Με συγκίνηση και ευγνωμοσύνη
σκέφτομαι πως στα πατρογονικά μoυ χώματα, στο ταπεινό χωριό των γονιών μου στην
Ήπειρο, πέρασε και στάθηκε ο Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός.
Εκεί μίλησε, ανάσανε, ξαπόστασε και φιλοξενήθηκε,
αφήνοντας ανεξίτηλο το αποτύπωμα της παρουσίας του. Είναι μεγάλη ευλογία να
γνωρίζω πως το ίδιο έδαφος που πατώ, πότισε κάποτε με τα λόγια και τις
προσευχές του ένας άνθρωπος που αφιέρωσε τη ζωή του στο να δίνει κουράγιο και
ελπίδα στους Έλληνες. Η Εκκλησία μας σήμερα προβάλλει τη μνήμη του, μα για μας
εδώ η τιμή και η ευγνωμοσύνη είναι καθημερινή. Ένα κομμάτι της ιστορίας μας,
της ψυχής μας, που γίνεται φωτεινή παρακαταθήκη.
Σε καιρούς σκληρούς και συνθήκες ασφυκτικές, ο Άγιος Κοσμάς δεν δίστασε να οργώσει όλα αυτά τα μέρη, να σπείρει πίστη και να υψώσει το ηθικό ενός λαού που δοκιμαζόταν. Η σκιά του δέντρου, εκεί όπου στάθηκε και μίλησε, παραμένει αιώνιος μάρτυρας αυτής της ευλογημένης στιγμής· Όχι μόνο για το χωριό μου αλλά για κάθε άνθρωπο.
Γιατί σε κάθε φύλλο που θροΐζει, σε κάθε πέτρα που
στέκει εκεί, αντηχεί ακόμη η φωνή του, σαν ψίθυρος που μας θυμίζει πως η
ελπίδα, όταν ριζώσει στην πίστη, γίνεται φως που δεν σβήνει ποτέ.
Μητροπολίτης Σιγκαπούρης και Νοτίου Ασίας Κωνσταντίνος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου