Ο Χριστός είναι παρών μέσα στις φουρτούνες της ζωής μας - Μητροπολίτης Χονγκ Κονγκ Νεκτάριος

Η περικοπή της Ενάτης Κυριακής του Ματθαίου μας μεταφέρει σε μια από τις πιο παράδοξες σκηνές των Ευαγγελίων: ο Χριστός περπατά επάνω στα ταραγμένα νερά της λίμνης και ο Πέτρος ζητά να Τον πλησιάσει, ώσπου αρχίζει να βυθίζεται. Τι σημαίνει αυτή η πράξη του Χριστού;

Καταρχάς, το γεγονός ότι ο Χριστός περπατά επάνω στα κύματα δεν είναι απλώς ένα θαύμα εντυπωσιασμού. Είναι θεοφάνεια: αποκάλυψη της θεότητάς Του μέσα στον κόσμο. Ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος επισημαίνει ότι «ο Κύριος δεν περπάτησε στα κύματα για να δείξει δύναμη, αλλά για να φανερώσει ποιος είναι». Η θάλασσα, ιδιαίτερα στην εβραϊκή παράδοση, είναι σύμβολο του χάους και της αβύσσου. Όταν λοιπόν ο Χριστός βαδίζει επάνω στα κύματα, νικά το χάος, κυριαρχεί στα στοιχεία της φύσης, και αποκαλύπτει ότι είναι ο Δημιουργός, ο Κύριος της ζωής και του θανάτου.

Η βύθιση του Πέτρου, από την άλλη πλευρά, δεν είναι απλώς ένα ανθρώπινο λάθος, αλλά ένα θεολογικό μήνυμα για όλους μας. Ο Πέτρος, αρχικά, δείχνει τόλμη και πίστη. Ζητά να περπατήσει κι αυτός στα κύματα, και ο Χριστός δεν τον αποτρέπει. Του λέει: «ελθέ».

Όμως εκείνος, βλέποντας τον άνεμο, φοβάται και αρχίζει να χάνεται μέσα στο νερό. Ο φόβος του δεν είναι μόνο ψυχολογικός· είναι πνευματική αμφιβολία. Ο Άγιος Κύριλλος Αλεξανδρείας αναφέρει: «Η αμφιβολία ρίζωσε στην καρδιά του, και τον βύθισε, όπως η άμμος ρουφά τον αδύναμο βηματισμό».

Η βύθιση του Πέτρου λειτουργεί ως σύμβολο του πνευματικού αγώνα κάθε χριστιανού. Όσο κρατούμε το βλέμμα μας στραμμένο στον Χριστό, μπορούμε να "περπατήσουμε" ακόμα και μέσα στις δοκιμασίες και τα κύματα της ζωής. Όταν όμως στρέψουμε την προσοχή μας στον φόβο, τις δυσκολίες, τις αντίξοες περιστάσεις, τότε αρχίζουμε να χανόμαστε.

Ο Πέτρος, ωστόσο, δεν χάνεται. Φωνάζει: «Κύριε, σώσον με!» και αμέσως ο Χριστός τον πιάνει από το χέρι. Δεν τον αφήνει να βυθιστεί. Ο Θεός επιτρέπει να δοκιμαστούμε, αλλά δεν μας εγκαταλείπει ποτέ. Η πτώση του Πέτρου είναι η αρχή της βαθύτερης σχέσης του με τον Χριστό· μόνο όταν καταλάβει την αδυναμία του, μπορεί να αγαπήσει αληθινά.

Το χέρι του Χριστού που τραβά τον Πέτρο επάνω είναι αυτό που μας προσφέρεται σε κάθε στιγμή αδυναμίας. Ο Χριστός δεν απαιτεί από εμάς τέλεια πίστη· ζητά ειλικρινή καρδιά και επίγνωση της ανθρώπινης αδυναμίας. Ο Πέτρος σώζεται όχι επειδή ήταν τέλειος, αλλά επειδή στράφηκε προς τον Κύριο την κρίσιμη στιγμή.

Ο Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς μάς διδάσκει ότι μέσα από αυτές τις εμπειρίες, ο άνθρωπος μαθαίνει «να μη στηρίζεται στη δύναμή του, αλλά στην παρουσία του Θεού». Η πίστη δεν είναι σταθερή κατάσταση· είναι συνεχής αγώνας, δυναμική σχέση με τον Θεό, που ανανεώνεται μέσα από τις πτώσεις και τις αναστάσεις μας.

Η περικοπή αυτή μάς καλεί να αναγνωρίσουμε πως ο Χριστός είναι παρών μέσα στις φουρτούνες της ζωής μας. Δεν έρχεται πάντα όταν Τον περιμένουμε, αλλά έρχεται πάντοτε την κατάλληλη στιγμή. Και όταν Τον φωνάξουμε με πίστη και ταπείνωση, Εκείνος απλώνει το χέρι Του.

Μητροπολίτης Χονγκ Κονγκ Νεκτάριος