Η Εκκλησία δεν είναι ιδιωτική λέσχη θαυμαστών του Χριστού, αλλά καμίνι ανάπλασης και Ανάστασης - π. Θεοδόσιος Μαρτζούχος

 Η Εκκλησία δεν είναι ιδιωτική λέσχη θαυμαστών του Χριστού, αλλά καμίνι ανάπλασης και Ανάστασης

π. Θεοδόσιος Μαρτζούχος

ΙΕΡΟΣ ΝΑΟΣ ΑΓ. ΙΩΑΝΝΟΥ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ Πάσχα 2025

Τα πάθη και η Ανάσταση του Ιησού Χριστού ανατρέπουν τις προκατασκευασμένες ιδέες για τον Θεό και την Πίστη. Ο εορτασμός αυτών των ημερών σημαίνει να επικαιροποιούμε τα θέματα με όλες τις επιπτώσεις τους! Το τεράστιο μέγεθος των όσων συζητούνται και εορτάζονται κατά τη διάρκεια της Μεγάλης Εβδομάδας μάλλον δεν είναι καλά κατανοητό. Η επικρατούσα κουλτούρα για τα θεολογικά θέματα, αφού διαχρονικά έκανε πολλά γκελ ανάμεσα στην πλήρη άρνηση των πάντων και στην εξυπνακίστικη ντροπαλή αθεΐα του αγνωστικισμού (όπως έλεγε ο Λένιν: Κάθε αγνωστικιστής είναι ένας ντροπαλός αθεϊστής!) στάθηκε πλέον στην μεταλλαγμένη μοντερνιά του αγνωστικισμού των ίσων αποστάσεων! Η πιο συνηθισμένη “ευγενική” και λιγότερο επικίνδυνη αντίδραση σε κάτι που δεν μπορούμε να εξηγήσουμε είναι να προσποιηθούμε ότι… «δεν το ακούμε»!!

Έρχεται όμως εκείνος ο Γάλλος σοφός μαθηματικός και φιλόσοφος και μας “τρομάζει” φωνάζοντας μας: «Ο Θεός είτε υπάρχει είτε δεν υπάρχει. Για ποια από τις δύο υποθέσεις θα στοιχηματίζατε;… Για καμιά. Το “σωστό” είναι να μη στοιχηματίσουμε για καμιά… Κάνετε λάθος. Ετσι κι αλλιώς πρέπει να στοιχηματίσετε. Δεν υπάρχει άλλη εκλογή»!! (Βλάσιος Πασκάλ).

Δεν υπάρχει υπόθεση που να μην έγινε, μέχρι τώρα, γύρω από το πρόσωπο του Ιησού! Κάθε λέξη της Καινής Διαθήκης πέρασε χίλιες φορές από την δοκιμασία της κριτικής και μάλιστα της κριτικής με κακή προδιάθεση! Η διαμάχη αυτή που συνεχίζεται, άλλαξε στόχο κατά τα τελευταία χρόνια. Ήταν καταφανώς προκατειλημμένοι οι αρνητές και συνεπώς αυτοεκτίθονταν. Η επικράτηση της ψεύδους αντικειμενικότητας και του υποκειμενισμού, που φαντάζει αδιαμφισβήτητη και αναντίρρητη “αλήθεια” (η αλήθεια μου και η αλήθεια σου) στις μέρες μας “επέβαλε” σιωπή στο μόνο ανθρώπινο ερώτημα που θέλει οπωσδήποτε απάντηση. Ό “βουδιστικός” συνδυασμός των ασυνδυάστων θέλει να “γεννήσει” συνειδησιακή αφασία. Η ευαισθησία μας για τα μικρά πράγματα και η αναισθησία μας για τα καίρια και μεγάλα, είναι ένδειξη μιας περίεργης διαφθοράς. Καταργεί και την λογική…! «Ένας κληρονόμος ανακαλύπτει τους τίτλους της κληρονομιάς του. Πιστεύει κανείς ότι θα παραλείψει να τους εξετάσει λέγοντας: Ίσως να είναι πλαστοί»!!!;;; (Βλάσιος Πασκάλ).

Ο Χριστός είναι ο μόνος άνθρωπος μέσα στην ιστορία για τον οποίο λέγεται ότι γύρισε ζωντανός από την περιπέτεια του θανάτου!  Αυτός ο Χριστός δεν έχει ανάγκη από τυχόν ψέματά μας! Έχει δικαίωμα στην αλήθεια και όχι σε κακόγουστες απολογίες. «Πιστεύω δε σημαίνει καταλαβαίνω το καθετί» (Teilhard de Chardin). Και βέβαια ποιος θα κατακρίνει τους χριστιανούς ότι δεν ξέρουν να αιτιολογήσουν την πίστη τους, τη στιγμή που οι ίδιοι ομολογούν με το στόμα του Αποστόλου Παύλου ότι η πίστη αυτή είναι παράδοξη… είναι μωρία (Α΄ Κορ. 1,23)! 

Πάντως, όπως πάλι ο Πασκάλ έγραψε: «Ας μάθουν τουλάχιστον, πριν την απορρίψουν, ποια είναι η πίστη που αρνούνται να παραδεχτούν»…! Ο Θεός των χριστιανών «κατοικεί μέσα στην ομίχλη», είναι πραγματικά ένας Θεός “κρυμμένος”, όπως επισημαίνει ο προφήτης Ησαΐας, που τον ονομάζουμε πέμπτο Ευαγγελιστή. Συγχρόνως ο Ιησούς αποκαλύπτεται χωρίς να παύει να είναι άνθρωπος και χωρίς να το κρύβει. «Έχοντας το θράσος» να δηλώνει ότι συγχρόνως είναι ίσος με τον Θεό και Υιός Του! Επίσης δεν παραμένει ευτυχισμένα κλεισμένος στον παράδεισο Του, ξένος με αυτό τον κόσμο, αφήνοντας τους ανθρώπους να τα βγάλουν πέρα μόνοι τους! Ούτε και τους απαλλάσσει με την καλοπροαίρετη παντοδυναμία Του από κάθε ενόχληση! Δεν είναι αδιάφορος και δεν επιβάλλει τίποτα. Ίσα-ίσα μάλλον εκθέτει τον εαυτό Του, όχι μόνο στην παρεξήγηση, αλλά και στην εχθρότητα και την σωματική επιθετικότητα! Καταρχάς (όντας νήπιο) του Ηρώδη, και στο τέλος, των Ιουδαίων Αρχιερέων και του Πιλάτου, με αποκορύφωμα την Μεγάλη Παρασκευή!

Όλα αυτά γιατί;

Γιατί κανένας δεν αγαπά περισσότερο από εκείνον που ξέρει να σέβεται την ελευθερία του άλλου! Η διακριτικότητα του Θεού που αποφεύγει την μεγαλοπρεπή λαμπερή παρουσία, είναι μια προσφορά στην ελευθερία του ανθρώπου. Μια αποτελεσματική περιφρούρηση της δυνατότητας να αποφασίζει μόνος ο άνθρωπος για τον προορισμό του. Μονάχα ένας κεκαλυμμένος Θεός μπορεί να δημιουργήσει με τους ανθρώπους σχέση ελευθερίας και όχι «συμφεροντολογικού εξαναγκασμού».

«Υπάρχει αρκετό φως για εκείνον που θέλει να πιστέψει, αλλά και αρκετό σκοτάδι για αυτόν που αρνείται την πίστη» (Βλάσιος Πασκάλ). Έτσι έχουμε ανάγκη να σωθούμε από τον εαυτό μας, να λυτρωθούμε από «δυνάμεις υπερβολικά ισχυρές για μας»…!

«Η πρώτη μας ανυπακοή», όπως γράφει στον «Απολεσθέντα Παράδεισο» ο John Milton, «γέννησε την ανάγκη αναπλάσεως». Ο Χριστός έγινε άνθρωπος για να μας δείξει το δρόμο και τον τρόπο για κάτι τέτοιο. Αν έχουμε μυαλό θα παρατηρήσουμε τις δραματικές αλλαγές, μετά το θάνατο του Χριστού, στην αινιγματική συμπεριφορά των Αποστόλων! Δεν ήταν μόνο ένας ή δύο μαθητές που επέμεναν ότι ο Ιησούς αναστήθηκε, αλλά ήταν συγχρόνως ΟΛΟΙ τους! Αυτοί, που τους είδαμε να ορκίζονται ότι δεν Τον ξέρουν και να σκορπίζουν στις δύσκολες ώρες το μαρτύριο Του, θα ήταν αδύνατο να επιμείνουν στην πεποίθηση τους ότι ο Ιησούς αναστήθηκε αν δεν είχαν πράγματι δει τον Αναστημένο Χριστό, και δεν είχαν ζήσει τη δική του ανάπλαση, μετά από πολλές… ανυπακοές!

Αδελφοί μου, ο Χριστός στέκεται και μέσα και έξω από την ανθρώπινη προοπτική. Όντως ανάμεσα μας (στην δική μας βιολογική ζωή) μας αναπλάθει αν αφεθούμε στα χέρια Του («πεισματικά και ανόητα συχνά ξεστράτισα| και ωστόσο μ’ αναζήτησε με αγάπη| πάνω στις πλάτες Του μ’ απόθεσε απαλά| και μ’ έφερε χαρούμενος στο σπίτι») και όταν βρεθούμε στην δική Του “βιολογική” Ζωή, τότε δεν πρόκειται να αφήσει στην ανυπαρξία τους αγαπημένους!

Καλή ανάσταση, Και πριν καλή ανάπλαση.

O εφημέριός σας

π. Θεοδόσιος