Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΕΝ ΤΩ ΜΕΣΩ ΗΜΩΝ ΕΣΤΙ ΚΑΙ ΕΣΤΑΙ - π. Θεοδόσιος Μαρτζούχος

Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΕΝ ΤΩ ΜΕΣΩ ΗΜΩΝ ΕΣΤΙ ΚΑΙ ΕΣΤΑΙ

π. Θεοδόσιος Μαρτζούχος

Ἐγώ ὁρῶ ἄνδρας τέσσαρας… καί ἡ ὅρασις τοῦ τετάρτου, ὁμοία Ὑιῷ Θεοῦ…. είπε ο Ναβουχοδονόσορ στους ανθρώπους του περιβάλλοντός του ακούγοντας τον ύμνο των τριών παίδων (Δανιήλ 3,25).

Σήμερα εγώ θυμίζοντας σ’ όλους μας το γνωστό περίεργο τρίτο κεφάλαιο του Δανιήλ, θέλω να ευχηθώ, φυσικά μαζί με όλους όσους είμαστε εδώ συμπνέοντες, κάθε … «Ναβουχοδονόσορ», που για οποιονδήποτε λόγο μας συναναστρέφεται, ακόμα και αν θέλει να μας βάλει σε κάμινο πυρός, να βλέπει ανάμεσα μας και αυτόν τον Τέταρτο, για τον Οποίον εκπλήσσεται θετικά ο ειδωλολάτρης βασιλιάς!

Του βασιλιά, του ήταν άγνωστος ο Τέταρτος. Του Τον γνώρισαν οι Τρεις Παίδες. Δεν Τον υπονοιαζόταν. Δεν Τον περίμενε. Δεν γνώριζε τον Θεό των εκπλήξεων. Η έκπληξη γεννάει χαρά, αναζήτηση, ανεύρεση! Η έκπληξη είναι συνώνυμη του θαύματος. 

Ο πάπας Ρώμης Ιππόλυτος (170-235 μ.Χ.) βλέπει πρώτος, στο αρχαιότερο υπόμνημα σε βιβλίο της Αγίας Γραφής, σ’ αυτόν τον Τέταρτο της φλεγομένης καμίνου, τον Μεσσίαν Χριστόν.

Έχοντας το χρέος για το φετινό «κήρυγμα» της συνάντησης μας, σκέφτηκα να θυμίσω στην αγάπη σας σε αντιπαραβολή το Ματθ. 18,19 «οὗ γάρ εἰσί δύο ἤ τρεῖς εἰς τό ἐμόν ὄνομα, ἐκεῖ εἰμί ἐν μέσῳ αὐτῶν», με το Δανιήλ 3,25, που αναφέραμε εισαγωγικά. 

Τι εννοώ; Πώς γίνεται να είμαστε ένα ζωντανό περιβάλλον, που φανερώνει αξιόπιστα το πρόσωπο του Χριστού και την Πίστη στον σημερινό κόσμο (δεν λέω κοινωνία, γιατί δεν είναι…) και πώς γίνεται αντιληπτό το καθήκον μιας τέτοιας μαρτυρίας; Είμαστε εδώ στην Βιβλική μια συμβολική εκπροσώπηση χριστιανών και των τριών δογμάτων, που προσεύχεται στον Αρχηγό της Πίστεως και τελειωτή Ιησού «τά διερρηγμένα συναγαγεῖν εἰς ἑνότητα»! Ξέρουμε ότι το Πνεύμα «πνέει» όπου θέλει!! Ο Χριστός μας έμαθε ότι δεν υπάρχει πληγή που δεν μπορεί να θεραπευτεί. Για εμάς μένει πώς βλέπουμε-φανταζόμαστε τη σχέση των χριστιανών με τον μη χριστιανικό πολιτισμό που επικρατεί. Πώς βρίσκονται τρόποι να αντιμετωπιστούν ανησυχίες και προβληματισμοί;

Εκείνοι οι αρχαίοι αδελφοί μας στην Βαβυλώνα προσεύχονταν λέγοντας: «Ακόμα και μέσα στο πυρωμένο καμίνι εξακολουθούμε να σε σεβόμαστε και να ποθούμε το πρόσωπό Σου» (στιχ. 3,17 της προσευχής) για να σχολιάζει ο Χρυσόστομος «ἐν μέν τοῖς ἔξω (τό πῦρ) τήν δύναμιν ἐπεδείξατο, ἐν δέ τοῖς ἔνδον, τήν ὑπακοήν ἔδειξεν».

Οι σκέψεις μου έχουν θεμελιακή τους βάση, το ότι για μας σήμερα δεν υπάρχει άλλη οδός σχέσεως με τον κόσμο απ’ αυτήν. Πρέπει να είμαστε μαζί όλοι οι χριστιανοί (σε όποιο καμίνι μας βάζει η εποχή μας), ώστε να υπάρξει το ενδεχόμενο οι συνάνθρωποί μας να έχουν ανοιχτή την ελπίδα της πιθανότητας να δουν τον Τέταρτο που είναι μαζί μας! Ο Ευθύμιος Ζιγαβηνός υπομνηματίζοντας το χωρίο Ματθαίου 18,19, λέει μια διαφωτιστική επισήμανση. Γράφει: «…οὐκ εἶπεν ὅτι ἔσομαι, ἀλλ’ ὅτι εἰμί αὐτίκα»!! Δεν είπε ότι ΘΑ είμαι αλλά ότι ΕΙΜΑΙ αυτοστιγμεί!

Αφού λοιπόν ΕΙΝΑΙ, γιατί δεν Τον βλέπουμε ούτε καν εμεις οι θεωρητικά δικοί Του; Νομίζω διότι δεν Τον εμπιστευόμαστε στη διαβεβαίωσή Του ότι είναι στο πρόσωπο κάθε αδελφού! Οι αρχαίοι ερημίτες της Αιγύπτου μας φωνάζουν από το ύψος των αρετών τους: Εἴδες τόν ἀδελφόν σου; Εἶδες Κύριον τόν Θεόν σου. 

Σ’ εμάς οι διαφορές μας μάς γεννούν επιθετικότητα αντί προσευχής, και δακρύων, και αγωνίας, για το ότι αυτό που δεν έκαναν οι σταυρωτές Του το κάναμε εμείς, σχίζοντας τον άρραφο χιτώνα Του! Δεν θέλουμε καν να σκεφτούμε ότι δύο αδέρφια που μάλωσαν (λογικά με ποσόστωση ευθύνης) και δεν μιλιούνται, δεν παύουν λόγω του καυγά να είναι αδέρφια. Κάθε πλευρά θέτει προτείχισμα στον «πόλεμο» προς τους άλλους, τις δογματικές διαφορές! Ταμπουρώνεται πίσω από την αλήθεια την οποία, αφού την διασπά και αποσπά από την φυσική της θέση (αλήθεια και αγάπη είναι δύο πλευρές του ίδιου νομίσματος),  την κάνει σφυρί για να συντρίψει κεφαλάς, όχι δρακόντων-διαβόλων, αλλά αδελφών!

Και άσε τον… Τέταρτο, που θεωρητικά είναι ανάμεσά μας, να «φωνάζει» ποια είναι η μεγαλύτερη αγάπη, πῶς γίνονται ΕΝΑ οἱ χριστιανοί, πῶς ἀγαπῶμεν ἀλλήλους, πῶς βλασφημεῖται τό ὄνομά Του.

Ο ημέτερος άγιος Νεκτάριος στο βιβλίο του «Ποιμαντική» αναφέρει: «Ο διδάσκαλος οφείλει να εμμένει αείποτε στις ηθικές αρχές του Ευαγγελίου. (Και σημειώνει εμφατικά) Τις ηθικές αυτές αρχές του Ευαγγελίου δεν έχει κανένας δικαίωμα να τις παραβαίνει ούτε “δῆθεν λόγῳ δογματικῶν ἀρχῶν”!! Το δόγμα δεν καταπολεμεί την αγάπη. Ἡ ἀγάπη οὐδέποτε χάριν δογματικῆς τινός διαφορᾶς πρέπον ἐστίν νά θυσιάζεται». Δηλαδή μας διδάσκει ότι το να αγαπάς δεν “θέλει” δόγμα! Μας το προείπε ο Χριστός απορρίπτοντας τους Φαρισαίους που επικαλούνταν το Νόμο αγνοώντας την αγάπη.

Τελειώνω με ένα απόσπασμα από συνέντευξη του φίλου μου καθολικού επισκόπου Trondheim Έρικ Βάρντεν:

«…Προσπαθώ να ασχοληθώ με συμπάθεια με τον κόσμο στον οποίο ζω. Βαριέμαι πολύ γρήγορα και πολύ εύκολα τις προσπάθειες να καταδικάσω τον σύγχρονο κόσμο ή να διακηρύξω ότι έχει ξεφύγει από τις ράγες και δεν πάει πουθενά. Με ενδιαφέρει πολύ περισσότερο να προσπαθώ να συναντήσω πραγματικά τους ανθρώπους που η πρόνοια βάζει στο δρόμο μου, μερικές φορές χωρίς να τους μιλάω, αλλά απλώς κοιτάζοντας τα μάτια τους και βλέποντας αν υπάρχει φως στα μάτια τους ή όχι, και αν όχι, τι θα μπορούσε ενδεχομένως να τα φωτίσει.

“Τόσο πολύ αγάπησε ο Θεός τον κόσμο, ώστε έδωσε τον Υιό του τον μονογενή, ώστε όποιος πιστεύει σ’ αυτόν να μη χαθεί, αλλά να έχει αιώνια ζωή” – αλλά τόσο εύκολα ξεχνάμε, ως Χριστιανοί, την ένθερμη ένταση αυτής της αγάπης και ότι η αγάπη για τον κόσμο δεν είναι αγάπη για κάποιο είδος νοητού κόσμου, που υπάρχει απλώς στο μυαλό του Θεού, αλλά είναι αγάπη για τον κόσμο όπως είναι με την αλλοπρόσαλλη συμπεριφορά του, τη διαστροφή του, τη κατάσταση απωλείας που βρίσκεται, αλλά και τις υψηλές του προσδοκίες. Αν εμείς ως Χριστιανοί μπορούσαμε μόνο να κοιτάξουμε τον κόσμο με λίγη περισσότερη αγάπη, και δεν εννοώ ένα συναισθηματιάρικο αίσθημα αγάπης, όχι να είμαστε συναισθηματικοί ή συνεχώς επιβεβαιωτικοί, αλλά να κοιτάμε τον κόσμο και να τον βλέπουμε ως έναν κόσμο που αξίζει να σωθεί με τη Χάρη.»

Και η Χάρη έρχεται στον κόσμο από τον Τέταρτο της Βαβυλώνιας καμίνου, τήν οποία Αυτός μεταβάλει εις δρόσον και οι έξω: «…θεωροῦν τούς ἄνδρες, ὅτι οὐκ ἐκυρίευσε τό πῦρ τοῦ σώματος αὐτῶν, καί ἡ θρίξ τῆς κεφαλῆς αὐτῶν οὐκ ἐφλογίσθη, καί τα σαράβαρα (=πανοπλίες-ενδύματα) αὐτῶν οὐκ ἠλλοιώθη, καί ὀσμή πυρός οὐκ ἦν ἐν αὐτοῖς».

Μακάρι κι εμείς να μη μυρίζουμε θανατίλα, άλλωστε Θεολογία είναι κάλεσμα Αναστάσεως.

Εύχεσθε, αδελφοί!

Καλή Ανάσταση!

Θεοδόσιος αδελφός σας.