Σήμερα η Εκκλησία, παράλληλα με την υμνολογία της Μεταμορφώσεως και της Αναστάσεως, τιμά τη μνήμη του Ιερομάρτυρος Ξύστου (ή Σίξτου) του Β΄, πάπα Ρώμης, του εξ Αθηνών, και των Μαρτύρων Λαυρεντίου αρχιδιακόνου και Ιππολύτου, που μαρτύρησαν κατά το διωγμό το έτος 253 μ.Χ.
Ο Ξύστος, Ρώμης, ομολόγησε την πίστη του στον Μεταμορφωθέντα εις το Όρος Θαβώρ Σωτήρα Χριστό, με αποτέλεσμα να θανατωθεί με αποκεφαλισμό.
Ο Λαυρέντιος, έχοντας υπόψη ότι η Εκκλησία είναι ταμειούχος της χάρης του Αγίου Πνεύματος που σώζει τον άνθρωπο και δεν συγκρίνεται με υλικούς θησαυρούς, παρουσίασε τους φτωχούς, τα ορφανά και όσους είχαν ανάγκη την εκκλησιαστική αλληλεγγύη. Αυτοί ήσαν οι θησαυροί της, που, σύμφωνα με τους λόγους του Χριστού, «ούτε σκόρος, ούτε σαπίλα και σκουριά αφανίζουν αυτούς τους θησαυρούς, ούτε κλέφτες μπορούν να τρυπήσουν τους τοίχους αυτών των θησαυροφυλακίων, για να κλέψουν το πολύτιμο περιεχόμενό τους». Ένεκα της τόλμης αυτής, οι ειδωλολάτρες τον βασάνισαν έως θανάτου. Εκείνος ομολογούσε θαρραλέα, ότι «ουδείς με χωρίσει της αγάπης του Χριστού».
Το μαρτύριο του αίματος ανέδειξε τον Λαυρέντιο «αθλητών στερέωμα». Το λείψανο παρέλαβε ο Άγιος Ιππόλυτος. Μόλις όμως μαθεύτηκε αυτή του η πράξη, ο ηγεμόνας διέταξε το βασανισμό και του Ιππολύτου. Έτσι, μαρτύρησε για την αγάπη του αναστημένου Χριστού και ο Ιππόλυτος. Επιβεβαιώθηκε ο λόγος του Απ. Παύλου, ότι οι χριστιανοί είναι «Θεού συνεργοί», «Θεού γεώργιον», «Θεού οικοδομή». Παράλληλα, όσοι ασχολούνται με τα εκκλησιαστικά πράγματα οφείλουν να έχουν παράδειγμα και υπόδειγμα τους Αγίους.
Οι πιστοί είναι «φως» και «αλάτι». Καλούνται να εκπέμπουν με τη ζωή τους Θαβώριο φως και με την αγωνιστικότητά τους να είναι το αλάτι εναντίον της σήψης και της συσκότισης της κοινωνίας.
Του
Επισκόπου Μεσαορίας Γρηγορίου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου