Προ ημερών βγήκα με δυο φίλους για καλαμαράκια. Σε διπλανό τραπέζι καθόντουσαν δύο άνδρες και δυο γυναίκες. Όταν έφεραν τα όσα είχαν παραγγείλει η μία κυρία σηκώνεται και πάει με ένα πιάτο στο διπλανό τραπέζι. Παρατήρησα ότι ήταν τρία κορίτσια, μάλλον του γυμνασίου. Και τα τρία κρατούσαν στα χέρια το κινητό τηλέφωνο, ενώ το ένα φορούσε ακουστικά. Η κυρία χωρίς να τους μιλά σερβίρει. Τα παιδιά δεν της δίνουν σημασία, δεν της μίλησαν, δεν την ευχαρίστησαν, συνεχίζουν να κρατούν το κινητό. Υπέθεσα ότι ήταν δύο οικογένειες, τα ανδρόγυνα μαζί, και τα παιδιά μόνα τους δίπλα στην μοναξιά τους. Τα παιδιά συνέχισαν στην απομόνωσή τους με το κινητό, ενώ οι γονείς δεν έκλεισαν στόμα συζητούσαν συνεχώς.
Θλιβερό το
γεγονός της οικογενειακής και κοινωνικής απομόνωσης, αλλά το συναντάς σχεδόν παντού, στην εποχή των
νιάτων μου υπήρχε οικογένεια και καθόμαστε μαζί με τους γονείς μας. Σήμερα;
Η ανθρώπινη παρουσία, η ανθρώπινη επικοινωνία δίνει μία νότα, ότι είμαστε μέλη της κοινωνίας, ότι μπορεί να μοιραζόμαστε τη χαρά με την οικογένειά μας, τους φίλους μας, να λέμε τα ανέκδοτά μας και να εισπράττουμε το αυθόρμητο γέλιο του συνομιλητή μας, όπως έκανε η διπλανή παρέα.
Θα μου πείτε τώρα ψιλά γράμματα
σε εποχές μονώσεως που έχει σβήσει η ανθρώπινη επικοινωνία, σβήνει το φιλί ή τη
θερμή χειραψία που θα ανταλλάξεις με τον συνάνθρωπό σου, σε όλα ψυχρότητα χωρίς
ούτε μειδίαμα.
«Το κινητό τηλέφωνο σε πάει πιο κοντά σε ανθρώπους που είναι μακριά. Αλλά
σε παίρνει από αυτούς που κάθονται δίπλα σου.»
Α.Κ.Κ.
1 σχόλιο:
Πήγα να εξομολογηθώ και ο ιερέας ενώ μιλούσα κοίταγε το κινητό και πάταγε καρδούλες. Πλήρη απομόνωση από όλους και από όλα.
Δημοσίευση σχολίου