλλά και πόσο δύσκολο. Από αυτά όμως τα λόγια
εξαρτώνται όλα τα άλλα, στη ζωή μου αλλά και στη ζωή του κόσμου που με
περιβάλλει. Όλα εξαρτώνται από την αυθεντική μετάνοια, από αυτόν το φωτισμό του
νου, της καρδιάς και της ψυχής που αναγνωρίζει ταυτόχρονα το σκοτάδι, την πίκρα
και τη θλίψη της πεσμένης μας ζωής, και το φως της θείας αγάπης, που προσδοκά
ανά πάσα στιγμή να πληρώσει αυτή τη ζωή.
Εορτολόγιο –
Ετήσιος εκκλησιαστικός κύκλος, Ακρίτας, Αθήνα 2005.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου