Μνήμη της Αγίας Μυροφόρου και ισαποστόλου Μαρίας της Μαγδαληνής (22 Ιουλίου)

Αύτη εκατάγετο από τα Μάγδαλα, τα οποία ευρίσκονται εις τα οροθέσια της Συρίας. Προσελθούσα δε τω Χριστώ, ηκολούθησεν εις αυτόν, και επειδή ενοχλείτο από επτά δαιμόνια, ελευθερώθη από αυτά δια της χάριτος του Χριστού. Αύτη λοιπόν ακολουθούσα τω Χριστώ και υπηρετούσα έως του πάθους και του Σταυρού, έγινε και μυροφόρος και ευαγγελίστρια, και πρώτη αυτή από τας άλλας μυροφόρους, είδε την Ανάστασιν του Χριστού, μαζί με την άλλην Μαρίαν, ήτοι την Κυρίαν Θεοτόκον, όταν οψέ Σαββάτου, ήτοι μετά το Σάββατον, είδε τον Άγγελον, καθώς γράφει ο Ευαγγελιστής Ματθαίος. Όταν δε επήγε πρωί εις το μνήμα, τότε είδε δύω Αγγέλους εν λευκοίς καθεζομένους. Και πάλιν είδε τον Χριστόν, τον οποίον νομίζουσα ότι είναι ο κηπουρός, και θέλουσα να πιάση τους πόδας του, ήκουσε παρ’ αυτού· «Μη μου άπτου», καθώς αναφέρει ο Ευαγγελιστής Ιωάννης.

Αύτη η μυροφόρος μετά την Ανάληψιν του Κυρίου, επήγεν εις την Έφεσον, και ευρήκε τον Άγιον Ιωάννην τον Θεολόγον. Και εκεί κοιμηθείσα οσίως, ενταφιάσθη κοντά εις την πόρταν του σπηλαίου, μέσα εις το οποίον εκοιμήθησαν ύστερον οι επτά Παίδες οι εν Εφέσω. Αφ’ ου δε επέρασαν χρόνοι πολλοί, τότε κατά τους χρόνους του αοιδίμου βασιλέως Λέοντος του σοφού, εν έτει ωϞ’ [890], ανεκομίσθη εις Κωνσταντινούπολιν το άγιον αυτής λείψανον, και απεθησαυρίσθη εις το Μοναστήριον του Αγίου Λαζάρου, το οποίον έκτισεν ο αυτός βασιλεύς, εις το οποίον τελείται και η Σύναξις αυτής και εορτή, και εις τον τόπον του Κουράτορος, όστις είναι πλησίον του Ταύρου.

Πρώτη μεν η Μαγδαληνή από τας άλλας Μυροφόρους γυναίκας είδε την Ανάστασιν του Χριστού, ουχί δε και προ της Θεοτόκου. Αύτη γαρ πρώτη εθεάσατο τον Χριστόν αναστάντα, ως λέγει ο Θεσσαλονίκης Γρηγόριος, και ο Κάλλιστος εν τω Συναξαρίω της λαμπράς. Δι’ αυτήν γαρ και ο τάφος ηνοίχθη, καθώς και πάντα τα Ουράνια και επίγεια δι’ αυτήν ηνεώχθησαν. Εκείνο δε οπού γράφει Γεώργιος ο Κεδρηνός περί της Μαγδαληνής Μαρίας, ότι επήγεν εις Ρώμην και ενεκάλεσε τον Πιλάτον εις τον Τιβέριον, και ότι ο Τιβέριος έβαλε τον Πιλάτον μέσα εις μίαν βύρσαν, ήγουν τομάρι νεόγδαρτον, ομού με μίαν έχιδναν και μίαν μαϊμούν και ένα πετεινόν: τούτο, λέγω, το διήγημα ου παραδέχονταί τινες ως αληθινόν, καθότι ο Ζωναράς εν τοις Χρονικοίς, βιβλ. ς’, λέγει, ότι ο Πιλάτος καλεσθείς από τον Τιβέριον, και φθάσας εις Ρώμην, δεν ευρήκε ζωντανόν τον Τιβέριον. Αλλά διάδοχον της βασιλείας εκείνου ευρήκε τον Καλλιγούλαν, από τον οποίον εξωρίσθη εις την Βίαιναν της Γαλλίας, ως αναφέρει ο Άδων εν τοις Χρονικοίς, Ηλικία ζ’. Εκεί δε απογνωσθείς ο Πιλάτος, μόνος του εθανατώθη, εν έτει από Χριστού μα’ [51], ως λέγει ο Ευσέβιος, βιβλίω β’ της Εκκλησιαστικής Ιστορίας, κεφ. ζ’, και εν τω Χρονικώ. (Όρα σελ. 130 της Εκατονταετηρίδος.)

Άγιος Νικόδημος Αγιορείτης