Σκεφτείτε τώρα να τον είχαμε στην Βουλή να αγορεύει!

 Σαν σήμερα, στις 31 Ιουλίου 1920 δολοφονήθηκε στο κέντρο της Αθήνας από πολιτικούς του αντιπάλους, με εντολή άγνωστου μέχρι σήμερα προσώπου. Η νεκροψία που έγινε, έδειξε ότι είχε δεχτεί 13 σφαίρες, 5 διαμπερείς λογχισμούς και κάταγμα του δεξιού μηρού από υποκόπανο όπλου. Τέτοιο μίσος! Ήταν μόλις 41 ετών.

Γόνος μεγαλοαστικής οικογένειας γιος πρώην Πρωθυπουργού, μεγάλωσε μιλώντας γαλλικά και αγγλικά υπό τους ήχους των Μπετόβεν, Μέντελσον, Σούμαν, Σοπέν κ.ά. όπως ο ίδιος κατέγραψε σε σημειώσεις του.  

Διπλωμάτης, βουλευτής, συγγραφέας, ιδεολόγος άνθρωπος των γραμμάτων με το αριστοκρατικό ύφος και το μονόκλ του. Όταν χρειάστηκε έγινε και αγωνιστής. Μακεδονομάχος μαζί με τον άνδρα της αδελφής του Παύλο Μελά. Περιγράφεται ιστορία όπου όταν έμαθε ότι Βούλγαρος ετοιμάζεται να παντρευτεί Ελληνίδα παρά την θέληση της, ζώνεται άρματα καβαλικεύει άλογο και εισβάλει μέσα στην εκκλησία την στιγμή του μυστηρίου και την παίρνει μαζί του.

Την περίοδο της αντιπαράθεσης με τα Σκόπια για το Μακεδονικό, μια φράση του επαναλήφθηκε αμέτρητες φορές σε λόγους και κείμενα «Αν τρέξουμε να σώσουμε την Μακεδονία, εμείς οι ίδιοι θα σωθούμε»

Η δολοφονία του προκάλεσε σοκ. Ο πατριωτικός ελληνοκεντρισμός του, σε συνδυασμό με τον ρομαντισμό και τον ηρωισμό του έχουν στοιχειοθετήσει μία «προσωπική μυθολογία» όπως έγραφε ο Οδυσσέας Ελύτης: ο Δραγούμης υπήρξε «αριστοκράτης, από αυτούς που κατακτούν με το σπαθί τους τις ιδιότητες που συνεπάγεται» οραματιστής μιας άλλου είδους μεγάλης Ελλάδας. Τον υπερασπίζεται και ο κομμουνιστής ιστορικός Γιάννης Κορδάτος για την εντιμότητα και την καθαρότητα της ψυχής του.

Τον υπερασπίζεται μέχρι και ο Ανδρέας Παπανδρέου. Σε άρθρο του στο Βήμα της 23ης Αυγούστου 1966 μετά τα Ιουλιανά γράφει για την ανάγκη Εθνικής Αναγέννησης χρησιμοποιώντας τα λόγια του Ίωνα: «δεν με ταράζουν Βυζαντινά όνειρα τόσο, είτε έχουμε είτε δεν έχουμε την Πόλη, όσο η γνώση πως είμαστε ψόφιοι, κακομοιριασμένοι, κοιμισμένοι και μέτριοι. «Να πάρουμε την Πόλη» δεν σημαίνει «να ξαναφτιάσουμε τη Βυζαντινή αυτοκρατορία», αλλά «να είμαστε δυνατοί». Πρέπει να κινητοποιηθούν οι Έλληνες που δεν φέρουν την ελληνικότητά τους σαν βάρος ή ατυχία, που θα θέσουν στόχους μεγάλους και τολμηρούς.

Σκεφτείτε στην περίοδο παρακμής που ζούμε τώρα να τον είχαμε στην Βουλή να αγορεύει:

«Αγάπησα τη φυλή μου, τα όνειρά της είναι όνειρά μου και οι ελπίδες μου ελπίδες της. Αν έχασε την ελπίδα της, θα της δώσω την δική μου και πάλι απ' αυτήν θα πάρω ελπίδα εγώ, αν απελπιστώ. Αν δεν έχει τώρα ιδανικό ή όνειρο κανένα η φυλή μου, θα της δώσω τα δικά μου όνειρα και ιδανικά... Αν κουράστηκαν τα μάτια της και δε βλέπει και δε διακρίνει τι δυνάμεις έχει μέσα της, θα της τες δείξω εγώ, αφού εγώ με τα δικά μου μάτια βλέπω και τις διακρίνω. Αν φόβος την πήρε, θα της δανείσω την αφοβία τη δική μου. Ό,τι της λείπει, θα της το δώσω εγώ, και πάλι, ό,τι μου λείπει εμένα από εκείνη θα το πάρω. Γιατί είμαστε ένα.»

Αν έβλεπε τα χάλια μας το πόσο παρατημένοι είμαστε θα μας κατσάδιαζε:

«Ξέρω πως όλοι δεν είναι άξιοι να έχουν τα ίδια δικαιώματα με μένα. Και ο Χριστός το είπε πως δεν είναι ανάγκη να ρίχνει κανείς μαργαριτάρια στα γουρούνια. Άμα πάρω τα δικαιώματα μου εγώ, δε με μέλει πια για τους άλλους; Αν δεν έχει την αξιοσύνη να πάρει περισσότερα ή μεγαλύτερα, θα πει πως και αν του τα έδινα δε θα ήταν άξιος να τα μεταχειριστεί και λοιπόν τι ανάγκη να του τα δώσω; Ο καθένας ας παίρνει ό,τι δικαιώματα μπορεί να μεταχειριστεί, όχι περισσότερα, ούτε μεγαλύτερα. Γι' αυτό και τις πράξεις τις δικές μου τις κάνω μονάχα θεωρίες δικές μου και όχι όλου του κόσμου. Η επανάσταση είναι πράξη δική μου και θεωρία δική μου, δεν θα την κάνω για να ξεσηκώσω ανάξιους ή σκλάβους.»

Να πάτε να πνιγείτε ανάξιοι θα μας έλεγε με τα ωραία του ελληνικά και εμείς θα του απαντάγαμε γράφοντας greeklish, βλέποντας κάνα τουρκικό σήριαλ, με το σώμα μας γεμάτο τατουάζ, ακούγοντας ραπ, τράπ και άλλες άγνωστες λέξεις, να κακοποιούμε σπάζοντας με βαριοπούλα βιβλιοθήκες και πανεπιστημιακές αίθουσες, βανδαλίζοντας τους τοίχους με σπρέι με μουτζούρες

Ο δεύτερος θάνατος του Ίωνα Δραγούμη: πίστευε ότι θα κατακτήσουμε τους άλλους με τον πολιτισμό μας και μας πήρανε όλοι οι άλλοι φαλάγγι!

Στις λεπτομέρειες φαίνεται ο χαρακτήρας του. Επιστολή του Ίωνα προς τον πατέρα του για την διείσδυση των Βουλγάρων στη Μακεδονία. Ζωγραφίζει σχέδιο που απεικονίζει τον Έλληνα με βιβλίο και τον Βούλγαρο με όπλο και σπαθί, υπονοώντας ότι η δύναμη των Ελλήνων βρισκόταν στην εκπολιτιστική τους επιρροή και δράση.

© Αρχείο Δραγούμη, Αμερικανική Σχολή Κλασικών Σπουδών στην Αθήνα

Στο σημείο της εκτελέσεως ανεγέρθηκε το 1921 μνημείο, μια λευκή κολόνα, όπως είχε ζητήσει ο εθνικός μας ποιητής Κωστής Παλαμάς, οι στίχοι του χαράχθηκαν στο μνημείο:

«Λευκή, ας βαλθεί όπου έπεσες, κολώνα,
πώς έπεσες, γραφή να μην το λέει
λευκή, με της Πατρίδας την εικόνα
Μόνο εκείνη ταιριάζει να σε κλαίει
βουβή, μαρμαρωμένη να σε κλαίει»

Ανάθεμα να γνωρίζουν οι μισοί που περνάνε από το ιερό σημείο περί τίνος πρόκειται.

Δημήτρης Τριάντος (απόσπασμα)