Μνήμη των Αγίων επτά Μαρτύρων Μακκαβαίων, Αβείμ, Αντωνίου, Γουρίου, Ελεαζάρου, Ευσεβωνά, Αχείμ και Μαρκέλλου, και της μητρός αυτών Σολομονής, και του διδασκάλου αυτών Ελεαζάρου (1 Αυγούστου)

Ούτοι οι Άγιοι ήτον κατά τους χρόνους του βασιλέως Αντιόχου υιού Σελεύκου, εν έτει από μεν κτίσεως κόσμου ͵ετκζ’ [5327], προ Χριστού δε ρογ’ [173]. Ούτοι λοιπόν επειδή ηναγκάζοντο από τον άνωθεν Αντίοχον (όστις αφάνισε και εσκλάβωσεν όλον το γένος των Εβραίων) δια να αρνηθούν τας συνηθείας και διατάξεις τας παραδεδομένας υπό του νόμου και των προγόνων τους, ήτοι το να φάγουν κρέατα γουρουνίσια· επειδή, λέγω, και αναγκάσθησαν εις τούτο από τον τύραννον, δια τούτο δεν επείσθησαν, τόσον αυτοί, όσον και ο διδάσκαλος αυτών Ελεάζαρος, φυλάττοντες την παραγγελίαν του θείου νόμου την λέγουσαν· «Τον υν, ότι διχαλοί οπλήν τούτο, και ονυχίζει όνυχας οπλής, και τούτο ουκ ανάγει μηρυκισμόν, ακάθαρτον τούτο ημίν· από των κρεών αυτών ου φάγεσθε, και των θνησιμαίων αυτών ουχ’ άψεσθε· ακάθαρτα ταύτα υμίν» (Λευϊτ. ια’, 7). Τουτέστι, μη φάγετε τον χοίρον, διατί αυτός, έχει μεν τα ονύχιά του μοιρασμένα εις δύω, δεν αναμηρυκάζει δε, ουδέ αναχαράζει το φαγητόν οπού φάγη. Όθεν από τα κρέατα του χοίρου μη φάγετε, και το νεκρόν σώμα αυτού μη πιάσετε, διατί αυτά είναι ακάθαρτα.

Τούτου χάριν του μεν Αγίου Ελεαζάρου τας χείρας έδεσαν οπίσω, και έδειραν αυτόν δυνατά. Έπειτα έχυσαν μέσα εις την μύτην του κάποια υγρά βρωμερά και δριμέα. Μετά ταύτα έρριψαν αυτόν εις την φωτίαν, μέσα εις την οποίαν επροσευχήθη δια να γένη το αίμα και ο θάνατός του, λύτρωσις και ελευθερία όλου του γένους του, και ούτω παρέδωκε την ψυχήν του εις χείρας Θεού ο αοίδιμος. Τους δε Αγίους επτά Παίδας έφερεν έμπροσθέν του ο τύραννος, και ετιμώρησεν αυτούς, τον καθ’ ένα κατά τους χρόνους της ηλικίας του, με τροχούς, με κοντάρια, με φωτίαν, και με άλλα όργανα τιμωρητικά, τα οποία έμβαινον μέσα εις τα άρθρα και αρμονίας του σώματος. Όθεν οι μακάριοι Παίδες αποθανόντες μέσα εις τα τοιαύτα βάσανα, απέδειξαν, ότι ο λογισμός είναι κύριος και αυτοκράτωρ των παθών. Και εάν θελήση, δεν δύναται να νικηθή από αυτά. Και ούτως έλαβον παρά Κυρίου τους στεφάνους της αθλήσεως. Μετά ταύτα η μήτηρ αυτών Σολομονή, βλέπουσα τους επτά υιούς της, πως ετελειώθησαν με ανδρίαν, εχάρη. Όθεν χωρίς να βάλη τινάς χέρι επάνω της, επήγε μόνη και έρριψε τον εαυτόν της μέσα εις την αναμμένην πυρκαϊάν, και έτζι παρέδωκε την ψυχήν της εις χείρας Θεού. Τελείται δε η αυτών Σύναξις εις τον μαρτυρικόν τους Ναόν, τον ευρισκόμενον εις το έμβασμα το λεγόμενον του Δομνίνου, και πέραν εις την Ελαίαν.

Μην Αύγουστος έχων ημέρας λα’ (31).

Η ημέρα έχει ώρας ιγ’ (13), και η νυξ ώρας ια’ (11).

Αύγουστος ωνομάσθη ο από Μαρτίου αριθμούμενος έκτος μην ούτος, από τον Αύγουστον τον Καίσαρα της Ρώμης. Ο γαρ Αύγουστος ο Καίσαρ κατά την δεκάτην ενάτην του μηνός Αυγούστου ασθενήσας εις την πόλιν, Νώλην καλουμένην, απέθανε, ζήσας χρόνους εβδομήντα εξ, πλην ογδοηντατεσσάρων ημερών. (Όρα τον Μελέτιον, σελ. 90 του α’ τόμου.) Παλαιά δε ο μήνας ούτος ωνομάζετο Σεξτήλιος.

Άγιος Νικόδημος Αγιορείτης