Η δική μου γιαγιά,που δεν ήταν γιαγιά μου...

   Την έλεγαν Ασήμω και δεν ήταν ούτε μάνα του πατέρα μου ούτε μάνα της μάνας μου και ήταν απροσδιόριστου ηλικίας...
...μου έδωσαν το όνομά της, γιατί δεν είχε δικά της εγγόνια...
...την θυμάμαι να μου πιάνει το χέρι και να μου το κρύβει κάτω από την ποδιά της, για να μου το ζεστάνει ακόμα κι αν ήταν Αύγουστος...
...και στο άλλο μου χέρι, έβαζε πάντα μια καραμέλα στην χούφτα του ή κάποιο σοκολατάκι που όταν το άνοιγα, σχεδόν   έπινα το περιεχόμενό του: το είχε λιώσει,στην δική της χούφτα, σφίγγοντάς το, μην και της το πάρουν, πριν εγώ πάω κοντά της...
...την θυμάμαι να με πηγαίνει για να με γράψει στην 
Α' Δημοτικου και να μαλώνει με τον δάσκαλο: 
[-Ασήμω,θα την γράψετε...
Τι "Ασημίνα" και κολοκύθια είν' αυτά που λέτε εσείς οι γραμματιζούμενοι!]
    Την θυμάμαι να με παίρνει και να πηγαίνουμε επίσκεψη σε σπίτια, άλλης κουλτούρας από την φτωχικη Αρβανίτικη, με όμορφα έπιπλα, με βελούδινες κουρτίνες, με γιασεμια που αγκάλιαζαν την μάντρα, με πιατάκια στην σειρά με νερό και φαγητό για τα κατοικιδια...
...εκεί την γιαγιά μου την υποδέχονταν με πολύ σεβασμό και θυμάμαι ότι με κρατούσε πάντα στα πόδια της για να μην κάνω καμμιά ζημιά, σε ξένο σπίτι κι όταν ερχόταν η ώρα να φύγουμε την ξεπροβοδιζαν με το "Μην μας ξεχάσεις, Ασήμω! Γρήγορα να ξανα'ρθεις!"...
...κι εγώ την τράβαγα από τα φουστάνια της, από φόβο μην μου την κρατήσουν!
     Η γιαγιά μου που δεν ήταν γιαγιά μου...
...αγαπούσε πολύ τα λουκούμια και τα σταφύλια: την θυμάμαι να κρύβει κάτω από το μαξιλάρι της χάρτινα κουτιά με λουκούμια και κάθε που ερχόταν ο Σεπτέμβρης να δίνει μια δραχμή σ'οποιον κατέβαινε στην αγορά, για να της φέρουν ένα τσαμπί σταφύλι...
Δεν μιλούσε ποτέ για την προσωπική της ζωή, ήταν ένα αερικό που ζούσε μια ζωή, χωρίς παιδιά,χωρίς εγγόνια,χωρίς ηλικία,χωρίς...
...λες και ο κόσμος της ήμουν μόνο εγώ, που πήρα το όνομα της!
      Ήμουν 7 χρονών όταν κουρασμένη εκείνη μου ζήτησε να της πλύνω λίγο σταφύλι...
...μέχρι να της το πάω,είχε ξεψυχήσει: ακόμα θυμάμαι ότι σκίστηκαν τα σωθικά μου,όταν η μάνα μου, μου είπε ότι η γιαγιά μου, πέθανε...
      Κρατάω ακόμα από τα λιγοστά υπάρχοντά της, σαν φυλαχτο, την κουβαρίστρα της, που δεν ήταν καν κουβαρίστρα: ένα κομμάτι πεπιεσμένης εφημερίδας, τυλιγμένη με άσπρη κλωστή και μια σακοράφα καρφωμένη επάνω στο χάρτινο κουβάρι!
 
Η γιαγιά μου, που δεν ήταν γιαγιά μου...
 
...παίρνω όρκο, ότι υπήρξε η πιο γιαγιουλιστικη γιαγιά που έχει υπάρξει...
...κι ας καμωνονται τα δικά μου εγγόνια ότι η καλύτερη γιαγιά του κόσμου, είναι η δική τους!!
 
     Στην μνήμη της...
 
     Μίνα Κουβανή