21 Ιουνίου 2012 (Ανάμνηση κοίμησης π. Μελετίου) - π. Θεοδόσιος Μαρτζούχος

 

21 Ιουνίου 2012 (Ανάμνηση κοίμησης π. Μελετίου)

π. Θεοδόσιος Μαρτζούχος

ΙΕΡΟΣ ΝΑΟΣ  ΑΓ. ΙΩΑΝΝΟΥ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ

«Νερό ο Χρόνος.
Και δεν σμιλεύεται.
Σμιλεύει.»
Παντελής Μπουκάλας, 
«Ο Χριστός στα χιόνια», 
Εκδ. ΑΓΡΑ, σελίδα 53

Σαν σήμερα, αλλά ήταν Πέμπτη, επέστρεψε στο σπίτι του Πατέρα μας ο μακάριος πατέρας μας πριν 13 χρόνια Μητροπολίτης Μελέτιος, μετά σχεδόν μία οκτάμηνη σιωπή, υπομονής και προετοιμασίας, για την ανεκλάλητη συνθήκη, την οποία ούτε ο απόστολος Παύλος δεν μπορεί να περιγράψει.

79 χρόνια ζωής, από τα οποία τα 60 σχεδόν ήταν δοσμένα στο Θυσιαστήριο των Ολοκαυτωμάτων του Χριστού. Ισόβιο αφιέρωμα. Θυσιαστική προσφορά με συνέπεια καταπλήσσουσα. Απόφασή ανάληψης του αρότρου ποιμαντικής καλλιέργειας του αγρού της Βασιλείας του Θεού, σε απόλυτη προσήλωση, χωρίς, ουδέ επ’ ελάχιστον, παρέκκλιση των ματιών του από το σκοπούμενο! Θεωρούσε ότι τις ουσιαστικές απαιτήσεις ένας κληρικός δεν τις περιμένει από το ποίμνιο του, ή από κάποιο εξωτερικό παράγοντα ή παρατηρητή, αλλά ο ίδιος πρέπει να απαιτεί περισσότερα από τον εαυτό του! Ο π. Μελέτιος σκεπτόμενος και ζώντας με αυτόν τον τρόπο καταλάβαινε προσωπικά τον κόπο που απαιτείται για υλοποίηση μιας τέτοιας στάσης ζωής. Αυτό τον έκανε συγκαταβατικό και με φιλάνθρωπη διάθεση απέναντι των άλλων, παρά την εξωτερική σοβαρή–σεβάσμια και επιβλητική εικόνα που είχε. Ήταν ένας άνθρωπος ευφυής γεμάτος χιούμορ και καταδεκτικότητα. Πάντα τον θαύμαζα για την υπομονή του να ακούει επιπόλαιους νεαρούς, με διδακτική και ερμηνευτική διάθεση στις απορίες τους (και εμένα) και ανόητους ξερόλες ενήλικες, με αποστολική υπομονή… «νύκτα καὶ ἡμέραν οὐκ ἐπαυσάμην μετὰ δακρύων νουθετῶν ἕνα ἕκαστον…» (Πραξ. κ,31).

Τύχαινε να είμαι παρών σε συναντήσεις με τέτοια άτομα. Όταν μέναμε μόνοι και τον ρωτούσα απορώντας πώς τους αντέχει, μου έλεγε με εκείνο το γαλήνιο Αβρααμικό χαμόγελο: Σοφοῖς καί ἀνοήτοις ὀφειλέτης εἰμί (Ρωμ. 1,14). Οι καημένοι, έλεγε, βρίσκονται σε ίλιγγο και ναυτία φρενών, που οφείλεται σε έλλειψη νοήματος. Θα αντιδικήσουμε ή θα προσπαθήσουμε να διδάξουμε; Ο κόσμος χρειάζεται έναν αληθινό διάλογο. Το αντίθετο του αληθινού διαλόγου είναι το ψέμα και η ανόητη σιωπή. Ο ειλικρινής διάλογος είναι εφικτός μονάχα ανάμεσα σε ανθρώπους που θέλουν να έχουν γνήσιο εαυτό και φυσικά να λένε την αλήθεια. Τελικά, έλεγε, ο κόσμος ζητά από τους χριστιανούς να είναι και να παραμένουν όντως χριστιανοί, όνομα και πράγμα. Αν αυτό δεν σαρκώνεται και δεν υλοποιείται, τότε οι… “χριστιανοί” θα ζήσουν και ο χριστιανισμός και η Εκκλησία θα πεθάνουν! Ατυχώς η ηθική της κοινωνίας μας βούλιαξε συμφεροντολογικά μέσα σε μία τερατώδη υποκρισία. Ο Χριστός απορρίπτει πάνω απ’ όλα την double face κατάσταση της υποκρισίας ως αθεράπευτη.

Οι χριστιανοί, μου έλεγε, είμαστε υποχρεωμένοι να ζητάμε ειλικρίνεια, γιατί αυτό που μας χωρίζει απ’ τους άλλους είναι το ψέμα και η απληστία. Αυτά γεννιούνται από την αγνωσία του Θεού και την εγωκεντρική αυταπάτη αυτάρκειας. Τα λάθη είναι συνεπαγωγές και αποτελέσματα. Δεν σκέφτεσαι άσχημα επειδή είσαι δολοφόνος. Γίνεσαι δολοφόνος επειδή σκέφτεσαι άσχημα.

Η αγωνία του για την γνώση της Πίστεως και του θελήματος του Χριστού ήταν ολοχρόνια και ισόβια. Δημιούργησε συνθήκες για να υπηρετήσει αυτή την υπόθεση. Χριστιανική ζωή εν αλήθεια είναι ο “αγιασμός”, έλεγε, που για άλλη μια φορά συνδέεται με την πρόσληψη και οικείωση του λόγου του Χριστού. Ζωή χριστιανική είναι–σημαίνει να ζεις εκεί που ζει ο Χριστός. Η κατάληξη του 17^ου Κεφαλαίου του κατά Ιωάννη Ευαγγελίου ήταν η επιθυμητή, ευκταία και επιδιωκόμενη αγωνία του. Εκεί ο Ιησούς υπόσχεται πως οι φίλοι του θα είναι εκεί που είναι Αυτός, θα τον δουν όπως πραγματικά είναι και θα έχουν–λάβουν ανεπιφύλακτη την αγάπη του Πατέρα (Ιω. 17,22-26).

Τώρα ο π. Μελέτιος ζει και είναι σ’ αυτή την κατάσταση! Εμείς τον παρακαλούμε με αφορμή την επέτειο της αναχώρησής του από των ενθένδε να προσεύχεται για μας, για αναζήτηση θυσιαστικής διάθεσης, ειλικρίνειας και αγώνα ώστε να μένουμε πιστοί στο Χριστό μέσα σ’ αυτόν τον κόσμο, πράγμα που είναι αποδοχή ρίσκου και θνητότητας.

Να έχουμε όλοι την ευχή και τις προσευχές του. ΑΜΗΝ.-

π. Θεοδόσιος Μαρτζούχος