ΤΕΣΣΕΡΑ ΠΡΟΣΩΠΑ ΤΟΥ ΘΕΙΟΥ ΔΡΑΜΑΤΟΣ - ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ ΚΟΤΤΑΔΑΚΗΣ

ΤΕΣΣΕΡΑ  ΠΡΟΣΩΠΑ  ΤΟΥ  ΘΕΙΟΥ  ΔΡΑΜΑΤΟΣ

ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ  ΚΟΤΤΑΔΑΚΗΣ

         Τέσσερις προσωπικές ιστορίες και στάσεις ζωής, και ο πορευόμενος στο Γολγοθά, το Σταυρό, το «θανάτω θάνατον πατήσας» και Αναστάς εκ των νεκρών Κύριος. Με τους τρεις να κατάλαβαν και να ομολόγησαν το λάθος τους, και να λυτρώθηκαν, ο τρίτος μάλιστα ελάχιστα λεπτά πριν την τελευταία του πνοή ! Όσο για τον ένα που απομένει, τι να πει κανείς ! Τρία ολόκληρα στην πλησμονή της αγάπης Ιησού Χριστού ! Και η ανταπόδοση, μεθόδευση, πράξη απερίγραπτά φρικτή, τόσο που έκανε τον Κύριο της δόξης και Θεό που «αγάπη΄-χωρίς όρια-εστί» να πει. «Καλύτερα ο άνθρωπος αυτός να μην είχε γεννηθεί» !!

1.    Η «Πόρνη που προσήλθε σοι, και μύρα και δάκρυα-κένωσε στα πόδια σου, Φιλάνθρωπε» ! Όταν. «Την σην αισθομένη Θεότητα». Αυτό «αισθομένη» καλύτερα να μείνει αμεταγλώττιστο, ό,τι και να πει κανεις, π.χ. «κατάλαβε καλά ότι είσαι Θεός, ο Θεός», δεν μπορεί να αποδώσει αυτό που η ταλαίπωρη αυτή γυναίκα ένιωσε. Μπορεί όμως να συλλάβει την ουσία του, από την εκ βαθέων κραυγή της. «Οίμοι λέγουσα». Και την παρευθύς ξεκάθαρη ομολογία της. «Ότι νυξ μοι υπάρχει». Νύχτα κατάμαυρη, όλη μου η ζωή, υπόδουλη σε τυραννικό βίωμα». «Οίστρος ακολασίας» ! Οιστρηλασία, ξέφρενη παράδοση σε κάθε μορφή ακολασίας. Στο είπα, Κύριε,  στο ομολόγησα. «Ζοφώδης τε και ασέληνος έρως της αμαρτίας» ! Που τι άλλο θα έβγαζε, παρά. «Αμαρτιών μου τα πλήθη», αμέτρητες οι αμαρτίες μου !

     Τα είπε όλα καθαρά, τα είπε όλα θερρετά, είχε περάσει στην οδό της Μετάνοιας, μπορούσε ν’ αρχίσει. «Δέξαι μου τας πηγάς τον δακρύων». Θερμά, θερμότατα, με την ψυχή, με την καρδιά της να παρακαλέσει. «Μη με την σην δούλην παρίδης». Ποιος; Εσύ που απ’ την αρχή είπα ξέρω καλά ποιος είσαι. «Την σην αισθομένη Θεότητα». Και τώρα πόσης και πόσο άμετρης Αγάπης και Χάρης Θεός είσαι. «Ο αμέτρητον έχων το έλεος» !

     Και η λιτή λυτρωτική απάντηση του Χριστού είναι. «Ουδέ εγώ σε κατακρίνω» ! Συνάμα όμως ρητή εντολή για απόδειξη ότι άλλαξες.«Πορεύου, και από του νυν μηκέτι αμάρτανε»-Ιω.η,11

2.      Ο «Ιούδας ο Ισκαριώτης, ο μαθητής ! Τι να πει κανείς, τρία ολόκληρα χρόνια στην πλησμονή της αγάπης Ιησού Χριστού. Όπως και όλους άλλους μαθητές, ποτέ δεν τον έβαλε παράμερα, σε δεύτερη μοίρα, παρότι ήξερε τα πάντα από την πρώτη στιγμή ! Και τι θαυμαστά όσα είδε κοντά του, και τι υπέροχα και θεία όσα άκουσε, ιδιαίτερα για την αγάπη και στους εχθρούς, και πρακτικά στους αναγκεμένους. Φαίνεται όμως πως κι αυτός ήταν οιστρηλατημένος, αλλά αλλιώς ! Εραστής, δούλος, λάτρης του χρήματος. Είχε παραδώσει την ψυχή του στο χρήμα, στα άσπρα, στα αργύρια. Και είδαμε πώς τον κάρφωσε ο Ευαγγελιστής Ιωάννης, όταν με αφορμή το πολύτιμο μύρο της πόρνης ως και εκείνο Μαρίας της αδελφής του Λαζάρου στα πόδια του Χριστού πήγε να παραστήσει τον ενδιαφερόμενο για τους φτωχούς και τον «προστάτη» τους.

    Χριστός όμως στο τελευταίο και πασχαλινό Δείπνο, τον είχε ομοτράπεζο. Και έπλυνε όπως όλων και του Ιούδα τα πόδια ! Και τον φιλοφρόνησε με ιδιαίτερο κέρασμα ! Και του έδωσε Άρτο- Σώμα του ! Κι όταν με τη βόμβα. «Εις-ένας- εξ ημών παραδώσει με», ο ένας μετά τον άλλο ρωτούσαν οι μαθητές, και είχε το θράσος να ρωτήσει και ο Ιούδας. «Μήπως εγώ Κύριε»; Και ν’ ακούσει κατά πρόσωπο από το Χριστό εκείνο το φοβερό. «Συ είπας», ήτοι, «ναι, εσύ». Αλλά τη τη συνέχεια. «Ο ποιείς, ποίησον τάχιον», «αυτό που έχεις να κάνεις, αποφάσισε και κάνε το, το ταχύτερο», που κατά ένα τρόπο ήταν μια ανοιχτή πρόταση κρίσιμης απόφασης και τελευταίας ευκαιρίας, εκείνος, «ευθέως εξήλθεν, ην δε νύξ» ! Με άλλα λόγια, ώρα κατάλληλη για σκοτεινά έργα, και βέβαια για το απείρως σκοτεινό στο οποίο έσπευσε ο Ιούδας !

    Οι άλλοι δεν κατάλαβαν τίποτα. Αλλά ο Χριστός ήξερε και είπε μια ακόμα μεγάλη αλήθεια. «Θα ήταν καλύτερο να μην είχε γεννηθεί ο άνθρωπος αυτός» !

3.     Ο Σίμων υιός Ιωνά, ο Πέτρος, πρώτος λόγος και πρωτοστάτης σε όλα, που δεν ήθελε ν’ ακούσει πολύ περισσότερο να πιστέψει σε τέτοια εξέλιξη της υπόθεσης Ιησούς Χριστός. Στο όρος της Μεταμορφώσεως είχε κάνει πρόταση για τρεις σκηνές. Και μια άλλη φορά, πήρε το Χριστό ιδιαίτερα και του είπε να μη λέει τέτοια, για Πάθος κλπ. και τρομάζουν οι μαθητές. Και έλαβε και στις δυο περιπτώσεις αυστηρή απάντηση και επίπληξη από το Χριστό. Και τώρα δεν ήθελε να του πλύνει τα πόδια, και δεν ήταν άσχημο αυτό. Αλλά και είπε, όταν όταν αρχισε η σχετική συζήτηση, πως δεν πρόκειται να τον αρνηθεί επ’ ουδενί, και ότι θα δώσει και τη ζωή του ακόμα γι αυτό και γι Αυτόν. Για ν’ ακούσει εκείνο το φοβερό. «Πριν αλέκτορα φωνήσαι, απαρνήσει με τρις»  ! Το ίδιο εκείνο βράδυ, στην αυλή του Αρχιερέα, όπου είχε πάει. «Ιδείν το τέλος» ! Θαυμάσια επισήμανση, κρατούσε μέσα του κάποιες ελπίδες, μάταιες βέβαια, πως μπορεί, ας μου συγχωρηθεί το χοντρό, πως «θα τη γλυττώσει ο Ιησούς». Κι έπιασε μια, και δυό, και την τρίτη φορά με όρκο να λέει πως δεν ξέρει τίποτα, δεν ήταν, και δε γνωρίζει το Χριστό. Αλλά ευτυχώς μετάνιωσε, και βγήκε γρήγορα έξω και έκλαψε πικρώς, καθώς μάλιστα εκείνη την ώρα άκουσε να λαλεί και ο πετεινός. «Και εμνήσθη του Ιησού ειρηκότος αυτώ, ότι πριν αλέκτορα φωνήσαι τρις απαρνήσει με» !

     Πέφτουν και οι μεγάλοι στην πίστη, όταν είναι πολύ «δοκούντες εστάναι». Και μακάρι να βρίσκουν γρήγορα ως ο Απόστολος Πέτρος, της Μετάνοιας την οδό. Πράγμα, προσθέτω, που εκτίμησε, και εκτιμά ιδιαίτερα ο Χριστός, αν ληφθεί υπόψη κι εκείνη η αναστάσιμη παραγγελία του. «Είπατε τοις μαθηταίς, και τω Πέτρω ότι προάγω υμάς εις την Γαλιλαίαν …».

4.     Ο ληστής, να το πω έτσι, ο πιο τυχερός άνθρωπος του θείου δράματος. Ο ένας από τους δυο συσταυρωμένους με το Χριστό κακούργους-ληστές τον βλαστημούσε, λέει, με τα εξής. «Αν εσύ είσαι ο Χριστός, σώσε τον ευατό σου κι εμάς μαζί». Είχε ακούσει φαίνεται κάτι για το Μεσσία, και βρήκε την ευκαιρία να του τα πει. «Αποκριθείς δε ο έτερος επετίμα αυτόν λέγων. Καλά δεν έχεις κανένα φόβο Θεού εσύ; Είμαστε το ίδιοι κριματισμένοι εμείς κι αυτός; Εμείς για τα πολλά και μεγάλα κρίματα που διαπράξαμε, δίκαια τιμωρούμαστε. Αυτός όμως τίποτε, κανένα κακό δεν έκανε !

     «Και έλεγε τω Ιησού. ΄Μνήσθητι μου Κύριε, όταν έλθης εν τη βασιλεία σου. Και είπεν αυτώ ο Ιησούς. Αλήθεια σου λέω. Σήμερα κιόλας θα είσαι μαζί μου στον Παράδεισο» ! Είπα στην αρχή, «ο πιο τυχερός άνθρωπος του θείου Δράματος». Τώρα λέω, ο ευλογημένος, ο τρισευτυχισμένος ! Ο άνθρωπος που ανακάλυψε τη μετάνοια και την προχώρησε έστω και την τελευταία της ζωής του, και τι τελευταία, πάνω στο σταυρό στιγμή ! Όντως ως λέει και ο Υμνογράφος. «Δεινόν η ραθυμία. Μεγάλη η Μετάνοια» ! Ακόμα ή έστω και την τελευταία στιγμή !

         Και πάλι. «Καλό Πάσχα. Καλή Ανάσταση» ! Βέβαια και προσωπική !                         

Αθανάσιος Κοτταδάκης