Μνήμη Χρήστου Γιανναρά - Λόγος π. Βασιλείου Γοντικάκη

Μνήμη Χρήστου Γιανναρά

Λόγος π. Βασιλείου Γοντικάκη

«Τὸν Χρῆστο Γιανναρᾶ τὸν γνώρισα τὸ καλοκαίρι τὸ 1951 στὴν κατασκήνωσι τῶν Χριστιανικῶν Μαθητικῶν Ὀμάδων. Ἐκεῖνος ἦταν 16 ἐτῶν καὶ ἐγὼ 15. Ἦταν τὸ παιδὶ θαῦμα ποὺ γέμιζε μὲ τὴν παρουσία του ὅλη τὴ ζωὴ τῆς κατασκηνώσεως. Ἦταν πρῶτος στὶς πολιτιστικὲς ἐκδηλώσεις,στὰ παιχνίδια καὶ στὸν ἀθλητισμό.

Ὅταν μετὰ ἀπὸ 2 χρόνια ἄκουσα ὅτι μπῆκε στὴν Θεολογικὴ Σχολή, ἐνθουσιάστηκα ἐλπίζοντας ὅτι θὰ παρουσιαστῆ κάτι μεγάλο στὴν Ἐκκλησία. Σὰν φοιτητὲς μέσα στὸ κλίμα τῆς ἀδελφότητος ΖΩΗ ὁ π. Ἠλίας Μαστρογιαννόπουλος μᾶς ἐπηρέασε θετικά. Αὐτὸς μιλοῦσε καὶ ἔγραφε γιὰ τοὺς πατέρες· εἶχε σχέσεις μὲ πνευματικοὺς ἔξω ἀπὸ τὴν ἀδελφότητα καὶ μὲ ἁγιορεῖτες γεροντάδες.

Ὁ π. Ἠλίας μᾶς πῆγε κατὰ τὸ τέλος τῆς δεκαετίας τοῦ 1950 στὸν Δημήτριο Κουτρουμπῆ. Ἀπὸ αὐτὸν πολλὰ μάθαμε γιὰ τὴν ἀξία τῆς Παραδόσεώς μας. Αὐτὸς μᾶς τόνιζε ὅτι ἡ ἀλήθεια δὲν εἶναι μία ἰδέα, ἀλλὰ ἕνα πρόσωπο, ὁ Κύριος Ἰησοῦς Χριστός. Μᾶς ἔλεγε πόσο εἶναι σπουδαῖο νὰ γίνεται κάπου ἡ Θεία Λειτουργία.

Στὴν παρέα τοῦ Κουτρουμπῆ ὁ Χρῆστος ἦταν ὁ πρῶτος ποὺ ἐνθουσιαζόταν ἀπὸ τὸ μήνυμα τοῦ Δασκάλου, τὸ ἔπαιρνε καὶ τὸ μετέδιδε μὲ τὸν μοναδικό του τρόπο στὸ εὐρὺ κοινό.Στὴν ἀρχὴ τῆς δεκαετίας τοῦ ἑξῆντα ἄρχισε νὰ γράφη ἐπιφυλλίδες στὸ ΒΗΜΑ. Τότε ἀκούστηκε ὁ λόγος τῆς ὀρθοδόξου θεολογίας, ἐκεῖ ποὺ ἐπικρατοῦσε ἀπόλυτα ἡ μοντέρνα διανόησι τοῦ δυτικοῦ διαφωτισμοῦ.

Ὁ Χρῆστος προχώρησε στὶς σπουδὲς καὶ τὶς συγγραφές του. Δὲν εἶχε ἐντυπωσιαστῆ ἀπὸ τὶς ἱκανότητές του, οὔτε λάτρεψε τὰ χαρίσματά του. Δὲν σταδιοδρόμησε ὡς ἕνας φιλόσοφος ἢ θεολόγος τῆς σειρᾶς. Ἦταν συνεπαρμένος ἀπὸ τὴν χάρι τῆς ὀρθοδόξου θεολογίας, στὴν ὁποία ἔδωσε τὸν ἑαυτό του ὁλόκληρο. Στὴν ἐποχὴ καὶ τὴ συντροφιά μας ὑπῆρχαν καὶ ἄλλοι ἄνθρωποι, ἱκανοὶ καὶ ταλαντοῦχοι ποὺ ἔγιναν καθηγητές, ἱερεῖς, ἀρχιερεῖς. Διεκόνησαν μὲ συνέπεια τὴν Ἐκκλησία. Διέπρεψαν στὸ χῶρο τους. Κανεὶς ὅμως δὲν διακινδύνευσε, δὲν βγῆκε στὴν ἀγορὰ τοῦ δήμου νὰ διαλαλήση ὅπως ὁ Χρῆστος τὴ μοναδικότητα τῆς ὀρθοδόξου πίστεως.

Ἡ παρουσία καὶ τὸ μήνυμά του δημιούργησαν προβλήματα. Σὲ πολλοὺς παραδοσιακοὺς τῶν κινήσεων τάραξε τὸν ὕπνο. Σὲ ἄλλους ὁμοτέχνους προκάλεσε ζήλεια μὲ τὰ ἀσυνήθιστα καὶ ἀξεπέραστα χαρίσματά του. Ἐὰν ἐκθειάζω τὰ ταλέντα του καὶ τὶς ἐπιτυχίες του, δὲν παρουσιάζω ἀλλὰ ἀποκρύπτω τὸ ἰδιαίτερο ποὺ ἦταν ὁ Χρῆστος Γιανναρᾶς. Οὔτε οἱ ἔπαινοι τιμοῦν οὔτε οἱ κατηγορίες μποροῦν νὰ θίξουν τὸ ἕνα καὶ πανάγιο ποὺ ἦταν ἡ προσφορά του. Ὅταν ὅλα θὰ περάσουν καὶ θὰ σβήσουν, τότε θὰ καταλάβουμε τί συνέβη.

Κανεὶς δὲν θὰ ἔχει παράπονο· ὅλοι θὰ εἶναι εὐγνώμονες γιὰ αὐτὸν ποὺ μᾶς τάραξε τὰ νερά. Ὁ Χρῆστος ἦταν ἕνα ὀρφανὸ ἐκ πατρός, παιδὶ πονεμένο καὶ ταλαντοῦχο, ποὺ ὅταν γνώρισε τὴν στοργὴ τοῦ οὐρανίου Πατρός, ἔδωσε ὅλες τὶς δυνάμεις του νὰ κτυπήση τὴν καμπάνα νὰ ξυπνήση τὸν κόσμο καὶ νὰ δείξη τὴ μία κατεύθυνσι πρὸς τὸ φῶς τῆς Ἐκκλησίας. Ἦταν «τίμιος μὲ τὴν Ὀρθοδοξία» καὶ μὲ τὴν ἀποστολή του.

Τὸ ἅγιο τέλος τῆς προσκαίρου ζωῆς τοῦ θαυμαστοῦ αὐτοῦ παιδιοῦ εἶναι ἡ φανέρωσι τῆς πίστεώς του καὶ τῆς εὐλογίας τοῦ Θεοῦ ποὺ δέχτηκε.Δὲν τελειώνει θλιβόμενος, ἀλλὰ ψάλλοντας χαρούμενος τὸν ἐξόδιον ὕμνο του παραδίδει τὸ πνεῦμα του στὸν οὐράνιο Πατέρα ποὺ μιὰ ζωὴ λάτρεψε».