Η με αγάπη προσκείμενη στην οικογένειά μου, η
καθηγήτρια, η ομαδάρχισσα, η κυκλάρχισσα, η συνοδοιπόρος στις ανησυχίες των φοιτητικών χρόνων, η
Γυμνασιάρχης του πρώτου διορισμού, η συμπαραστάτης σε όλα μου τα χρόνια, οδεύει προς την αιωνιότητα.
Θα ακουστούν και θα γραφούν πολλά γι' αυτές τις πλευρές της ζωής της, γι' αυτό θα αναφερθώ στις εμπειρίες τις δικές μου, των συναδέλφων, των μαθητών που τη ζήσαμε ως γυμνασιάρχη για 5 χρόνια σε ένα κοντινό στην Πάτρα χωριό.
Νεοδιόριστοι τότε καθηγητές, η Αθανασία, η Μαρίνα, ο Παύλος, ο Ασημάκης, η Γιάννα, η Σωκράτεια., ο Χαράλαμπος που
"έφυγε" πολύ σύντομα από τη ζωή, βρεθήκαμε κάτω από τις μεγάλες της
φτερούγες..
Η βοήθειά της, η καθοδήγηση στην απειρία του διδακτικού έργου, η
χωρίς όρια και διαχωρισμούς αγάπη της, άφησε ανεξίτηλα αποτυπώματα στις ψυχές
και το έργο μας.
Παρόλο που είμαστε νέοι και όχι όλοι προσκείμενοι στα πιστεύω της, με την καλοσύνη της, το ανοιχτό μυαλό και την αγάπη της, κατάφερε να κερδίσει το σεβασμό, την αποδοχή και την αγάπη όλων.
Η άνοδος και η κάθοδος με το αυτοκινητάκι μας στο χωριό ήταν ένα πανηγύρι! Μας έλεγε ανέκδοτα, οι συνάδελφοι, πάντα με σεβασμό, συμπλήρωναν!
Κι ύστερα οι γιορτές, η έκθεση παλαιών
αντικειμένων που μαζεύαμε γυρίζοντας τα χωριά, οι εκδρομές... σε όλα έβαζε τη
σφραγίδα της. Να αναφέρω και τη σπουδαία βοήθεια της αείμνηστης Βάσως, που ερχόταν με την πείρα και τις
ικανότητές της να μας
συνδράμει. Και ύστερα η
έγνοια της για τα παιδιά. Στην αρχή είχαμε ξυλόσομπες για ζεστασιά.
Κουβαλούσαν ξύλα τα παιδιά, οι σόμπες κάπνιζαν και
όλα τα συναφή. Εκείνη λοιπόν, εν έχει 1977, 1978, με τη
βοήθεια των ανδρών συναδέλφων και ιδιαίτερα του Ασημάκη... κατόρθωσε και έβαλε
καλοριφέρ σε όλο το σχολείο. Βάφτηκε, καθαρίστηκε κι έγινε μια ζεστή-κυριολεκτικά και
μεταφορικά-φωλιά για τα παιδιά μας.
Είναι τόσα πολλά που φοβάμαι πως έχω ήδη
μακρηγορήσει. Σαν να μη θέλω να παραλείψω τίποτα...
Τα τραπέζια ας πούμε που γίνονταν με διάφορες
αφορμές μετά το πέρας των μαθημάτων... Η μακαρία Χρυσάφη γινόταν ένα με μας, μια ψυχή γεμάτη φως και χαρά.
Δεν έλειπε η αυστηρότητα όπου χρειαζόταν, ήξερε
όμως πώς να την χειριστεί για το καλό πάντα την μαθητών μας και το δικό μας.
Εν κατακλείδι η ευτυχής συγκυρία να προΐσταται του
σχολείου, ήταν για μας ένα άλλο σχολείο που μας δίδαξε υπευθυνότητα, τάξη, παιδαγωγικούς τρόπους αντιμετώπισης των μαθησιακών και άλλων προβλημάτων των παιδιών
μας. Κι αυτά όχι με λόγια αλλά με τη δική της στιβαρή και φωτεινή συγχρόνως
παρουσία.
Της χρωστάμε πολλά. Η
ευγνωμοσύνη μας για
πάντα. Ας είναι αναπαυμένη και ας δέεται και για μας.
Σ' ευχαριστούμε αγαπημένη και σεβαστή μας γυμνασιάρχη.
Αντιόπη Λεοντίου
11 σχόλια:
Ενα σχολείο και μια ηγετική προσωπικότητα που είναι δυσεύρετα σήμερα. Κάποιοι όμως αυτό το σχολείο αγαπήσαμε και θέλουμε να υπηρετούμε. Αιωνια η μνήμη αυτής.
Νομίζω ότι πρέπει κάθε μέρα στην προσευχή μας να ζητούμε ώστε να αναδεικνύει ο Θεός τέτοια αφιερωμένα πρόσωπα, άνδρες και γυναίκες.
Είναι πολύτιμοι για την Εκκλησία μας.
Παιδιά της επαρχίας ήμασταν και για το Χριστό ξέραμε μόνο, ότι είναι ο Θεός μας. Όμως στα θρανία του Γυμνασίου Χαλανδρίτσας Πατρών, μάθαμε από τις καθηγήτριες μας, την μακαριστή Χρυσάφη Θεοδωρακοπούλου και άλλες εξαίρετες εκπαιδευτικούς, εκτός από γραμματική, το συντακτικό και τους αρχαίους φιλοσόφους, διδάχτηκαμε τρόπους καλής συμπεριφοράς, ακούσαμε για την συμπόνια, την ανιδιοτελή προσφορά και κυρίως διδαχτηκαμε για τον Ζωοδότη Χριστό! Πρωτεργάτριες οι καθηγήτριες μας στην αφύπνιση της χριστιανικής συνείδησης, πρώτες πέρασαν τα σκαλοπάτια των Προνοιακών Ιδρυμάτων της Πάτρας και πίσω εμείς τα άγουρα παιδιά, κατ' πόδας ακολουθήσαμε, για να μάθουμε να αγαπάμε τον συνάνθρωπο..... Με ευγνωμοσύνη ενθυμούμεθα τις καθηγήτριες του Γυμνασίου Χαλανδρίτσας!! Αιώνια η μνήμη στην μακαριστή Χρυσάφη Θεοδωρακόπουλου και έτη υγιή σε όλες τις καθηγήτριες- δασκάλες, που διδάσκουν στα ελληνόπουλα, Χριστό και φιλοπατρία!! Αρχιμ. Άγγελος Ανδρουτσόπουλος
Αιωνία η μνήμη της πολυαγαπημένης μας Γυμνασιάρχη αείμνηστης Χρυσαφουλας!!Πόσο τυχερές ήμασταν που πρωτοδιοριστες καθηγήτριες είχαμε έναν υπέροχο άνθρωπο επικεφαλής να μας καθοδηγεί και να μας δείχνει πόσο σημαντική είναι η αποστολή μας!!!!’ Δεν θα ξεχάσω ποτέ το γλυκό της χαμόγελο που μας χάριζε το ήρεμο πρόσωπο της την ενθάρρυνση σε πρωτοβουλίες που ειχαμε και την παρότρυνση της σε διάφορες εκδηλώσεις!!!!!Θυμαμαι που ο χώρος που είχαμε για προαύλιο ήταν ενα μικρό χωραφάκι που το καθαρίσαμε από πέτρες και χόρτα για να κάνουμε την γυμναστική μας στις τρεις τάξεις του Γυμνασίου που είχε το σχολείο μας!!!!! Δεν θα ξεχάσω ποτέ που τα παιδιά μας δεν ξέρανε καλά καλά να περπατάνε και αντ´αυτου πήδαγαν σαν αγριοκάτσικα και το πρώτο που τους έμαθα ήταν να βαδίζουν σωστά!!!! Τους άρεσε πολύ η γυμναστική και επίσης οι ελληνικοί χοροί που τους μάθαινα προς τέρψιν της αείμνηστης Χρυσαφουλας που μας παρακολουθούσε από ψηλά από τα μεγάλα παράθυρα του σχολείου!!!! Επίσης δεν θα ξεχάσω ποτέ πόσο πολύ με πρόσεχε και ήταν πολύ βοηθητική στην διάρκεια της εγκυμοσύνης μου!!!!!!!!Κι όταν μετά γεννήθηκε η Χρυσουλα μου πόσο τρυφερή και γλυκιά ήταν μαζί της γιατί αγαπούσε πολύ τα παιδιά άσχετα αν επέλεξε να μην δημιουργήσει δίκη της οικογένεια αλλά να να αφιερωθεί στην Αδελφότητα και στην Ορθοδοξία!!!!Αυτες είναι λίγες σκέψεις μου με πολύ αγάπη αφιερωμένες στην μνήμη της που ευχομαι να είναι αιώνια!!!!!
Εμείς τα παιδιά του χωριού πηγαίνοντας στο σχολείο πηγαίναμε σε ένα άλλο κόσμο .Εκεί μάθαμε τόσα πράγματα που τη σπουδαιότητα τους τη διαπιστώσαμε στην πορεία της ζωής μας. Η," δεσποινίς" όπως τη λέγαμε ήταν αυστηρή και δίκαιη.
Είμαστε τυχεροί που τη γνωρίσαμε.
Ας είναι ελαφρύ το χώμα που θα τη σκεπάσει
Για εμάς τους νεοδιόριστους τότε καθηγητές, η αγαπημένη μας και αείμνηστη Γυμνασιάρχης " Χρυσαφούλα" που μας στήριξε , καθοδήγησε στα πρώτα μας εκπαιδευτικά βήματα και μας έκανε να νοιώθουμε ασφάλεια υπό την σκέπη της, θα την θυμόμαστε με σεβασμό και ευγνωμοσύνη. Αιωνία της η μνήμη.
Ένας από τους 6-7 νεοδιόριστους τότε καθηγητές
Ασημάκης
Σπάνιο μια χριστιανή εκπαιδευτικός δηλαδή ‘αφιερωμένη’ να έχει τόσο αγάπη κατανόηση και να είναι ο συμπαραστάτης των υφισταμένων καθηγητών της αλλά και των μαθητών. Αυτό το διέθετε η δις Χρυσαφούλα μας που τώρα θα πρεσβεύει για όλους μας.
Την είχαμε ξεχάσει τόσα χρόνια που απουσίαζε από την Πάτρα. Μάθαινα για τα της υγείας της από ποιο κοντινές της. Τώρα που έφυγε μπορεί καθένας να πει ότι ήταν μια μεγαλόψυχη γυναίκα, μα πάνω από όλα και από αυτή την αγάπη της, ήταν καταρτισμένη ως εκπαιδευτικός με την ουσιαστική σημασία της λέξης. Όταν μιλούσε δίδασκε. Ήταν φωτισμένη και μπορούσε να μεταδώσει το φως.
Θα ήταν καλό και ωφέλιμο αγαπητέ μας ιστολόγε κ. Αναστάσιε αν γινόταν ένα βραδινό αφιερωμένο σε αυτή την σημαντική για την περιοχή μας γυναίκα που ξεχώριζε και οδηγούσε.
Συγχαίρω την κ. Λεοντίου, αλλά και εσάς κ. Κωστόπουλε μετρημένες και ακριβοδίκαιες οι κουβέντες σας στον αποχαιρετισμό της Χρυσαφούλας ΜΑΣ.
Αιωνία της η μνήμη!!!!
Σοφία Κ.
Θα διηγηθώ ένα περιστατικό από τα τόσα που είχαμε ζήσει με την αγαπημένη μας Χρύσαφούλα. Πλησίαζαν τα Χριστούγεννα του 1978. Η Γυμνασιάρχης μας είπε ότι θα πηγαίναμε να επισκεφθούμε το άσυλο ανιάτων στην Πάτρα και μας ρώτησε αν θέλαμε να φτιάξουμε μελομακάρονα για τους ασθενείς. Όλοι επί το έργον μαθητές και καθηγητές. Ολο το σχολείο ένα πανηγύρι Τα ψησαμε μόνοι μας σε φούρνο του χωριού. Η δεσποινίς Βάσω μας αποθανάτισε με τη μηχανή με σλαιτς. Θελεις να κατέβεις μαζί μου στο υπόγειο? με ρώτησε η Χρύσαφούλα.Βεβαιως απάντησα. Εκεί πρώτη φορά στη ζωή μου ένιωσα τι θα πει αρρώστια τι θα πει πόνος.Εκεινη αγέρωχη και χαμογελαστή χαιρετούσε έναν έναν τους ασθενείς. Τι απόθεμα ψυχής τι είχε μέσα της αυτή η γυναίκα !! Αυτή ήταν η Χρύσαφούλα Όχι η καταπιεστική διευθύντρια πάνω από τα κεφάλια μας αλλά η στοργική φίλη δίπλα μας Θα τη θυμόμαστε πάντα. Πώς μπορώ να ξεχάσω το 4160χοντακι της Αντιόπης που ανεβοκατεβαιναμε καθημερινά στη Χαλανδρίτσα. Η δεσποινίς ήταν η ψυχή της παρέας Δε θα σε ξεχάσουμε ποτέ. Μαρίνα
Είμαι η Αθανασία ,τελείωσα το Πανεπιστήμιο τον Ιούνιο του1977 και τον Αύγουστο του ίδιου έτους (σχεδόν φοιτήτρια) ξεκίνησα να εργάζομαι με Διευθύντρια την Δεσποινίδα μας και για 5 περίπου χρόνια. Μαζί της έμαθα πολλά τα οποία μου χρησίμευσαν στα επόμενα χρόνια της δουλειάς μου πχ ποτέ μην αλλάξετε βαθμολογία οποίος και αν σας το ζητήσει, δεν θα σας εκτιμά μετά.
Οι συμβουλές δίνονταν μέσα από ιστορίες που μας διηγόταν. Στα σχόλια που διάβασα δεν έχω να διορθώσω τίποτα, Έχω να προσθέσω μια σκέψη μου: η Δεσποινίς είχε Οικολογική Συνείδησή, με τις ενέργειες της και με τη βοήθεια του Ασημάκη και των μαθητών φυτευτήκαν πεύκα στον προαύλιο χώρο του Σχολείου. Επιπλέον να πω για μια τρυφερή της συμπεριφορά, χαιρόταν που γύρω στο Ιούνιο τα μπουριά από τις σόμπες γέμιζαν φωλιές από πουλιά και ακούγονταν τα κελαηδήματα τους Τελειώνοντας θα πω κάτι που δεν κατάφερα να της πω όσο ζούσε: Δεσποινίς είσαι ο Μέντοράς μου!
Κ.Αναστάσιε,ευχαριστούμε θερμά για τη φιλοξενία των αναρτήσεών μας στο ιστολογικό σας.Α.Λ
Δημοσίευση σχολίου