Είπε ο Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός τον Πάπα
να καταράσθε; ή ΌΧΙ;
Αρχιμανδρίτης π. Ειρηναίος Δεληδήμος
Ο Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός (24 Αυγούστου) είναι ο πρώτος ο οποίος χρησιμοποιήθηκε και κακοποιήθηκε από ορισμένους λόγω των προφητειών του. Προφητείες του ερμηνεύονται ανάλογα με τις ιδεοληψίες ανεγκέφαλων και αρκετές φορές του αποδίδονται λόγια και προφητείες τα οποία ποτέ δεν είπε...
Ο Αρχιμανδρίτης Ειρηναίος Δεληδήμος μας
εξηγεί αν ο Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός είπε τις διαβόητες φράσεις:«ο Πάπας είναι ο
Αντίχριστος» και «τον Πάπα να καταράσθε».
9 σχόλια:
Αν σκεφτείς απλά και λογικά βλέπεις ότι ο ιερέας αυτός έχει απόλυτο δίκιο.
Ο π. Ειρηναίος αναφέρει ότι την φράση "Τον Πάπα να καταράσθε" την επινόησε ο Κωλέττης, που ήταν κακός άνθρωπος καί επηρέασε τον Μακρυγιάννη νά τήν αναφέρει στα Απομνημονεύματα του.
Ομως ο Μακρυγιάννης δέν αναφέρει τον Κωλέττη, αλλά τά εξής,
"Ενας δικός μου αγωνιστής (όχι ο Κωλέττης) μού έφερε καί μού διάβασεν ένα παλαιον χαρτί που έγραψεν ο κοντομερίτης μου Αγιος παπάς ο Κοσμάς ο Αιτωλός. Τόν εκρέμασαν εις ένα δέντρον Τούρκοι καί Εβραίοι, διότι έτρεχεν ο ευλογημένος παντού καί εδίδασκεν Ελλάδα, Ορθοδοξία καί γράμματα.
Εγραφεν ο μακάριος εκείνος ότι "Ενας άνθρωπος νά μέ υβρίσει, να φονεύσει τον πατέρα μου, την μητέρα μου, τον αδελφόν μου καί ύστερα το μάτι νά μού βγάλει, έχω χρέος σάν χριστιανός νά τόν συγχωρήσω. Τό νά υβρίσει τον Χριστόν μου καί τήν Παναγία μου, δέν θέλω να τόν βλέπω".
Το χαρτί τού πατέρα Κοσμά έβαλα καί μού το εκαθαρόγραψαν. Καί το εκράτησα ως Αγιον Φυλαχτόν, που λέγει μεγάλην αλήθειαν. Θα πώ νά μού γράψουν καλλιγραφικά καί τον άλλον αθάνατον λόγον του
"τον Πάπαν να καταράσθε ως αίτιον".
Θέλω να τό βλέπω κοντά στα κονίσματα μου, διότι τελευταίως κάποιοι δικοί μας ανάξιοι λέγουν ότι αν τά φτιάξουμε με τόν δικέρατον Πάπαν, θα ολιγοστέψουν οι κίντυνοι, τα βάσανα καί η φτώχεια μας.
Τρομάρα τους !!!
Καί είπαν οι άθρησκοι που εβάλαμεν εις τον σβέρκο μας να μήν μανθάνουν τα παιδιά μας Χριστόν καί Παναγίαν, διότι θα μάς παρεξηγήσουν οι ισχυροί.
Καί βγήκαν ακόμη νά ποτάξουν την Εκκλησίαν, διότι έχει πολλήν δύναμη καί τήν φοβούνται. Καί είπαν λόγια άπρεπα δια τούς παπάδες."
Ο Μακρυγιάννης ήταν άνθρωπος έξυπνος καί δραστήριος και συμμετείχε στην επανάσταση του 1843, που έδωσε Σύνταγμα στην Ελλάδα.
Δέν νομίζω ότι μπορούσε εύκολα να πιστέψει έναν λόγο για τον Πάπα, άν δέν είχε την πληροφορία από έμπιστο του πρόσωπο ή αν δέν ήταν γενική πεποίθηση σε μεγάλα στρώματα του λαού.
Θα παραλείψω τα όσα γράφει ο Μακρυγιάννης για την Εκκλησία και θα αναφέρω ότι δεν πήγαινε στο Ναό γιατί Άγγελοι τον Κοινωνούσαν στο σπίτι του.
Στην πραγματικότητα, τα Οράματα και Θάματα μόνον Ορθόδοξα δεν πρέπει να θεωρούνται. Όπως ξεκαθαρίζει ο π. Γεώργιος Μεταλληνός, από την άποψη της Ορθόδοξίας οι παραισθήσεις του Μακρυγιάννη δεν έχουν θεϊκή προέλευση· αλλά δαιμονική. Συνιστούν προϊόν μιας σατανικής —κυριολεκτικά— απάτης. Ο Μακρυγιάννης κατήντησε «ενεργούμενο του διαβόλου», γράφει ο π. Μεταλληνός πάντοτε από άποψη θεολογική, κι υπήρξε «τραγικό θύμα των πολιτικών προσδοκιών του, που τον καθιστούσαν ευάλωτο στις διαμονικές-μαγικές ενέργειες της γυναίκας», η οποία λειτουργούσε ως διάμεσος.( Γ. Μεταλληνός, πρόλογος στο Δ.Γ. Ρουμπάνης, «Οράματα και Θάματα ή πώς παγιδεύεται ο Στρατηγός Μακρυγιάννης», ό.π., σ. 16. Ο Μεταλληνός σημειώνει πως και ο π. Θεόκλητος Διονυσιάτης μελετώντας το κείμενο του Μακρυγιάννη είχε μιλήσει περί «σαφών δαιμονικών ενυπνίων και οραμάτων» (σ. 13)). Ιδιαίτερη μνεία αξίζει η σχετική μελέτη του Δημήτρη Ρουμπάνη, ο οποίος έδειξε λεπτομερώς γιατί οι εμπειρίες που περιγράφει ο Μακρυγιάννης δεν έχουν καμιά σχέση με το πνεύμα της Ορθόδοξης παράδοσης και γιατί συνιστούν τη διαστροφή και τον εμπαιγμό της.[5] Ο Ρουμπάνης εξετάζει τις πνευματιστικές τελετές που περιγράφονται στα Οράματα και Θάματα και αναδεικνύει τον ολοένα και πιο ιδιωτικό χαρακτήρα τους: ο Μακρυγιάννης αντικαθιστά την εκκλησία με το σπίτι του, όπου εγκαθίσταται η «καθέντρα» του «αφέντη». Μέσα στο σπίτι αυτό συμβαίνουν επί σειρά ετών τέρατα και θάματα: ο πολυέλαιος αναβοσβήνει μόνος του (κλασικό δαιμονικό τέχνασμα και αγαπημένο δευτεροκλασάτων αμερικανών σκηνοθετών), ο Μακρυγιάννης βλέπει μέσα από τους τοίχους, κι ένα μαγικό δαχτυλίδι επικυρώνει τους αρραβώνες με τον «αφέντη» του, πάντοτε υπό την καθοδήγηση της παράξενης γυναίκας που δίνει ανθρώπινο λόγο στις υπερφυσικές δυνάμεις. Συχνά οι δαίμονες κολακεύουν το εγωιστικό φρόνημα του πληγωμένου Στρατηγού: «δεν απόλαψε άλλος τοιούτως σε τούτην την ζωή, αυτό μόνον εσύ...».[6] Ώσπου ο Μακρυγιάννης βλέπει με τα ίδια του τα μάτια τον Θεό (!), μια παραδοχή εκπληκτική και ανεπίτρεπτη για πιστό Ορθόδοξο («Βλέπω την Αγία Τριάδα», ΟΘ 192). Άλλοτε ο Μακρυγιάννης βλέπει «τον αφέντη μας» να τιμωρεί τον γκρεμοτσακισμένο Όθωνα (ΟΘ 206), τον Θεό τον ίδιο να του λέει πως θα ‘χει ό,τι ζητήσει (μόνον ο Μακρυγιάννης, άλλος κανείς!): «ό,τι ζητήσεις παρά μού και της βασιλείας μου, ο λόγος σου είναι λόγος μου και υπόσκεσή μου, αγαθό μου τέκνον, και άλλος ποτέ ούτε είδε αυτή τη χάρη, ούτε θα την ιδεί, μόνος είσαι εσύ» [ΟΘ 211]), κι επιτέλους τον εαυτό του με μια κορόνα στο κεφάλι κι ένα λαμπρό σταυρό στο χέρι... Θιασώτης μιας οικιακής λατρείας που διαμορφώνει ο ίδιος, ο Μακρυγιάννης δεν πατάει στην εκκλησία ούτε την Ανάσταση· μάλιστα ξεσπά βίαια στη γυναίκα του, όταν αυτή διαμαρτύρεται για τον εκτροχιασμό του.
Δεν αμφισβητώ τους αγώνες του αλλά ο άνθρωπος είχε εμμονές για πολλούς και για πολλά. Θα αναφέρω το τι έλεγε για δύο σημαντικά πρόσωπα για να τον ψυχογραφήσουμε.
Συνέχεια.
Την πρώτη νύξη για τον Κολοκοτρώνη, τη βρίσκουμε από τις πρώτες σελίδες των Απομνημονευμάτων του. Λέει σε ένα σημείο ο Μακρυγιάννης, «όταν ὁ Κολοκοτρώνης καὶ οἱ συντρόφοι τοῦ ἦρθαν ἀπὸ τὴν Ζάκυθο, δὲν εἶχαν οὔτε πιθαμὴ γῆς, τώρα φαίνεται τί ἔχουν». Η υπόνοια είναι εδώ σαφής: O Kολοκοτρώνης, σύμφωνα με τον Μακρυγιάννη, εκμεταλλεύτηκε την παρουσία του στον Αγώνα για ίδιον όφελος.
Εκτός όμως αυτού, ο Μακρυγιάννης, είχε πληγωθεί πολύ από τις εμφύλιες συγκρούσεις που είχαν ξεσπάσει στην επαναστατημένη Ελλάδα το 1824. Ο ίδιος λέει ότι πάντοτε ήταν υπέρ της ενότητας των Ελλήνων απέναντι στους κοινούς εχθρούς. Παραπονιέται μάλιστα συχνά ότι ήταν ελάχιστοι αυτοί που αντιλαμβάνονταν την πραγματικότητα κατά τον ίδιο τρόπο.
Μεταξύ των πρωταιτίων που είχαν οι συγκρούσεις μεταξύ των Ελλήνων, ο Μακρυγιάννης βάζει και τον Θεόδωρο Κολοκοτρώνη. «(Η Ρούμελη) κι αδικημένη είναι κι αφανισμένη. Νόμους γυρεύει και σύστημα να πάγη η πατρίς ομπρός. Ο Κολοκοτρώνης όμως και ο Μεταξάς και οι άλλοι οι τοιούτοι καθημερινούς εφύλιους πολέμους θέλουν και φατρίες», γράφει.
Τις δύο κατηγορίες για τον πλουτισμό και την τάση του Κολοκοτρώνη για εμφύλιες συγκρούσεις, ο Μακρυγιάννης τις επαναλαμβάνει και σε μετ’έπειτα σημείο του κειμένου: «κι᾿ ἀφοῦ ἦρθε γυμνὸς εἰς τὴν Ἑλλάδα καὶ πλούτηναν κ᾿ ἔγιναν Κιαμιλμπέηδες αὐτὸς καὶ οἱ συντρόφοι του, καθημερινῶς δουλεύουν τὴν πατρίδα μ᾿ ἐφύλιους πολέμους καὶ νέες φατρίες». Μάλιστα σε άλλο σημείο του κειμένου, κατηγορεί τον Κολοκοτρώνη πως δεν είχε την ίδια διάθεση να πολεμήσει τους Τούρκους.
Ο Κολοκοτρώνης αποφυλακίστηκε το 1825, όταν η επέλαση του Ιμπραήμ φαινόταν ότι ήταν αδύνατον να αντιμετωπιστεί χωρίς εκείνον. Διορισμένος αντιστράτηγος προσπάθησε να σταματήσει τις δυνάμεις του Ιμπραήμ στις διαβάσεις του όρους Τράμπαλα. Μπροστά σε έναν πολύ μεγαλύτερο και πολύ πιο καλά εξοπλισμένο στρατό, λογικά, απέτυχε. Ο Μακρυγιάννης τον κατηγορεί γι’ αυτό.
«Καὶ πέρασε ὁ Μπραΐμης εἰς τὰ Ντερβένια ἀπολέμηστος. Ἐφύλιους πολέμους καὶ φατρίες ῾πιτηδεύεται ὁ Ἀρχηγὸς νὰ κάνη, Τούρκους δὲν ἔχει κῶλο νὰ πλησιάζη κοντά τους» και συνεχίζει λέγοντας «ὁ Ἀρχηγὸς μὲ τὸ στράτεμα ξεποδαριάστηκαν φεύγοντας εἰς τὰ βουνά».
Συνέχεια
Στο στόχαστρο αυτή τη φορά μπαίνει και ο Καποδίστριας. Σύμφωνα με όσα ισχυρίζεται ο Μακρυγιάννης, ο Καποδίστριας έδωσε εντολή να κλέβουν όσους πλούσιους Ευρωπαίους περιηγητές έρχονταν στην Ελλάδα προκειμένου να δουν από κοντά το μέρος που άνθισε ο αρχαιοελληνικός πολιτισμός. Ο Μακρυγιάννης, αφού παραθέτει το γεγονός, το σχολιάζει επικριτικά:
«Ὁ Κολοκοτρώνης καὶ οἱ συντρόφοι του ὁδηγημένοι ἀπὸ τὴν Κυβέρνηση διὰ νὰ μείνουν τὰ σύνορα περγιορισμένα, ἤθελαν νὰ συκοφαντοῦνε παντοῦ τοὺς Ἕλληνες ὅτ᾿ εἶναι θερία κι᾿ ἀνάξιοι τῆς λευτεριᾶς τους. Τότε διὰ νὰ πετύχη αὐτὸ ὁ Κυβερνήτης, εἶπε τοῦ Κολοκοτρώνη καὶ συντροφιᾶς νὰ βγάλουν παντοῦ ληστᾶς κι᾿ ὅπου βρίσκουν περιηγητᾶς γύμνωμα, ὅ,τι μπορέσουνε».
Διαβάζοντας όλα τα παραπάνω, δεν μπορούμε να μην τονίσουμε ότι ο Μακρυγιάννης πολλές φορές πιάνεται να αφηγείται την ιστορία του τελείως μεροληπτικά. Εξάλλου, ο ίδιος είχε μένος με τον Κολοκοτρώνη με τον οποίο βρέθηκε αντιμέτωπος σε διάφορες φάσεις της ζωής του. Τα Απομνημονεύματά του είναι, λοιπόν, μία πηγή. Δεν σημαίνει όμως ότι είναι η απόλυτη αλήθεια.
Άγγελος
Έγραψε σχολιαστής ".......ή αν δέν ήταν γενική πεποίθηση σε μεγάλα στρώματα του λαού." Μα όλες οι δεισιδαιμονίες από μεγάλα στρώματα του λαού διαχρονικά διαδίδονται. Δεν είναι κριτήριο αληθείας ,επίσης την εποχή του Μακρυγιάννη τι έμπιστο πρόσωπο να βεβαίωνε τι είπε ο άγιος το 1700+ ,η προφορική παράδοση χωράει πολύ ...νερό ,χωρίς έρευνα -διασταύρωση πηγών .
Ο μακαριστός π. Θεόκλητος Διονυσιάτης στο βιβλίο του "Ο στρατηγός Μακρυγιάννης μέσα από τα Απομνημονεύματα, τα Πρακτικά της Δίκης καί τα "Θάματα καί Οράματα", παρουσιάζει πολλά αποσπάσματα από τα κείμενα του Μακρυγιάννη καί αποδεικνύει την μεγάλη Πίστη του, την Φιλοπατρία του, αλλά σημειώνει ότι ωρισμένα από τα ενύπνια του Στρατηγού είναι εμφανώς σατανικά, τα οποία φαίνεται ότι δέν είχε εξομολογηθεί σε Πνευματικό καί λόγω της απλότητος τού χαρακτήρα του, τα επίστευε ως θεικά.
Σημειώνει όμως ο π. Θεόκλητος ότι, όταν ο Μακρυγιάννης, με τήν συμβουλή της συζύγου του, έδιωξε τήν γυναίκα - μάγισσα που τόν επισκεπτόταν στο σπίτι τους, σταμάτησαν καί τα όνειρα που έβλεπε κάθε τόσο ο Στρατηγός.
Σχετικά μέ τήν άποψη του π. Ειρηναίου, ότι ο Κωλέττης έδωσε την πληροφορία για τον Πάπα στον Μακρυγιάννη, ο π. Θεόκλητος αναφέρει ότι ο Μακρυγιάννης αντιθέτως επετίμησε τον Κωλέττη, άν καί αυτός ήταν Πρωθυπουργός, διότι ήταν Γαλλόφιλος καί φίλος του Ρωμαιοκαθολικισμού καί όχι εχθρός τού Πάπα.
"Αφού τού είπα πολλά (τού Κωλέττη), τού λέγω. Γνωρίζομεν τις ενέργειες τις μυστικές των ξένων οπού εργάζονται διά τήν θρησκείαν μας - θρησκείαν δέν αλλάζομεν ημείς ούτε τήν πουλούμεν" (σελ. 238).
Σέ άλλο σημείο ο π. Θεόκλητος αναφέρει, ότι ο Μακρυγιάννης σε άλλο όραμα του έβλεπε τους προδότες της Ορθοδοξίας Οθωνα, Κωλέττη καί τους συνεργάτες τους "εις το χαίνον στόμα του φοβερού Δράκοντος" (σελ 252).
Λογικά λοιπόν ο Μακρυγιάννης δέν πρέπει νά είχε μεγάλη εμπιστοσύνη στα λόγια τού Κωλέττη.
Πάντως από τις δύο ρήσεις του Αγίου Κοσμά που αναφέρει ο Μακρυγιάννης, "Ενας άνθρωπος να μέ υβρίσει, νά φονεύσει τον πατέρα μου, ..... κλπ" , καί "τον Πάπα να καταράσθε ..... κλπ.", ενώ η πρώτη δέν έχει αμφισβητηθεί, η δεύτερη δέχεται πολλές αμφισβητήσεις.
Ισως κάποιους ενοχλεί .....
Ο Αγιος εμαρτύρησε το 1779. Ενας άνθρωπος που τόν άκουσε και ήταν 17 - 18 ετών, το 1830 θά ήταν περίπου 70 ετών, οπότε θα μπορούσε να πληροφορήσει τόν Μακρυγιάννη ως αυτήκοος μάρτυς γιά τήν διδασκαλία τού Αγίου.
Ευχαριστούμε τον σχολιαστή Άγγελο. Ο Μακρυγιάννης ήταν σκληρός αντικαποδιστριακός και ανήκε στην αντιπολίτευση όταν ο Καποδίστριας ήταν κυβερνήτης, η δε αντιπαράθεσή του με τον Κολοκοτρώνη οφειλόταν και στο ότι ο Κολοκοτρώνης, αντίθετα με αυτόν, ήταν σύμμαχος του Κυβερνήτη.
Δημοσίευση σχολίου