Ούτοι οι Άγιοι του Χριστού Μάρτυρες, ήτον κατά τους χρόνους του βασιλέως μεν Δεκίου, του ανθυπάτου δε της Ανατολής Βαλλεριανού, εν έτει σν’ [250], ιατροί κατά την τέχνην. Και ο μεν Άγιος Κάρπος, ήτον Επίσκοπος Θυατείρων. Ο δε Πάπυλος, ήτον Διάκονος, χειροτονηθείς από τον ίδιον αυτόν Κάρπον. Πιασθέντες λοιπόν ούτοι από τον εκείσε άρχοντα, και ερωτηθέντες, ωμολόγησαν ενώπιον πάντων το όνομα του Δεσπότου Χριστού. Αναγκασθέντες δε δια να θυσιάσουν εις τα είδωλα, και μη πεισθέντες, εδέθησαν οπίσω εις άλογα, από τα οποία εσύρθησαν έμπροσθεν του άρχοντος, και επήγαν από τα Θυάτειρα έως τας Σάρδεις. Εκεί δε εκρεμάσθησαν επάνω εις ξύλον και εκαταξεσχίσθησαν. Τότε και ο Άγιος Αγαθόδωρος, δούλος ων των Αγίων, εδυναμώθη υπό θείου Αγγέλου, και ωμολόγησε φανερά τον Χριστόν. Όθεν κρεμάται και αυτός, και δέρνεται άσπλαγχνα με ραβδία. Και ούτως επάνω εις τας βασάνους, παραδίδει την ψυχήν του εις χείρας Θεού. Ο δε Άγιος Κάρπος, κρεμάμενος ων, εχαμογέλασεν. Ερωτηθείς δε από τον άρχοντα, διατί εχαμογέλα, απεκρίθη. «Είδον την δόξαν του Κυρίου μου και εχάρην».
Ο δε Πάπυλος εδέθη εις τέσσαρας πάλους, και
εσηκώθη υψηλά από την γην. Ύστερον δε ελιθοβολήθη. Και επειδή έμεινεν αβλαβής,
δια τούτο φέρεται εις το κριτήριον μαζί με τον Κάρπον. Και οι δύω ομού σύρονται
ανάσκελα επάνω εις τριβόλους, και εν ταυτώ δέρνονται, άνωθεν από την κοιλίαν.
Έπειτα ρίπτονται εις τα θηρία δια να τους φάγουν. Τότε ένα λεοντάρι, ω του
θαύματος! ωμίλησε με ανθρωπίνην φωνήν, και εμπόδιζε τους διώκτας να μη δείχνουν
τόσην ωμότητα κατά των Αγίων. Οι δε διώκται, βουλλώσαντες τα αυτία των ωσάν την
ασπίδα, εκάρφωσαν τους πόδας των Μαρτύρων με σιδηρά υποδήματα. Και έτζι τους
έρριψαν εις μίαν κάμινον. Τότε και η Αγαθονίκη, η αδελφή του Αγίου Παπύλου,
επροσευχήθη, και έπειτα εμβήκε και αυτή εις την κάμινον. Επειδή δε η φωτία
εσβέσθη, με το να έπεσε βροχή από τον ουρανόν, δια τούτο έμειναν οι Άγιοι
αβλαβείς. Και τέλος πάντων απετμήθησαν τας κεφαλάς, και έλαβον τους στεφάνους
του μαρτυρίου.
Άγιος Νικόδημος Αγιορείτης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου