Γράμμα ἀπὸ τὴν ἐξορία… - Κ.Π.

Γράμμα ἀπὸ τὴν ἐξορία…

Κ.Π.

Τὰ μύρια ὅσα δεινά τῆς ἐποχῆς ποὺ ζοῦμε εἶναι ἱκανὰ νὰ σκανδαλίσουν ἀκόμη καί… τοὺς δυνατούς. Τὸ κακὸ ἀνεξέλεγκτο. Ὁ πόνος ξεχείλισε. Ἡ ἀνησυχία ἀγιάτρευτη: Πῶς θὰ σταματήσει ἡ ἠθικὴ κατάπτωση, ἡ δυστυχία; Ποῦ βαδίζουμε; Τί θὰ ἀπογίνουμε; Βασανιστικὰ τὰ ἐρωτήματα…

Ὅταν ἡ ἴδια κατάσταση ἐπικρατοῦσε στὴν Κωνσταντινούπολη, ποὺ εἶχε πετάξει βάναυσα τὸν Ἀρχιεπίσκοπο Χρυσόστομο στὴν ἐξορία καὶ ὁ ἐκκλησιαστικὸς σάλος κλυδώνιζε τὴν Ἐκκλησία καὶ οἱ πιστοὶ βρίσκονταν θλιμμένοι βαριά, καταμεσῆς στῆς τρικυμίας τὰ κύματα, ἀπὸ τὴ μακρινὴ Κουκουσὸ ἔγραφε ἐπιστολὲς ὁ ἐξόριστος Ἀρχιερέας τους, γιὰ νὰ τοὺς ἐνισχύσει. Εἶναι θαυμαστὲς οἱ Ἐπιστολές του πρὸς τὴν Ὀλυμπιάδα, μία πρωτοπόρο, ἐκλεκτὴ διακόνισσα τῆς Ἐκκλησίας, ὅπως ἡ παρακάτω:

«…Τί εἶναι ἐκεῖνο ποὺ συγχύζει τὴν διάνοιά σου καὶ σὲ λυπεῖ καὶ ἀγωνιᾶς; Ὅτι ἄγρια κακοκαιρία καὶ σκοτεινιὰ κατέλαβε καὶ τὴν Ἐκκλησία καὶ μετέβαλε τὰ πάντα σὲ νύχτα ἀσέληνη; Καὶ ἡμέρα μὲ τὴν ἡμέρα κορυφώνεται ἡ φουσκοθαλασσιὰ καὶ βυθίζονται ναυάγια θλιβερὰ καὶ αὐξάνεται ὁ ὄλεθρος τῆς οἰκουμένης; Τὰ γνωρίζω ὅλα αὐτὰ καὶ κανεὶς δὲν ἀντιλέγει, καὶ μπορῶ νὰ σοῦ τὰ ἐκθέσω ἀκριβῶς.

Ὅμως δὲν ἀπογοητεύομαι! Ἐλπίζω στὸν Κυβερνήτη τοῦ παντός, ὁ ὁποῖος εἶναι ἱκανὸς μὲ ἕνα μόνο νεῦμα Του νὰ διαλύσει ὅλη αὐτὴ τὴ ζάλη καὶ κατάσταση. Μάλιστα, ὅταν τὰ δεινὰ κορυφώνονται, ἐπεμβαίνει θαυμαστὰ φανερώνοντας τὴ δύναμή Του, ἀφοῦ μᾶς ἔχει ἐκπαιδεύσει στὴν λυτρωτικὴ ὑπομονή. Λοιπὸν καὶ σὺ μὴ δειλιάζεις. Μόνον πίστευε σὲ Κεῖνον, ἀληθινὰ καὶ δυνατά, στὸν Θεό.

Οἱ θλίψεις εἶναι προσωρινὲς καὶ ἡ ζωὴ μας εἶναι λίγη σ’ αὐτὴ τὴ γῆ. Ἑπομένως δὲν ἀξίζει νὰ χανόμαστε μέσα στὰ θλιβερά. Ἄλλωστε καὶ οἱ Ἅγιοι τοῦ Θεοῦ τὰ πέρασαν. Ὅμως ὁ Θεὸς βράβευσε τὴν ὑπομονή τους. Ὅλη δὲ ἡ ζωὴ τοῦ Κυρίου μας, ἀπὸ τὴ Γέννησή Του ἕως τὴν Ἀνάστασή Του, ἦταν ζωὴ ἐν μέσω θλίψεων καὶ ἀδικιῶν καὶ διωγμῶν. Ἡ δὲ ἁγία Του Ἐκκλησία πολεμούμενη νικᾶ. Μέσα στοὺς παντοειδεῖς πολέμους ἀναπτύσσεται καὶ κανεὶς καλοπροαίρετος δὲν σκανδαλίστηκε ἀπὸ τοὺς διωγμούς της, τοὺς ἀντέχει καὶ βγαίνει λαμπρότερη ἀπὸ αὐτούς.

Λοιπόν, πάψε νὰ ἀσχολεῖσαι μὲ τὰ λυπηρὰ καὶ δυσάρεστα. Φρόντισε νὰ βγεῖς ἀπὸ τὴ θλίψη καὶ σὺ καὶ ἡ ἀκολουθία σου, δέσποινά μου αἰδεσιμοτάτη καὶ θεοφιλεστάτη. Ὀλυμπιάς. Ἕν γὰρ μόνον ἐστἰν φοβερόν, εἶς πειρασμός: Ἡ ἁμαρτία! Ἡ ἁμαρτία μόνον… Καὶ αὐτὸν τὸν λόγο δὲν σταμάτησα νὰ σοῦ τὸ ἐπαναλαμβάνω συνεχῶς. Εἶναι ἕνα παραμύθι ὅσα συμβαίνουν γύρω: Οἱ συνωμοσίες, οἱ ἀντιπάθειες, οἱ δόλοι, οἱ πόνοι, οἱ συκοφαντίες, οἱ ὕβρεις, οἱ κατηγορίες, οἱ δημεύσεις τῶν περιουσιῶν, οἱ ἐξορίες. Ἂν θέλεις ἀκόμα, πρόσθεσε, καὶ σπαθιὰ ἀκονισμένα καὶ θαλασσινοὺς κινδύνους καὶ ὅλης τῆς οἰκουμένης τὸν πόλεμο. Ἂς εἶναι ὅ,τι θέλει.

 Πρόσκαιρα καὶ περαστικὰ εἶναι αὐτὰ καὶ βλάπτουν τὸ θνητό μας σῶμα. Ὅμως τὴν ἀθάνατη ψυχή, ποὺ μένει ἄγρυπνη στὸν ἀγώνα, καθαρὴ καὶ δυνατή, δὲν μποροῦν νὰ τὴν βλάψουν. Εἶναι ἐξωτερικά, φθαρτά. Μόνο ἡ ἁμαρτία βλάπτει τὴν ψυχή μας…».

Πόσο σύγχρονη καὶ ἐνισχυτικὴ εἶναι αὐτὴ ἡ ἐπιστολὴ τοῦ Ἱεροῦ Χρυσοστόμου! Ἀπὸ τὶς φρικτὲς κακουχίες τῆς ἐξορίας του, φλέγεται ἀπὸ ἀγάπη καὶ ἐνδιαφέρον γιὰ τὰ πνευματικά του παιδιὰ ὡς ἀληθινὸς πατέρας… Γιὰ τὰ παιδιά του, ποὺ ἄφησε πίσω καὶ ταλαιπωροῦνται ἀπὸ τὴν τραγωδία τῆς ζωῆς στὴν ἀγαπημένη τους Πόλη…! Πόσο χαίρονταν ὅλες τὶς ἐπιστολές του! Ἕνας πνευματικὸς θησαυρὸς εἶναι μέχρι σήμερα οἱ ἐπιστολὲς τοῦ Ἱεροῦ Χρυσοστόμου.

Καὶ ὁ Πατροκοσμᾶς ὁ Αἰτωλός, μέσα στὴ δουλεία τῆς τυραννικῆς Τουρκοκρατίας, μὲ τὸν ἴδιο τρόπο, μὲ τὰ ἴδια λόγια, δὲν συμβούλευε καὶ ἐνίσχυε τοὺς σκλαβωμένους Ἕλληνες; «Τὸ κορμὶ σας ἂς τὸ καύσουν, ἂς τὸ τηγανίσουν. Τὰ πράγματά σας ἂς σᾶς τὰ πάρουν. Μὴ σᾶς μέλει, δώσατέ τα, δὲν εἶναι δικά σας. Ψυχὴ καὶ Χριστὸς σᾶς χρειάζονται. Αὐτὰ τὰ δύο, ὅλος ὁ κόσμος νὰ πέσει ἐπάνω σας, δὲν μπορεῖ νὰ σᾶς τὰ πάρει, ἐκτὸς καὶ τὰ δώσετε μὲ τὸ θέλημά σας…».

Στὴν ἠθικὴ διάβρωση ποὺ μᾶς ἀπειλεῖ, ἕνα γράμμα ἀπὸ τὴν ἐξορία, ἕνας λόγος ἁγίων, ἕνας πατερικός, ἕνας εὐαγγελικὸς λόγος, ἕνας ἀδελφικὸς λόγος ἀγάπης Θεοῦ ἀπὸ τὸν ἕνα στὸν ἄλλο, γιὰ ἀλληλοστηριγμό. Μὴ χάσουμε τὸ Χριστὸ καὶ τὴν ψυχή μας. Καὶ ἔχει ὁ Θεός!