Τοῦτο τὸ ἀμπελάκι - «Κ.Π.»

Τοῦτο τὸ ἀμπελάκι    

«Κ.Π.»

«Τοῦτο τὸ ἀμπελάκι μοῦ ἔδωσες, Χριστέ μου. Δὲν ξέρω ἂν τὸ καλλιέργησα σωστά…»! Αὐτὸ τὸ ἀσυνήθιστο ἐπίγραμμα διαβάσαμε κάποτε στὸ ἁπλὸ μνῆμα τοῦ μακαριστοῦ πάπα-Στέφανου, ἅγιου ἱερέα, σὲ ἕνα χωριὸ τῆς Ρούμελης. Θεὸς σγχωρέστον, τὴν εὐχή του νὰ΄χουμε. Ὄντως ἅγιος κληρικὸς τοῦ Ὑψίστου, θησαυρὸς γιὰ τὸ χωριό του…

Θυμηθήκαμε τότε τὴν Παλαιὰ Διαθήκη: «Ὅταν ἐπέστρεψαν οἱ Ἰσραηλίτες στὴ γῆ τῆς Ἐπαγγελίας, ὁ Θεὸς, ποὺ συνέχεια τοὺς ὁδηγοῦσε καὶ τοὺς φρόντιζε στὸ ταξίδι τους, ἔδωσε πάλι ὁδηγίες στὸ Μωυσῆ. Νὰ μοιράσει αὐτὴ τὴ γῆ στὶς φυλές τους. Ἔτσι κάθε φυλὴ πῆρε τὸν κλῆρο της, τὸ μεγάλο ἀγροτεμάχιό της στὴ γῆ Χαναάν, μὲ τὴν ὑποχρέωση νὰ δίνουν στὴ φυλὴ τοῦ Λευΐ τὶς προσφορές τους, «τὴ δεκάτη».

Ἡ φυλὴ τοῦ Λευΐ δὲν πῆρε κλῆρο γῆς. Ἀνέλαβε ὡς κλῆρο της τὰ ἱερατικὰ καθήκοντα. Κλῆρος της ἦταν ὁ Θεός. Τοὺς ἀνήκει ὁ Θεός, θὰ φρόντιζαν τὰ τοῦ Θεοῦ καὶ γι’ αὐτὸ ἀνῆκαν στὸ Θεό τους! Μοναδικός, θεόσδοτος κλῆρος, τιμητικός.

Ἀπὸ τότε ἡ λέξη Κλῆρος μᾶς εἶναι προσφιλής, ξεχωριστὴ καὶ ἱερὴ λέξη. Ἔχει βαθιὲς ρίζες καὶ ἱστορία ἀπὸ τὴν Παλαιὰ Διαθήκη ἡ λέξη Κληρικός. Διατηρεῖται μὲ σεβασμὸ στὴν Καινὴ Διαθήκη καὶ στὴν ἐκκλησιαστική μας ζωή. Βέβαια οἱ λεξιλογικές της ρίζες βρίσκονται στὸ ἀρχαῖο ἑλληνικὸ ρῆμα κλὰω-κλῶ= τεμαχίζω, σπάω. Μιλᾶμε γιὰ τὴν κλάση τοῦ Ἄρτου στὸ μέγα Μυστήριο τῆς Θείας Λατρείας, γιὰ τὴν ἀρτο-κλασία στὶς γιορτὲς τοῦ Ναοῦ μας…

Οἱ καλοί μας Κληρικοὶ λοιπὸν ἔχουν Κλῆρο τους τὸ Θεὸ καὶ τὸν λαό Του. Ὁ λαὸς μὲ τὴ σειρὰ του τοὺς προσφέρει «τὶς προσφορές», ἐκεῖνοι μὲ τὴ βοήθεια τοῦ  Θεοῦ τὶς εὐλογοῦν καὶ τὶς ἐπιστρέφουν στὸν κόσμο ἁγιασμένες καὶ εὐλογημένες. Τίποτα δικό τους, ὅλα γιὰ τὸ Θεὸ καὶ τὸ λαό Του.

Μία δυνατὴ συνέχεια ἡ Ἐκκλησία μας μὲ τοὺς Κληρικούς μας. Νὰ τοὺς φωτίζει ὁ Θεός, νὰ τοὺς δυναμώνει, γιὰ νὰ Τὸν διακονοῦν ταπεινὰ καὶ μυστηριακά, κι ἐμεῖς νὰ τοὺς τιμοῦμε, νὰ τοὺς προσέχουμε καὶ νὰ ἔχουμε τὴν εὐχή τους.