Θέλω να γράφω κάτι για τον
Αντετοκούμπο.
Για το Θανάση.
Για αυτόν τον παίκτη που τρώει τόση ειρωνεία από καναπεδάτους οπαδούς.
"Άχρηστος", "καθαρίζει τον πάγκο", "αν δεν είχε αδερφό το Γιάννη, θα πουλούσε στραγάλια" κι άλλα τέτοια.
Το μπάσκετ ξεκίνησε πρώτα ο Θανάσης, είναι και τρία χρόνια μεγαλύτερος. Αυτός έβαλε το Γιάννη στο άθλημα. Μάλιστα, τα πρώτα χρόνια ο Θανάσης τα πήγαινε περίφημα, ενώ ο Γιάννης όχι και τόσο.
Ο Γιάννης εκτοξεύτηκε.
Αμερική, καριέρα στο NBA, MVP, από τους καλύτερους παίκτες στον κόσμο, το όνομά του στο στόμα όλων.
Και θαυμάζει τον αδερφό του. Συχνά συστήνεται ως "Θανάσης, ο αδελφός του Γιάννη".
Χωρίς πίκρα, χωρίς ζήλεια.
Με θαυμασμό και με καμάρι.
Σε κάθε ομάδα και στην Εθνική Ελλάδας είναι εκεί, αν τον καλέσουν. Παίζει όσο αποφασίσει ο προπονητής. Στον υπόλοιπο χρόνο εμψυχώνει και στηρίζει παίχτες και οπαδούς. Πάντα με χαμόγελο, με πάθος και με τη ζωντάνια μικρού παιδιού ζει το κάθε παιχνίδι.
Το κυριότερο από όλα είναι ότι χαίρεται με τη λάμψη του Γιάννη.
Το ξέρει ότι θα κρεμάσει τα παπούτσια του (είναι ήδη στα 33) κυρίως ως "ο αδελφός του Γιάννη".
Αυτά δεν γίνονται τυχαία. Υπάρχει η οικογένεια από πίσω που σμιλεύει τέτοιους χαρακτήρες.
Είναι αυτή που εγκαθιστά μέσα τους την αξία της οικογένειας.
Δυστυχώς, ο πατέρας τους έφυγε από τη ζωή νωρίς, αλλά την αγωγή που τούς έδωσε μαζί με τη γυναίκα του, συνεχίζει τώρα μόνη της αυτή η υπέροχη μαμά.
Μια οικογένεια με πέντε διάσημα αγόρια.
Είναι εμφανές όμως ποια είναι ο συνδετικός ιστός, η πηγή της σύνεσης, της απαραίτητης ισορροπίας, της αγάπης μεταξύ τους.
Είμαι σίγουρος ότι όταν βρίσκονται οικογενειακά, μακριά από τη δημοσιότητα, ανοίγουν χώρο, την κοιτάζουν με σεβασμό στα μάτια.
Τα μάτια της μαμάς που και πάλι δίνει τις ίδιες, σταθερές, προπονητικές οδηγίες...
Αντί για υστερόγραφο
Το φιλί της μάνας.
Ικανό να γιατρέψει την πιο βαθιά πληγή.
Ικανό να ηρεμήσει την πιο αναστατωμένη ψυχή.
Ικανό να μετατρέψει έναν γίναντα σε ένα μικρό παιδί.
Δεν ξέρουμε αν είναι το κλικ του Eurobasket, αλλά είναι σίγουρα το δικό μας αγαπημένο.
Για το Θανάση.
Για αυτόν τον παίκτη που τρώει τόση ειρωνεία από καναπεδάτους οπαδούς.
"Άχρηστος", "καθαρίζει τον πάγκο", "αν δεν είχε αδερφό το Γιάννη, θα πουλούσε στραγάλια" κι άλλα τέτοια.
Το μπάσκετ ξεκίνησε πρώτα ο Θανάσης, είναι και τρία χρόνια μεγαλύτερος. Αυτός έβαλε το Γιάννη στο άθλημα. Μάλιστα, τα πρώτα χρόνια ο Θανάσης τα πήγαινε περίφημα, ενώ ο Γιάννης όχι και τόσο.
Ο Γιάννης εκτοξεύτηκε.
Αμερική, καριέρα στο NBA, MVP, από τους καλύτερους παίκτες στον κόσμο, το όνομά του στο στόμα όλων.
Και θαυμάζει τον αδερφό του. Συχνά συστήνεται ως "Θανάσης, ο αδελφός του Γιάννη".
Χωρίς πίκρα, χωρίς ζήλεια.
Με θαυμασμό και με καμάρι.
Σε κάθε ομάδα και στην Εθνική Ελλάδας είναι εκεί, αν τον καλέσουν. Παίζει όσο αποφασίσει ο προπονητής. Στον υπόλοιπο χρόνο εμψυχώνει και στηρίζει παίχτες και οπαδούς. Πάντα με χαμόγελο, με πάθος και με τη ζωντάνια μικρού παιδιού ζει το κάθε παιχνίδι.
Το κυριότερο από όλα είναι ότι χαίρεται με τη λάμψη του Γιάννη.
Το ξέρει ότι θα κρεμάσει τα παπούτσια του (είναι ήδη στα 33) κυρίως ως "ο αδελφός του Γιάννη".
Αυτά δεν γίνονται τυχαία. Υπάρχει η οικογένεια από πίσω που σμιλεύει τέτοιους χαρακτήρες.
Είναι αυτή που εγκαθιστά μέσα τους την αξία της οικογένειας.
Δυστυχώς, ο πατέρας τους έφυγε από τη ζωή νωρίς, αλλά την αγωγή που τούς έδωσε μαζί με τη γυναίκα του, συνεχίζει τώρα μόνη της αυτή η υπέροχη μαμά.
Μια οικογένεια με πέντε διάσημα αγόρια.
Είναι εμφανές όμως ποια είναι ο συνδετικός ιστός, η πηγή της σύνεσης, της απαραίτητης ισορροπίας, της αγάπης μεταξύ τους.
Είμαι σίγουρος ότι όταν βρίσκονται οικογενειακά, μακριά από τη δημοσιότητα, ανοίγουν χώρο, την κοιτάζουν με σεβασμό στα μάτια.
Τα μάτια της μαμάς που και πάλι δίνει τις ίδιες, σταθερές, προπονητικές οδηγίες...
Παναγιώτης Ασημακόπουλος
Το φιλί της μάνας.
Ικανό να γιατρέψει την πιο βαθιά πληγή.
Ικανό να ηρεμήσει την πιο αναστατωμένη ψυχή.
Ικανό να μετατρέψει έναν γίναντα σε ένα μικρό παιδί.
Δεν ξέρουμε αν είναι το κλικ του Eurobasket, αλλά είναι σίγουρα το δικό μας αγαπημένο.
Πηγή: athletiko
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου